Pas zo'n tien jaar na de lancering maakte ik op de middelbare school kennis met The breakfast Club, een film die we tijdens een aantal lesuren - de reden is mij onbekend - hebben gekeken. In ieder geval had ik op het moment van kijken eigenlijk de juiste leeftijd: gelijk die van de personages in de film. Maar ook nu kan deze film nog steeds bekoren.

Het betreft een "comming of age" film, over een groepje pubers dat om uiteenlopende redenen voor straf een hele zaterdag op school moeten doorbrengen. Daarbij komt het probleem dat het gefrustreerde schoolhoofd ze het niet bepaald makkelijk maakt.


De vijf acteurs (drie jongens, twee meisjes) hebben we, als ik imdb.com een beetje goed heb doorgespit, nimmer meer terug gezien in een beetje knappe film, maar om deze film mogen ze wel herinnerd worden. Dat geldt ook voor deze film, al is het maar om dat jaren tachtig sfeertje met die typische jaren tachtig synthesizer muziek. Puur alleen al vanuit historisch oogpunt zeer interessant.

Er gebeurt eigenlijk heel weinig in deze film, het zijn de dialogen die deze film op gang moet houden. Dialogen van een een aantal pubers dus. Dan kan het, zeker als er een aso tussen zit, best "gezellig" worden. Middels de gesprekken komen we ook steeds meer te weten over de verschillende typetjes: wat ze hebben gedaan en waarom. Zie de gesprekken als een soort groepstherapie. Daardoor komen ze wel tot leven en weten ze sympathie te wekken.


Dat de film een soort cultstatus heeft verworven en nog regelmatig wordt uitgezonden en verhuurd is niet onbegrijpelijk. Zolang de mens zich zal voortplanten zullen nieuwe generaties pubers deze film ontdekken en ook koesteren omdat de onderwerpen en de problemen universeel zijn.

Hou de gids in de gaten en kijk deze film eens als hij langs komt.

Het is met name John Bender die met zijn "dialoog" met schoolhoofd Richard Vernon de toon van deze film weet te zetten. Maar het lastigvallen van Brian, Andrew en Clair is misschien wel het meest interessant. Vaak van die kleine, goedgebekte dialoogjes:

John Bender: [pointing to Claire's lunch] What's that?
Claire Standish: Sushi.
John Bender: Sushi??
Claire Standish: Rice, raw fish, and seaweed.
John Bender: You won't accept a guy's tongue in your mouth, and you're going to eat that?
Claire Standish: Can I eat?
John Bender: I don't know. Give it a try.

Overigens vreselijk truttig, zo'n bakje sushi op een klein houten plankje. Dat bakje sushi zet meteen een personage neer. Maar dat zijn details. Een ander detail is trouwens de magnifieke dialoog tussen Claire en de anderen over de vraag of ze "het" al eens gedaan heeft of niet. De dialoog is te lang om in zijn geheel weer te geven, maar een fragmentje:

Allison Reynolds: Have you ever done it with a normal person?
Claire Standish: Didn't we already cover this?
John Bender: You never answered the question.
Claire Standish: Look, I'm not going to discuss my private life with total strangers.
Allison Reynolds: It's kind of a double edged sword isn't it?
Claire Standish: A what?
Allison Reynolds: Well, if you say you haven't, you're a prude. If you say you have you're a slut. It's a trap. You want to but you can't, and when you do you wish you didn't, right?

Leuk detail is het fragment in de film "Go" waarin naar dit fragment wordt verwezen.


De film geeft op een sympathieke wijze de problemen weer waar pubers mee kampen. Het grootste probleem: je moeten conformeren. Aan je ouders, of de groep mensen waarmee je omgaat.

Claire vraagt zich af hoe het zal zijn als ze elkaar op maandag weer in de school tegen komen, zullen ze elkaar als vrienden bejegenen? Zij denkt van niet. Ze schetst "sporto" die Brian groet maar achter zijn rug om belachelijk maakt. Maar daar krijgt ze deze reactie op:

John Bender:YOU ARE A BITCH!
Claire Standish: Why? 'Cause I'm telling the truth, that makes me a bitch?
John Bender: NO! 'Cause you know how shitty that is to do someone, if you don't got the balls to stand up to who you like!

De film is waarschijnlijk ook zo populair omdat alle volwassen mensen als slechte mensen worden afgeschilderd. Nimmer wordt de verantwoordelijkheid bij de personages zelf gelegd. Dat is prettig, als je naar iemand anders kunt wijzen en zeggen: zijn of haar schuld, ik ben maar een slachtoffer. Dat is ook tevens een punt van kritiek op deze film.

Ook jammer is het feit dat Allison wordt opgetut. De boodschap is "kind of a double edged sword". Het suggereerd namelijk ook dat normale mensen er eigenlijk nooit zo uitzien maar op Claire lijken.

Enfin. Toch een opmerkelijke film die ik met genoegen heb bewonderd.