Ook voor de mensen die niet thuis zijn in de stripwereld is American splendor interessant. De lezers die Ghost World hebben gezien, gebaseerd op de strips van Daniel Clowes, zullen zich namelijk Steve Buscemi's karakter herinneren. Een soort lozer, niet dom maar nooit ver gekomen, die platen verzameld. American Splendor gaat in feite over een dergelijk karakter. Of beter gezegd: dat karakter in Ghost World lijkt wel geïnspireerd op de hoofdpersoon van American Splendor: Harvey Pekar.

Harvey is een echte nobody en is zich daar van bewust. Hij is er ook niet blij mee. Hij wil meer zijn dan een onbekende loser. Zijn interesse in strips brengt hem in contact met Robert Crumb, een van de bekendste “underground” striptekenaars over wie trouwens ook een film is gemaakt (Crumb).

Geïnspireerd door Crumb begint hij met het schrijven van strips over zijn alledaagse leventje, wat uitgebracht wordt in de vorm van een stripmagazine met de titel: American Splendor.



De film American Splendor is dus gebaseerd op de strips van Pekar. De film is een goed gebalanceerd en kunstig stukje vakmanschap en bij vlagen zeer komisch. Extra curieus is het feit dat de strip en dus ook de film op echte personages zijn gebaseerd, die zelf ook weer terug komen in de film, iets wat ik nog niet eerder heb gezien.

Ondanks, of juist dankzij het feit dat de film gaat over een doorsnee randfiguur uit de Amerikaanse samenleving weet deze film te boeien. Deze film gaat niet alleen om het verhaal van Pekar zelf, maar ook om een beetje te ontrafelen waarom de strip zo veel mensen aanspreekt. Ik denk dat deze film dat prima weet over te brengen.

Absoluut een bioscoopbezoek waard.

Hij ergerde zich aan al het gemaakte, het onechte, het kunstmatige, al die leugens. Hij wil een oprecht en echt verhaal vertellen, zonder opsmuk, zonder iets beter te doen lijken dan dat het is. Een realistisch portret van een doorsnee Amerikaanse loser neerzetten waarbij de details niet worden overgeslagen.

Bewust of onbewust, dat maakt niet uit maar Pekar heeft zijn imago op een buitengewoon slimme wijze weten uit te buiten. Alhoewel hij een eeuwige mopperkont blijft besef je dondersgoed dat hij zeer zelfbewust is en ook weet dat hij een imago heeft dat hij in stand moet houden. Hij leeft in zekere zin van dat imago. Een beter leven zou misschien wel de doodsteek voor de strip kunnen zijn.



Waarom spreekt deze film en mogelijkerwijze ook de strip zo aan? Want Pekar lijkt eigenlijk gewoon een zeikerige zeurkous. Dat komt misschien omdat het portret dat hij van zichzelf en zijn omgeving neerzet herkenbaar is voor veel mensen. Het leven is niet alleen rozengeur en maneschijn. En gedeelde smart is halve smart. Daar zit geen logica achter, maar zo zitten mensen in elkaar. Toch merk je dat Pekar zichzelf en zijn gemopper niet al te serieus neemt en dat is precies waarom zijn gezeur niet gaat irriteren.

Pekar is zo ontzettend tegen het onechte, het kunstmatige. Toch blijken zijn strips eigenlijk ook een kunstmatig randje te hebben. Want ook al schrijft hij blijkbaar over zijn kommer en kwel, de "echte” Joyce komt met een interessante opmerking, afkomstig uit Pekars mond: "Sunshine and flowers doesn’t sell". Eigenlijk verkoopt hij dus een imago.

Maar daar is niets mis mee.

De film vraagt eigenlijk om een bezoek aan de beroemde Amsterdamse stripwinkel “Lambiek” om eens een echte American Splendor in te kijken.