Magnolia is niet zomaar een film. Voor Magnolia zul je tijd moeten vrij maken. Ruim drie uur minimaal. Liefst ook nog wat extra om van te voren even uit te rusten en na afloop weer even bij te komen. Ook al is de film geen wilde James Bond, men wordt zeker van voldoende prikkels voorzien.

Normaal wordt er een korte schets gegeven over de hoofdlijn van deze film, maar dat is iets wat deze film nu juist niet heeft. De film heeft ongeveer negen a tien hoofdpersonages die allemaal hun eigen verhaal hebben en op een bepaalde manier allemaal ook verband met elkaar hebben. Soms niet rechtstreeks, maar qua situatie.


De verschillende personages verklappen is eigenlijk bijna zonde, toch wil ik wat voorbeelden geven. Zo is er de oude Earl Patrige die stervende is aan longkanker. (Even tussen door: Earl wordt gespeeld door Jason Robards, die wij kennen uit de film "Once Upon A Time In The West" waarin hij Cheyenne speelt, de "vriendelijke: bandiet.) Hij is de eigenaar van de gameshow waarin kinderen tegen ouderen strijden op het gebied van kennis. In deze show figureren weer een presentator en zo'n super slim kind die ook weer hun eigen rol hebben in de film. Ja het klinkt allemaal erg overzichtelijk, maar ik heb nog maar drie karakters genoemd en er zijn er nog zeven.


De verbanden en relaties lijken in het begin nog allemaal afwezig, maar gaande weg de film wordt pas duidelijk hoe ontzettend briljant alles in elkaar zit. De relaties, de gelijkenissen. Maar boven op dit alles komt nog eens de werkelijk briljante acteerprestaties van vrijwel alle acteurs, waarbij Tom Cruise! Julia Moore (veel beter dan in Hannibal (bleh!)) en Philip Seymour Hoffman de boventoon voeren, waarbij ik ook John C. Reilly niet mag vergeten als de vriendelijke "oom" agent. Daarbij vergeet ik alsnog William H. Macy, die we kennen uit Boogie Nights en Fargo (als autohandelaar).

Van alle personages is die van Tom Cruise echter de meest opvallende. Een jonge goedgebouwde man die mannen cursus geeft in het versieren en vervolgens weer dumpen van vrouwen. Hij zet een buitengewoon lachwekkend en tevens tragisch peronage weer, zoals hij daar staat en roept: "Respect the cock!".


De film heeft een religieuze ondertoon en daarbij hoort meestal ook een stukje moraliteit of te wel: het wijsvingertje. Maar dat laatste valt erg mee. Het is geen wijsvinger, het is gewoon herkenbaar en sympatiek. Dat geflirt met fragmentjes en gebeurtenissen uit de bijbel is niet storend en past prima in de film.

Uiteindelijk val ik voor de vriendelijkheid van de film. Er komt een hoop ellende voorbij maar de film suggereerd toch een soort hoop. Dat na slecht weer toch weer zonneschijn komt, hoe cliché dat ook mag klinken. Dat beeld is een leugen, puur bedrog, maar ik zie het als een romantische leugen en deze is voor vele mensen hoogst noodzakelijk.

Neem de tijd voor deze film en ga er eens lekker voor zitten.

De grootste leugen is de suggestie dat toeval niet echt toeval is en dat alles een doel heeft, dat het ergens toe dient. Dat het leven zin heeft. Toch is die leugen zo aantrekkelijk en voor veel mensen zo noodzakelijk dat ze tot waarheid is verheven.

Maar laten wij nu eens kijken hoe al die personages zich tot elkaar verhouden.

Earl Partrige is de oude zieke en stervende man. Hij heeft een productiebedrijf dat onder andere de spelshow produceert. Jimmy Gator is de presentator van deze show en heeft als overeenkomst dat hij ook ziek is en dood gaat, dat ook hij buiten de deur is gaan “eten” en dat ook hij zijn kind ongeluk heeft aangedaan.


Jimmy Gator's dochter Claudia heeft een rotleven en heeft overeenkomsten met Frank T.J. Mackey(Tom Cruise) is ook opvallend. Vervang Gator door Partridge en dus Claudia door Mackey. Vergelijk vervolgens het leed van Mackey uit zijn jeugd, als zijn vader zijn stervende vrouw en zijn kind verlaat, met het leed van Claudia: zij is in haar jeugd misbruikt.

Mackey is trouwens nog extra interessant in verband met dat opgefokte machogedrag van hem. Prachtig hoe de interviewster hem weet te raken en eigenlijk laat zien waarom hij is wie hij geworden is. Mijn interpretatie: hij heeft zowel zijn vader als moeder verloren. Dat verlies van zijn moeder was zo vreselijk dat hij zich niet meer aan vrouwen wil hechten. Dat hij zich niet kwetsbaar wil opstellen, niet nog een keer dat leed moeten meemaken. Vandaar die vrouw-onvriendelijke show. Gebruik ze, maar raak niet gehecht aan ze. Ook hij beseft de idioterie van zijn show.


Overigens is zijn bezoek aan zijn stervende vader een van de meest intense en ontroerende scènes van de hele film. Hij scheldt zijn stervende vader, die hij nooit meer heeft gezien, helemaal verrot, maar wij zien dat hoe harder hij schreeuwt dat hij zijn vader haat, hoe duidelijker het wordt dat hij dat niet meent. Prachtig, om niet te vergeten. Cruise kan best goed acteren als hij dat wil.

Wie zijn er nog niet aan bod geweest? De mannelijke verpleger: Phil Parma en de agent Jim Kurring. Zij lijken in deze film een beetje op Jesus. Ze proberen (soms wanhopig) goed te doen. Zij zijn niet zoals Patrige en Gator.


Dan is er nog Linda Patridge, geweldig (hysterisch) neergezet door Julia Moore. Ik denk dat zij erg lijkt op de vader van de jonge quizkid, al komt deze laatste niet uit de verf. Zij heeft namelijk Earl gebruikt zoals de vader zijn kind gebruikt. Maar misschien is dat wat vergezocht.

Het is wel ironisch overigens dat Earl zijn vrouw bedroog en dat nu ook zijn vrouw hem heeft bedrogen. Leuk is dat ze beiden spijt hebben, de worsteling met het verleden dat niet meer ongedaan te maken is, maar niet voor je pleit, spreekt mensen wel aan denk ik.

Dan blijven de quizkids nog over, die gelijkenis is niet zo moeilijk aan te wijzen. Wat valt daar over te zeggen, ik weet het niet. Hooguit kunnen we stellen dat de ouder-kind relatie in deze film niet altijd zo rooskleurig wordt weergeven.

Dan de kikkers, achja, een verwijzing naar een van de tien plagen uit de bijbel. Absurd, maar erg leuk, mij hoor je niet klagen.

Niet alles loopt goed af maar de film laat de kijker toch tevreden achter omdat de film hoop suggereerd. De film eindigd daarmee. De innemende agent (zo onschuldig naief) praat in op Claudia en langzaam wordt zijn praten overstemd door de muziek. Wat hij zegt maakt niet uit, het is positief en voor het eerst in de film zien we Claudia lachen. “The end”.

Een innemende film.