Falling Down is een film die dankzij enkele gedenkwaardige scènes door veel mensen in herinnering zal worden gehouden. Het betreft geen meesterwerk, maar de film verdient uw aandacht.

Michael Douglas speelt William Foster, een man die doordraait en tegen de misstanden van de maatschappij in opstand komt. Hij is een gewone man voor wie de maat vol is. Als hij uren vast zit in de file besluit hij om uit te stappen en lopend naar huis te gaan. Naar het huis van zijn ex-vrouw en dochtertje, om precies te zijn. Het wordt een spannende wandeling.


Foster doet wat stoute dingen en het is aan de rechercheur Prendergast (Robert Duvall, die wij kennen van The Godfather als de advocaat) om hem op te sporen. Prendergast wordt hierbij terzijde gestaan door Sandra, een zeer sympathieke "jonge" dame.

Grootse onderwerpen worden aan de kaak gesteld. Fraude vanuit de overheid, woekerprijzen, belachelijke klant onvriendelijke regels en gewoon asociaal gedrag. Toch krijgt de film geen al te zeurderige linkse ondertoon. Hooguit komt de film soms wat knullig en typisch jaren-tachtig over, ook al komt de film uit 1993.

Toch twijfel ik soms over de rol van Douglas, soms lijkt hij een beetje een jankend mietje en verdient hij een schop, maar meestal hersteld hij zich weer snel.

Het karakter Prendergast, de persoon die hem probeert op te sporen, wordt erg leuk neergezet. Douglas steelt niet in zijn eentje de show. Prendergast is eigenlijk net als Foster een tragisch figuur maar hij maakt wel een leuke ontwikkeling door.


Mocht u deze film nog eens tegenkomen op televisie en u heeft die 113 minuten vrij te besteden, dan wil ik hem aanraden.

Laten wij eerlijk zijn: de stoere acties van Douglas maken deze film vermakelijk. Dat gezeur met die vrouw en dat kind is goed, past prima in de film, maar niet zo heel interessant. Behalve dan de scène op het einde waarbij we begrijpen waarom ze ooit van elkaar zijn gescheiden. We zien hoe Foster heel blij doet maar het kind huilt en wil niet op het hobbelpaard. "Put her on the goddamn horse" schreewt hij heel hard tussen zijn lief neurien door. Subtiel ventje, een leuke manier om zijn karakter verder uit te werken.


Iedereen zal zich de scène bij de McDonnalds (of het equivalent daarvan) niet zo snel meer vergeten. Zou u bij dergelijk absurd onrecht ook niet het liefste gewoon uw automatisch geweer trekken? Ik wel. Al is het maar voor die belachelijk hoge prijzen die ze voor die troep vragen. Toch vond ik zelf een kleine scène eigenlijk nog net iets leuker: de telefooncel. Als hij uit de telefooncel stapt begint een man gigantisch tegen hem te zeuren omdat hij zo lang belde. Prompt wordt er een automatisch geweer gepakt en de telefooncel aan gort geschoten.

Wie droomt daar nu niet van? Ik kan er weer van genieten als ik er aan terugdenk.

De verhaallijn met Prendergast ter afwisseling van Douglas, is gelukkig nogsteeds boeiend. We zien een man die altijd de confrontatie uit de weg is gegaan, in alle opzichten. Maar als dat niet meer kan slaat hij zich er goed door heen en komt hij er beter uit tevoorschijn.

Falling Down is niet de meest opzienbarende film, ik kan de vinger moeilijk op de zere plek leggen waarom dit het geval is. Sommigen zien deze film als sterk ondergewaardeerd. Ik begrijp waarom mensen dit vinden, maar ik vind de film te 'knullig' om er een hogere waardering aan te verbinden. Een zeven vind ik niet onredelijk.