Frits Abrahams schreef in zijn column in de NRC over zijn keuze voor Mystic River in plaats van Kill Bill. Quote:"Bij Tarantino proef ik altijd enige wellust als de bijl aan de mens wordt gelegd". Dat vind ik juist voor Kill Bill pleiten. Wellust is goed. Moord zonder wellust vind ik verspilling.

Na Pulp Fiction, een zeer goede maar ook erg gehypte film, bracht Quentin Tarantino ons Jackie Brown. Velen vonden deze film wat teleurstellend maar ik zie Jackie Brown als een zwaar ondergewaardeerd meesterwerk. Kill Bill is de eerste film die Tarantino weer zelf regiseert sinds Jackie Brown. Net als bij de nieuwe film van de gebroeders Coen, wacht men altijd in spanning af. Je weet immers maar nooit.


Omdat Quentin Tarantino in vroegere tijden heeft genoten van schop- en trapfilms (martial arts)met als voorbeeld die van Bruce Lee, kan men Kill Bill als een soort hommage beschouwen aan dat genre. Een genre waar ik zelf niet bekend mee ben en wat mij ook weinig zegt.

Om zijn verhaal kwijt te kunnen is de film in twee delen gesplitst. Kill Bill Volume 1 en Volume 2. Schrik dus niet als plotseling de aftiteling begint te rollen. Het tweede deel laat nog even op zich wachten maar zal spoedig ook te zien zijn.


Kill Bill heeft eigenlijk maar een enkel thema en dat is wraak. Uma Thurman speelt de hoofdrol als het karakter "The Bride". Ze was een moordenares die werkte voor "Bill" maar tijdens haar huwelijk wordt ze door "The Black Viper Assasination Squad" en haar eigen baas "Bill" voor dood achter gelaten, na een ware slachting te hebben aangericht.

Ze overleeft de slachtpartij en zint op wraak. Veel filmliefhebbers voelen al een oppervlakkig eendimensionaal verhaaltje opkomen. Ik zelf eigenlijk ook. Als men de film "Kill Bill: Vol. 1" een beetje objectief probeert te beschouwen dan kan men best zeggen dat het verhaal inderdaad wat oppervlakkig is. Daarom vind ik het juist zo kunstig dat Tarantino er een zeer onderhoudende film van heeft weten te maken. Dat heeft te maken met de verteltrant.



De kijker weet namelijk een heleboel niet. De kijker heeft vragen. Het zal ook aan de kijker liggen of de film verder vermakelijk genoeg is om de noodzaak te voelen die vragen beantwoord te zien.
Zaken die die noodzaak zouden kunnen bedreigen is het feit dat de film "nogal bloederig" is. Dat is een understatement. De hoofden, armen en het bloed vliegt u om de oren. Wie daar niet zo van houdt kan deze film beter mijden.

Zelf heb ik zeker geen spijt van mijn bezoek aan Kill Bill. Mooie en soms subtiele(!) beelden, humor, zeer goed gechoreografeerde vechtscènes en een opzwepende soundtrack maakten dat ik met graagte naar deel twee zal gaan.

De openingsscène, met een bebloede Bruid en Bill, trekt al meteen dermate de aandacht (angstaanjagend maar treffend gefilmd) dat je in één klap meteen in het verhaaltje zit. Je vraagt je wat wat er aan de hand is en waarom? Door heel gedoseerd informatie los te laten zorgt Tarantino er voor dat wij in het simpele verhaal geïnteresseerd blijven. Althans, ik wel. Er wordt af en toe een enkele vraag beantwoord, maar nieuwe vragen dienen zich meteen weer aan.

De film bedient zich sterk van flashbacks om meer over de achtergrond van het "geschil" en de personages vrij te geven en dat werkt prima.


Als de film echt van start gaat dan is ze al bezig met de tweede op haar lijstje. In feite is het einde van die scène ook het einde van de film. We willen natuurlijk echter weten wie de anderen zijn en hoe die eerste is "doorgestreept". We weten bovendien nog steeds niet waarom deze bruid door Bill werd belaagd.

Een van de opmerkelijke elementen uit de film is het fragment over de jeugd van O-Ren Ishii, de eerste op het lijstje van de bruid. De film veranderd voor een aantal minuten in een een Animé tekenfilm die verslag doet van de zeer geweldadige jeugd die zij achter de rug heeft. Maar voordat de bruid haar zal treffen heeft ze eerst nog iets anders te doen. 1. Ontwaken uit een coma van vier jaar. 2. Een vervelende verpleger 'behandelen' 3. haar benen aan de gang te krijgen en 4. aan kwaliteitsstaal zien te geraken.



Dat ontwaken leverde ons nog een gekke absurde scène op met de verpleger Buck die haar tijdens haar coma van vier jaar als hoer exploiteerde. Hoe verzin je het, ik kan er niet bij. Het is eigenlijk gewoon hilarisch zeker als je de verpleger zich hoort introduceren:

"My name is Buck and I'm here to fuck."

Gewoon het stereotype klootzak (met stereotype auto) dat het verdient om de schedel te worden ingeslagen met een deur.

Nadat het haar gelukt is om weer om benen te kunnen staan (wiggle your big toe.) gaat ze op pad naar Hattori Hanzo. Een frivole scène waarbij ze uiteindelijk een mooi zwaard weet te bemachtigen om uiteindelijk haar strooptocht te kunnen beginnen.

Haar eerste doel is O-Ren Ishii omdat zij als een van de leden van het Squad haar heeft verraden. Als een van haar lijfwachten heeft zij een uiterst schattig meisje in Japans schooluniform in dienst dat buitengewoon gek is en tevens ook zeer vaardig met haar mooie puntige bal aan ketting. (Hoe heet dat eigenlijk in het Nederlands, zo'n wapen?). Het gevecht tussen die twee is eigenlijk het meest enerverend. De rest is wel leuk en onderhoudend, maar dat kunstige vechten met die ketting was opmerkelijk.


De film focust zich ook vaak op de voorbereidingen voor het gevecht om een soort spanning op te bouwen. Een van de subtiele en lieve scènes vond ik dan ook het moment dat Ishii haar rechter voet langzaam en beheerst uit haar schoentje haalt om deze dan heel bescheiden naar achter te schuiven alvorens haar voet op de maagdelijke sneeuw te plaatsen; het ritueel dan nogmaals met de andere voet te herhalen.

De film is volgens sommigen niet alleen een hommage aan de B-film, maar er ook zelf een geworden. Het is makkelijk om deze actiefilm als zodanig af te doen. Het eenvoudige verhaal leent zich daartoe. Maar dan doe je de de rest van de film en met name de sterke narratieve structuur totaal geen recht.

Kill Bill Volume 1 associeert zich met de Japanse striptekenstijl Manga, Mangastrips zijn vaak gewelddadig en pornografisch.

Ik ben het eens met je review van Kill Bill. 1 puntje voor zover ik weet heet zo een bal met een ketting eraan in het Engels een flail, vrij vertaald naar het nederlands dus een vlegel (als in dorsvlegel, niet te verwarren met die andere soort vlegel).