Een vriend kreeg de tip dat een een of andere vage Japanse film met de naam "Tampopo" wel eens de moeite waard zou kunnen zijn. Vervolgens was deze vriend zo vriendelijk om deze te huren om eens gezamenlijk te kunnen beoordelen of deze tipgever gelijk zou kunnen hebben. Ons oordeel: absoluut.

Tampopo is een Japanse vrouw die inmiddels weduwe is en leeft van een noedelbar. Een man komt haar helpen om de kwaliteit van haar product te verbeteren, zoniet te perfectioneren.


Eten is het hoofdthema van deze opmerkelijke film. Onze tipgever schijnt het recept voor goede noedels van deze film te hebben afgekeken en uitgeprobeerd, maar erg veel bijzonder bleek het niet te zijn, wat natuurlijk aan de tipgever kan liggen. Zelf kreeg ik na afloop ook een stevige trek in noedels dus ik heb veel begrip voor die drang om noedels te gaan maken.

De luchtigheid en vrolijkheid van deze film is zeer aanstekelijk, maar de lofzang op het eten is hetgeen wat deze film tot een prettige ervaring maakt. Een van de meest opmerkelijke lessen die men uit deze film kan trekken is het feit dat voedsel een zeer erotisch karakter kan hebben. Alleen al daarom zou ik deze film van harte willen aanbevelen.



Het thema is voor de film belangrijker dan de verhaallijn, maar dat doet er niets aan af. De film schept een warme sympathieke sfeer waarvoor ik zelf in ieder geval met graagte ben gesmolten. Voor iedere filmliefhebber en ook iedere kok bijna verplichte kost.

Het lichte verhaaltje over de noedels zelf is wel sympathiek en interessant, maar om eerlijk te zijn blijven twee scènes nog het meeste hangen.

De eerste scène betreft die met de eierdooier. De man(de gangster in het wit) giet het eiwit weg om alleen de dooier over te houden. Vervolgens giet hij de dooier op zijn tong en laat de dooier in de mond van zijn geliefde glijden. Die vangt de dooier op en stuurt hem weer terug. De dooier gaat over en weer. Hoe voedsel en erotiek samen kunnen gaan.


De tweede scène betreft de sterfscène van dezelfde man. Terwijl hij sterft praat hij nog hartstochtelijk over allemaal voedsel, niet altijd even smakelijk, maar het lijkt bijna alsof de vrouw bij de gedachte aan al dat "lekkers" bijna ter plekke aan haar gerief komt.

Het is natuurlijk mijn perverse geest die deze twee momenten uit de film als eerste laat opnoemen, maar er is zoveel meer lol te beleven aan deze film. Zoals de "Europese" les in netjes eten. Of de bijna rituele wijze waarop de noedels door een oude man genuttigd worden. Of de vrouw die stervende is, maar naar aandringen van haar man plotseling opstaat om voor haar man en kinderen nog wat eten klaar te maken. Ze dient het zelfs op. Om dan tijdens het eten alsnog dood neer te rollen natuurlijk.


Over de hoofdlijn hoeft men niet zoveel op te merken, die is gewoon lief en vriendelijk. Neem de guitige wijze waarop Tampopo een kok uitlokt om achter zijn recept te komen. Of denk aan de kundige wijze waarop ze onthoudt welke klant wat bestelde.

Tampopo is een prettige film voor romantici en voor mensen met een obsessie voor voedsel.

Ik heb die film in een filmhuis ergens gezien, dat zal dan wel rond 1985 zijn geweest. Vond het ook een prachtige film.