Bill Murray kennen wij onder andere van “The Ghostbusters”, maar in “Lost in Translation” jaagt hij niet op spoken. Dit keer is het allemaal een tikje serieuzer.

Lost in Translation is geregisseerd door Sophia Coppola (dochter van) die ook de film The Virgin Suicides op haar naam kan schrijven.

In zekere zin gaat Lost in Translatioin helemaal nergens over. Er gebeurt helemaal niets. Geen spannende achtervolgingen, geen schietpartijen, het betreft een zeer ingetogen film.


De twee hoofdfiguren zijn een wat oudere man en een jonge vrouw die helaas beiden al elders "verplichtingen" hebben, toch blijft dat niet zonder spanning omdat ze in het zelfde hotel verblijven en elkaar continue tegenkomen. Hij is een wat oudere beroemde acteur, zij de vrouw van een fotograaf, die zelf de hele dag op pad is.

In een stad als Tokio, in een cultuur die voor de westerling als buitengewoon absurd zal worden ervaren, zijn zij voor elkaar een punt van herkenning en vertrouwdheid.


Het rustige tempo biedt de ruimte om je ogen goed de kost te geven aan al het cinematografische snoepgoed. Mooie composities die worden afgemaakt met stemmige muziek.

Lost in Translation zet vooral een sfeer neer die als buitengewoon vriendelijk en aangenaam kan worden omschreven, zonder dat het zoetsappig en klef wordt. Niets wordt hardop gezegd, de beelden vertellen genoeg. Van dat soort films kan ik niet genoeg krijgen.

Ik wilde schrijven dat een Oscar voor deze film misschien iets te hoog gegrepen is voor deze film, maar de tijd heeft mij inmiddels ingehaald: Sophia Coppola heeft er een gewonnen voor het beste verhaal. Ik wil hem van harte aanbevelen.

Al bij het begin van de was het duidelijk: als ze “het” met elkaar gaan doen is Lost in Translation een slechte film. Het kan gewoon niet, het zou te makkelijk zijn en het zou niet in de film passen. Maar als dat niet het geval zal zijn, zou dit verhaal zich best tot een goede film kunnen ontwikkelen.

Alleen al het beginshot is voldoende om eens rustig te ontspannen en je in een staat te brengen om je gewoon door de film te laten meevoeren. De muziek is hierbij essentieel.


Bob Harris aankomst in het hotel is er een van grootse verbazing en verwarring. Bovendien straalt hij uit dat hij hier allemaal helemaal niet op zit te wachten, hij is afwezig en lijkt andere zaken aan het hoofd te hebben. Dat laatste gegeven maakt hem meteen al interessant. Normaal zouden wij onder de indruk zijn van een vreemd land als Japan, van een dergelijke ontvangst. Maar hij niet. Hij is elders met zijn gedachten. Wat is er mis?

Bij Charlotte wordt het snel duidelijk waarom ze afwezig is. Ze heeft de hele dag niets om handen en haar man is de meeste tijd weg, hard aan het werk. Ze is jong, ze heeft nog een hele toekomst voor zich liggen, maar is dit het nu? Is dit getrouwd zijn? Wat wil ze nu verder met haar leven?

In zekere zin worstelt Bob ook met deze vragen. Worstelt hij met zijn zelfbeeld: dat hij voor het geld gaat en niet voor de mogelijkheid om in een beroemd toneelstuk of een beroemde opera mee te spelen is niet positief voor zijn zelfbeeld.


Maar dat is niet zijn grootste probleem. Zijn probleem zit thuis. Zijn probleem is in weze gelijk aan dat van Charlotte. Ze zijn vervreemd van hun partner. Vervreemd van hun omgeving, zeer overduidelijk verbeeld door het verhaal te laten plaatsvinden in Tokio.

Ze zijn in feite dus “zielsverwanten” van elkaar. Ze herkennen zichzelf in de ander en daarom is de ander aantrekkelijk. De aandacht van de ander maakt je weer speciaal.

Murray doet zijn werk goed als oudere charmeur, met zijn melancholieke en vriendelijke voorkomen. Dat geld ook voor Scarlett Johnson als Charlotte, het jonge mooie meisje. Detail: het aardige van haar is dat ze, juist omdat ze niet perfect mooi is, dat ze daarom juist buitengewoon interessant is. Lief is ze wel, zoals ze bijvoorbeeld Bob tegen het lijf loopt als ze het zwembad verlaat.

Het lijkt er sterk op dat Bill de gene is die ook de afstand bewaard. Zij zou waarschijnlijk hebben toegehapt, maar hij weet beter. Hij wil blijven, maar hij kan ook niet zonder zijn kinderen. Bovendien zou seks tot gevolg hebben dat de betovering wordt verbroken.


Maar hoe hij haar telkens op afstand houdt zonder haar af te wijzen is erg subtiel. De spanning behaalt een hoogtepunt als ze samen naast elkaar in bed liggen. Zij draait zich naar hem toe, maar hij blijft liggen, doet zijn ogen dicht en praat terwijl hij langzaam wegsoest. Alleen haar voeten worden beroerd.

De mooie scènes zijn onder andere te vinden bij de bar (mooi contrast), het uitzicht: de golfbaan en dat prachtige stukje als Charlotte in gepeins verzonken over Tokio uitkijkt, met stemmige muziek omgeven.

Ze krijgen de kans niet om fatsoenlijk afscheid van elkaar te nemen, maar op weg naar het vliegtuig kijkt Bill opzij: tussen al die mensen wordt hem een blondine gewaar. Ze stapt net op dat moment in een stook zonlicht zodat ze oplicht tussen al die Japanners als een zon.

Een uiterst bevredigend einde maakt de film compleet.