Alfred Hitchcock’s Notorious is voor een deel thriller, maar voor het merendeel een romantische liefdesgeschiedenis met in de hoofdrol de knappe Cary Grant en de prachtige Ingrid Bergman, die bekend is van de ultieme romantische film aller tijden: Casablanca. Er geeft ook nog een andere acteur uit Casablanca acte de presance: Claude Rains.

Alicia Huberman (Bergman) is de dochter van een veroordeeld nazi-collaborateur. Zij raakt in contact met T. R. Devlin (Grant) die voor de inlichtingendienst werkt. Hij vraagt haar om aan te pappen met Alexander 'Alex' Sebastian (Rains) die in Brazilië vermoedelijk samenzweert met andere nazi-sympathiesanten. Haar taak is om er achter te komen wat hij uitspookt.



Er ontstaat echter een amoureuze relatie tussen Devlin en Alicia wat de nodige dilemma’s met zich mee brengt. Het is ook die relatie die de film zo interessant maakt vanwege een aantal vinnige dialogen tussen Bergman en Grant. Helaas is het plot zelf minder spannend en daardoor komt de film wat traag over. Ietsje te traag, wat mij betreft.

Maar het spel tussen Bergman en Grant maakt veel goed. Voor een film uit 1946 is het behoorlijk aan de “losse” kant. Misschien niet de beste Hitchcock maar niettemin een lust voor het oog.

Dat eerste “feestje” is meteen al erg intrigerend. Bergman speelt een dronken vrouw die half slaperig met zwoele blik en dito stem Grant voor een dronken autoritje uitnodigt.

Alicia: What does the speedometer say?
Devlin: 65.
Alicia: I want to make it 80 and wipe that grin off your face.

Ze krijgt uiteindelijk een aanbod om te gaan spioneren. Echter, Devlin en Alicia raken dus op elkaar verliefd. Devlin houdt echter de boot af omdat ze nogal een losse dame is en ze bovendien moet aanpappen met Sebastian. Pas aan het einde van de film als hij haar redt van de gifdood geeft hij te kennen dat hij van haar houdt en komt alles goed.



De moeilijke verhouding tussen Devlin en Alicia is interessanter dan het plot dat draait om een stel nazi’s, wat niet echt wil vlotten. Alleen de ontmaskering van Alicia is wel interessant, omdat er geen woord wordt gesproken, maar alles middels beeld wordt uitgelegd. Van de sleutel tot en met de wijnfles in de kelder.

Wat de karakters betreft is het aardig om op te merken dat het niet echt stereotypes zijn. Alhoewel Sebastian’s clubje wel een paar typetjes herbergt lijkt Sebastian ondanks zijn verkeerde sympathieën een zeer fideel persoon. Beschaaft, charmant en hoffelijk. Daarom is enig medelijden niet vreemd als hij niet mee mag in de auto en dus gedoemd is te sterven.

Geen onaardige film en Bergman en Grant schitteren als sterren aan de hemel, maar Hitchcock heeft betere films gemaakt met een evenwichtiger tempo.