Een vriend van mij kwam aanzetten met de film ‘Bad Boy Bubby’, omdat deze film hem werd aangeraden. Dat die persoon deze film aanraadde zegt iets over die persoon, want zelden heb ik zo’n zieke, gekke, gestoorde en idiote film gezien als Bad Boy Bubby.



Bubby is een “stoute jongen” van in de dertig die zijn hele leven thuis is gehouden door zijn moeder omdat hij erg stout is. Ze heeft hem een en ander wijs gemaakt zodat hij niet naar buiten gaat. Door “omstandigheden” komt hij toch buiten en komt hij voor het eerst in contact met de echte wereld.



Gelooft u mij maar dat dit tot zeer merkwaardige gebeurtenissen leidt.

Het ene moment walgt men van afgrijzen en voelt men zich ongemakkelijk, het andere moment ligt men onder tafel vanwege de waanzinnig gekke idioterie.

Onderwerpen als incest en verkrachting worden niet vermeden, maar wie zich daar overheen zet ziet dat deze film eigenlijk naast zijn idioterie ook zijn “tedere” kant heeft die een mens moeilijk onberoerd kan laten.



Bad Boy Bobby is een dermate vage film dat het wat lastig zal zijn om te bemachtigen. Tevens is betreft het geen licht verteerbare film. Toch raad ik u aan om een poging te wagen.

Een moeder die haar zoon misbruikt en niet naar buiten laat. Geen fijne openingsscène. Bubby leeft duidelijk in naar wat in mijn maatstaven als de Hel zou kunnen worden geclassificeerd.



Gelukkig leert hij van “Cat” dat als je levende wezens in plastic wikkelt ze daarna niet lang meer zullen leven. Prachtig hoe dat in de film verder wordt verwerkt. De grootste grap waren de bandleden die met in plastic gewikkelde hoofden optraden terwijl hij zinnen uitkraamde die hij nabouwde van anderen, waaronder Pop.



Die optredens waren wel het summum van absurdisme en hilarische waanzin. Let ook op het eerste optreden. Je ziet hem na wat gebrabbel een korte periode in de camera kijken, waarbij de belichting van zijn gelaat continue veranderd en een prachtig licht-schaduw effect geeft.

Buitengewoon interessant zijn de aanmoedigingen die Bubby krijgt. Klamp je niet vast aan Jesus of God. Geloof niet in illusies. Je bent op jezelf aangewezen, niemand zorgt voor je dus je zult er zelf wat van moeten maken. Je zult zelf moeten vechten. En we zien dan ook dat Bubby na vele ontberingen het ook redt en eindelijk zijn draai lijkt te hebben gevonden. Niet langer wordt hij gebruikt door andere mensen maar wordt hij als een mens behandeld.



Een van de toch wel vertederende momenten zijn de scènes met het lichamelijk gehandicapte meisje, dat zich niet kan bewegen. Hij tilt haar uit de stoel en houdt haar bij zich en koestert haar, omdat zij te kennen heeft gegeven van hem te houden en met hem te willen slapen. Dat is zo tragisch. Bovendien houdt Bubby van Angel.

Bad Boy Bubby biedt veel ruimte voor contemplatie. Veel situaties en gebeurtenissen zijn verwijzingen naar de grotere zaken des levens. De korte monologen over het afwijzen van God zijn daar de meest duidelijke voorbeelden van, maar het vernuft zit hem meer in de kleinere dingen. Zo zie je hem terug vluchten naar de ruimte waar hij zo’n 35 jaar heeft vastgezeten, nadat hij een aantal minder prettige ervaringen heeft gehad in de buitenwereld. Maar hij trekt daar toch weg. Daar heeft hij geen toekomst. Daar zal hij geen rust vinden.



Er zullen nog vele observaties gemaakt kunnen worden en daarvoor verwijs ik naar de volgende site, waarvan ik ook de afbeeldingen heb gestolen. Duitstalig.

http://www.takes-and-shots.de/takes-and-shots/tas-2001-01/tas2001-01-S04.htm

Een zeer enerverende filmervaring.