Waarschijnlijk zullen vele mensen het glashard met mij oneens zijn als ik beweer dat het lezen van Giphart geen straf is. Zijn boeken lezen weg al ware het een luchtige maar goede maaltijd. Een welkome afwisseling van de oude boeken waarvan ik vanwege zinsconstructie, taalgebruik en het oninteressante onderwerp een sterke behoefte kreeg om zelf een rituele boekverbranding te organiseren. Ik spreek dan over oude boeken die gelezen dienden te worden voor het vak Nederlands, dat ik ooit in een ver grijs verleden volgde.

De film "Phileine zegt sorry" is gebaseerd op Gipharts eerste gelijknamige fictie-roman. Een boek dat ik met genoegen heb doorbladerd. Heel hip, van deze tijd, met veel grove taal en natuurlijk copulatie in verschillende vormen. Gewoon een onschuldig en leuk verhaaltje met hier en daar een grap en een grol. Kortom: boordevol jolijt. De lol is natuurlijk dat het boek al een beetje als een film-script geschreven is. Inclusief een korte onderbreking voor reclame. Een verfilming kon gewoon niet uitblijven.


Goed, het boek was misschien wel leuk. Maar de film? Laat ik met de deur in huis vallen: die viel helaas tegen. Ik ben het daarom met de schrijver oneens. Waarmee precies ziet u eventueel wel in de film. Maar de vraag is: waarom valt deze film tegen?

Het lukt mij niet om het duidelijker onder woorden te brengen maar het is de "knulligheid". De film voelt gekunsteld aan. Je raakt niet in de film. Of beter: je raakt er snel uit. Het gevoel ontstaat dat wat in het boek door onze fantasie wel werkt, maar niet op het beeld.

Misschien is het juist een nadeel als men het boek heeft gelezen omdat je het verhaal en de grappen al kent. Toch vraag ik mij af of de film genoeg om het lijf heeft om zichzelf te dragen. Betreft het niet gewoon wat grappen die in het boek nog wel worden omkleed maar die omkleding in de film missen? Een simpel en-toen verhaal met wat seks om de aandacht er bij te houden?


Kan er dan nog iets goeds vanaf? Ja. De film is levendig, lekker vlot (tot het einde dan) kent gerust een aantal vermakelijke scènes. Maar teveel onnodige seks en teweinig uitdieping van het verhaal wat er best inzit.

Over dit alles kan men discussiëren. Maar niet over het feit dat de film in tegenstelling tot het boek als een nachtkaar uit gaat. Nu is het nogal lastig om bepaalde leuke scènes uit het boek te realiseren, maar misschien moet men zich soms afvragen of het boek wel echt geschikt was om te verfilmen.

Als u het boek kent dan is het misschien leuk om zelf eens te beoordelen of het wat geworden is. Maar mocht u deze film niet gaan kijken, dan mist u wat mij betreft niet al te veel. Ik begrijp niet veel van al die prijzen die deze film heeft gewonnen.

Heel het boek draait om een meisje dat eigenlijk een gigantisch kreng is. Waarom is niet geheel duidelijk, het boek zit ook niet meer zo vers in het geheugen, maar feit is wel dat ze wel haar plezier in het leven haalt uit het pesten van andere mensen, daarbij bijgestaan door andere vriendinnen en later ook Gulpje, een Belgische dame.



Ze zuigt mensen uit bij het leven en als ze zelf met haar eigen daden wordt geconfronteerd dan probeert ze mooi weer te spelen. Uiteindelijk gaat ze het grote woord dus toch zeggen: "sorry". Tja.

Het punt is dat dat dit gegeven prima werkt in het boek. Maar een boek, is geen film, zo luidt een oude wijsheid. In het boek richt Phileine zich af en toe rechtstreeks op de lezer want eigenlijk lijkt het boek een groot verhaal dat door haar aan ons verteld wordt. In de film richt Phileine zich dus ook een aantal keer rechtstreeks op de kijker. Dat is een keertje leuk, maar het wordt te veel uitgemoken.


Om eerlijk te zijn kan ik mij eigenlijk ook bar weinig opmerkelijks van de film herinneren. Al die naakte mensen aan het begin misschien. Wat moet men daar nu van vinden? Of als Phileine door het dak schiet van woede. Dat is het dan wel weer.

Nee, deze film zal niet beklijven. Maar misschien is uw schrijver een oude zak die zich tegen het publiek, waar deze film eigenlijk op gericht is, wil afzetten.

Dat is mogelijk. Maar mijn oordeel blijft hard. Een vijf.