Shouf shouf habibi! is op het moment van schrijven een “hot item”. Met alle negatieve berichtgeving over de medelanders van Marokkaanse afkomst weet deze film alle problematiek te relativeren. Althans, dat zijn de geluiden die men ter ore komt via de verschillende media.

Shouf shouf habibi gaat over een Marokkaans gezin. Vader, moeder, drie zoons en een dochter. Alle personages zijn stereotypetjes. De vader die erg aan de traditionele waarden hangt, de oudste zoon die “te” geïntegreerd is, de op een na oudste broer, die nergens voor wil deugen.

Al hoewel er verschillende verhaaltjes zijn, draait alles om Ab, de tweede broer die niet wil deugen. De film laat zien hoe hij heen en weer slingert tussen de drang om “serieus” te worden en wat minder florissante praktijken.


Helaas moet ik concluderen dat Shouf shouf habibi weliswaar een sympathieke uitstraling heeft, maar dat de film puur als film niet zo geslaagd is. Qua idee is deze film gelijk aan Jalla! Jalla!, een Zweedse film die ook op deze site te vinden is. Ik denk dat Shouf shouf habibi net als Jalla! Jalla! het “luchtige” pad had moeten kiezen, het drama tot een minimum had moeten beperken en nog wat meer moeten overdrijven. Voor een drama is het te licht, voor een komedie valt er eigenlijk niet zo veel te lachen en vallen de “dramatische” scènes uit de toon. Ze missen hun impact en lijken niet echt te passen.

Dat zijn negatieve woorden over deze film, waar ik toch meer van had verwacht op basis van de geluiden om mij heen. Dat wil niet zeggen dat er dus grote ontevredenheid heerst. De film zit namelijk boordevol zelfspot en dat is wat deze film toch zeker zijn charme verleent.

Iemand die betrokken was bij deze film, ik meen de acteur die Ab vertolkt, hoorde ik in een interview op Radio 1 zeggen dat het ging om een film waar je gewoon lekker bij kunt lachen en dat deze film verder geen boodschap heeft, maar dat is niet juist. Een aantal gevoelige thema's worden onder de neus van het publiek gewreven, inclusief een duidelijk oordeel.

Shouf shouf habibi! is qua film niet zo goed, maar heeft wel voldoende uitstraling om toch sympathie te kweken.

Het werd al eerder geschreven: wat deze film toch sympathiek maakt is de zelfspot. Vele clichés komen aan bod en worden op een leuke wijze overdreven. Denk met name aan de vader die continue over alles en iedereen (vrouwen in het bijzonder) klaagt.

De moeder heeft genoeg van het gezeur en de respectloosheid van de vader jegens haar, haar dochter en vrouwen in het algemeen en begint een guerrilla tegen haar man, wat toch wel vermakelijke scènes oplevert. Misschien is de moeder nog wel het leukste typetje van de hele film.

Omdat de stereotype Marokkaan lui is, zonder werk zit en zich bezighoud met criminaliteit is ook dit in de film op een leuke wijze verwerkt. Zelfs Driss, de jongste van het gezin, houdt zich bezig met wat minder legale praktijken: afpersing binnen eigen kring. Maar toch heeft hij betere kansen dan Ab. Hij is slimmer. Hij neemt het zelfs op voor zijn zus tegen Ab.

Zoals eerder werd opgemerkt: deze film is niet alleen maar om te lachen en verder vrij van enige bedoeling. Dat toch beweren zie ik als een marketing truc om het potentiële publiek nietsvermoedend naar de film te loodsen.

Na eerst een half uurtje lachen wordt het publiek geconfronteerd met geweld jegens vrouwen, onderdrukking, uithuwelijking, en de continue tweestrijd tussen twee culturen. Heel slim. En heel goed. Maar in de scène van de sollicitatie leren wij ook weer hoe "lief" en "vriendelijk" autochtonen tegen Marokkanen kunnen zijn. Denk gerust ook aan de scène waarin het bank personeel de overvallers moet herkennen.

De gevoelige onderwerpen worden inderdaad niet geschuwd. Theo van Gogh wees ook al op een wat verloren maar wel pijnlijke scène waarin een van de zussen van de bruid Ab op haar knieën smeekt om toch voor haar te kiezen en haar mee te nemen naar Nederland.

Ook de arrestatie van Ab door zijn broer Sam, die werkt als politieagent, is interessant. Ab beschuldigt hem van verraad: dat hij zijn eigen broer oppakt. Maar is het Sam's schuld dat hij zijn eigen broer moet oppakken?

De film lijkt toch vooral de Marokkaanse vrouw een hart onder de riem te willen steken. Denk aan de scène waarbij Sam's vrouw te kennen geeft bij hem weg te gaan: "Denk niet dat Marokkaanse vrouwen hun man nooit zullen verlaten", zegt ze (ongeveer).

Overigens wel een slechte scène: Sam vraagt haar te blijven zoals men normaal aan de bakker vraagt of hij nog croissant jes heeft. Nu was zijn relatie al niet zo goed, dus je zou kunnen stellen dat hij het niet meent, maar dat betwijfel ik.

Tevens werd er door een paar meisjes iets te luid gejuicht toen de moeder de vader in de rolstoel tegen het bushokje liet botsen. Maar misschien is het onterecht om er meer in te zien dan dat het is: een paar meisjes die lol hebben om een overigens leuke scène.

Vanaf het moment dat Ab in een (islamitische) slagerij gaat werken wordt de film gewoon saai en dat maakt dat ik de film niet zo hoog waardeer. Alleen de scène met de smekende zus van de bruid weet nog te beroeren. Okee, en de werkelijk prachtige outfit van de bruid. Ab is helaas niet zo interessant. Hij moet gewoon een keer volwassen worden en beslissen wat hij nu wil met zijn leven. Welke weg hij moet kiezen.

De film laat over die keuze weinig onduidelijkheid bestaan. Serieus worden is de enige weg. Met een hele grote knipoog.