Recensie: Cité des enfants perdus, La
Regisseur: Marc Caro, Jean-Pierre Jeunet
Datum: 23 mei 2004
Een collega adviseerde de film “La Cité des Enfants Perdus”. Ofwel: “De stad der verdwenen kinderen”. Dan is het noodzakelijk om dat advies even te verifiëren natuurlijk.
La Cité des Enfants Perdus is een wat surrealistische film die zich afspeelt in een merkwaardige wereld. Het verhaal gaat over een wetenschapper die zelf niet kan dromen en daarom de dromen van kinderen steelt. Om aan kinderen te komen gebruikt hij een rare bende die voor hem kinderen ontvoert.
Dit Franstalige sprookje is werkelijk betoverend. De wereld die wordt geschapen doet denken aan de jaren vijftig, maar het zou ook zo rond 1920 kunnen zijn, gemixt met bizarre techologie van onze tijd. Het verhaal speelt zich grotendeels af in de stad en die word afgebeeld als donker, mistig, morsig en duister. Kinderen worden door de straat gehard en worden kleine volwassenen.
We volgen One, een artiest, die op zoek is naar zijn kleine broertje, die ontvoerd is. Daaromheen leren wij over de gestoorde wetenschapper en leren wij vele typetjes kennen.
De film is een vreemd en bizar sprookje. Het valt niet te vergelijken met andere films die mij ooit onder ogen zijn gekomen. Maar een sfeervol, mooi en sympathiek sprookje is het zeker. De droomwereld die wordt opgebouwd is buitengewoon sfeervol en adembenemend, ondersteund door betoverende muziek. Deze film zou daarnaast alleen al een prijs verdienen voor de typetjes, zo sterk als die zijn gecast.
De regisseur Jean-Pierre Jeunet kent u mischien ook van “Delicatessen” of het bekende “Amelié” (Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain), ook al zo’n heerlijk sprookje. Alleen niet zo bizar als La Cité des Enfants Perdus.
La Cité des Enfants Perdus bekijk je voor de prachtige cinematografie die zo betoverend is dat je zou willen dat de film nog een uur doorging. Kijkt allen.
La Cité des Enfants Perdus is een wat surrealistische film die zich afspeelt in een merkwaardige wereld. Het verhaal gaat over een wetenschapper die zelf niet kan dromen en daarom de dromen van kinderen steelt. Om aan kinderen te komen gebruikt hij een rare bende die voor hem kinderen ontvoert.
Dit Franstalige sprookje is werkelijk betoverend. De wereld die wordt geschapen doet denken aan de jaren vijftig, maar het zou ook zo rond 1920 kunnen zijn, gemixt met bizarre techologie van onze tijd. Het verhaal speelt zich grotendeels af in de stad en die word afgebeeld als donker, mistig, morsig en duister. Kinderen worden door de straat gehard en worden kleine volwassenen.
We volgen One, een artiest, die op zoek is naar zijn kleine broertje, die ontvoerd is. Daaromheen leren wij over de gestoorde wetenschapper en leren wij vele typetjes kennen.
De film is een vreemd en bizar sprookje. Het valt niet te vergelijken met andere films die mij ooit onder ogen zijn gekomen. Maar een sfeervol, mooi en sympathiek sprookje is het zeker. De droomwereld die wordt opgebouwd is buitengewoon sfeervol en adembenemend, ondersteund door betoverende muziek. Deze film zou daarnaast alleen al een prijs verdienen voor de typetjes, zo sterk als die zijn gecast.
De regisseur Jean-Pierre Jeunet kent u mischien ook van “Delicatessen” of het bekende “Amelié” (Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain), ook al zo’n heerlijk sprookje. Alleen niet zo bizar als La Cité des Enfants Perdus.
La Cité des Enfants Perdus bekijk je voor de prachtige cinematografie die zo betoverend is dat je zou willen dat de film nog een uur doorging. Kijkt allen.
Motivatie (SPOILERS)
Dit sprookje is voornamelijk een visuele belevenis, het verhaaltje is buitengewoon bizar maar eigenlijk ondergeschikt aan het cinematografische spektakel. Dat wil echter niet zeggen dat het inhoudsloos is. In tegendeel.
Het lijkt te gaan over de wens en zucht naar liefde, warmte en geborgenheid. Met name de jonge diefjes missen dit en Miette is daar met name gevoelig voor, zo lijkt het. Ze zoekt in feite familie zodat ze zich ergens thuis kan voelen. Niet meer de hele dag voor je zelf te hoeven opkomen.
Daarbij lijkt de film ook een aanklacht tegen de wetenschap, waarvan men lijkt te denken dat die de oplossing voor alles lijkt. Dat wordt nog het beste weergegeven door de facsistische bijeenkomst van al die mannetjes met zo’n rare nachtkijker op hun hoofd. Maar het gedoe met de klonen en de wetenschapper Krank zijn daar ook voorbeelden van.
Naast de prachtige en huiveringwekkende omgeving zijn met name de typetjes interessant, waarbij de Siamese tweeling misschien wel de aller leukste creatie is.
Daarnaast is al die absurde techniek buitengewoon mooi uitgewerkt. Duidelijk is dat hier heel veel aandacht aan is besteed.
Een vertederende film die men moet koesteren.
Het lijkt te gaan over de wens en zucht naar liefde, warmte en geborgenheid. Met name de jonge diefjes missen dit en Miette is daar met name gevoelig voor, zo lijkt het. Ze zoekt in feite familie zodat ze zich ergens thuis kan voelen. Niet meer de hele dag voor je zelf te hoeven opkomen.
Daarbij lijkt de film ook een aanklacht tegen de wetenschap, waarvan men lijkt te denken dat die de oplossing voor alles lijkt. Dat wordt nog het beste weergegeven door de facsistische bijeenkomst van al die mannetjes met zo’n rare nachtkijker op hun hoofd. Maar het gedoe met de klonen en de wetenschapper Krank zijn daar ook voorbeelden van.
Naast de prachtige en huiveringwekkende omgeving zijn met name de typetjes interessant, waarbij de Siamese tweeling misschien wel de aller leukste creatie is.
Daarnaast is al die absurde techniek buitengewoon mooi uitgewerkt. Duidelijk is dat hier heel veel aandacht aan is besteed.
Een vertederende film die men moet koesteren.
Moevie score: 8,3
.:| Reacties van bezoekers |:.
Copyright © 2003-2006 , 2022 op ontwerp, techniek en recensies: Tjerk Nan
Powered by:
