Ditmaal is Hitchcock’s “To Catch a Thief” aan de beurt om doorgelicht te worden. De hoofdpersonages van deze film worden vertolkt door grote sterren: Cary Grant en Grace Kelly, misschien wel de mooiste vrouw die ooit heeft bestaan. Zij speelde in het prachtige Dial M for Murder en het werkelijk magnifieke Rear Window. Laatst genoemde films zijn evenals deze film afkomstig van Hitchcock.

John Robie (Grant) wordt verdacht van Juwelendiefstallen die hij niet heeft gepleegd, maar de diefstallen vertonen wel zijn signatuur. Hij doet er daarom alles aan om de echte dader te pakken te krijgen. Zodoende raakt hij in contact met de rijke Jessie Stevens en haar dochter Frances (Kelly).



Het betreft hier een film die een spannend mysterie wil pretenderen maar het blijkt helaas niet veel meer dan een doorzichtige “whodunit”. Het is voor de kijker tijdens de film niet moeilijk om te raden wie de juwelen steelt. Daarbij laat ik nog even in het midden of hij het niet stiekem toch zelf is, maar het is duidelijk: van het verhaal moet deze film het dus niet echt hebben.

De locatie is overigens uitstekend: Zuid-Frankrijk met haar prachtige dorpjes en mooie landschappen, wat nog wel enigszins kan vermaken. Ook de schoonheid van Grace Kelly doet bij wijlen de adem stokken en weet tijdelijk te verblinden, maar alleen een mooi gezichtje is niet voldoende om deze film werkelijk aan te prijzen.



In Notorious was de tegenspeelster van Grant Ingrid Bergman. De chemie tussen deze twee was wat overtuigender dan die tussen Grant en Kelly, alleen is het tempo van Notorious te langzaam. Als dit tegen elkaar wordt weggestreept dan zou ik deze films gelijk waarderen.

Voor een avondje eenvoudige verstrooiing is deze film echter prima geschikt. Let ook op de verzekeringsagent die wordt gespeeld door de inspecteur uit Dial M for Murder.

Er is absoluut een hoop werk gestopt in deze film, gezien de achtervolgingen en het gekostumeerde feestje. Maar het blijft allemaal wat recht-toe-recht-aan. Er vanuit gaande dat John Robie zelf niet steelt en die verdachte persoon die hem volgt het ook niet is blijft eigenlijk alleen dat jonge Franse meisje over omdat die overal van weet en lang genoeg in beeld is geweest om in de kijker te spelen. Dat ze tijdens de begrafenis boos wordt op Robie is eerder een bevestiging dan een poging om de kijjker op het verkeerde been te zetten.



Toch zijn er wel aardige fragmenten aan te wijzen: Frances probeert Robie te laten bekennen dat hij Robie is. Dat gemene en plagerige doorvragen heeft zo zijn charme.

Verder is deze film niet zo opmerkelijk. Het is nog altijd een Hitchcock, maar niet zo’n heel beste. Het blijft een “platte” film zonder de intelligentie en spanning die we van Hitchcock gewend zijn, alhoewel het wel enige herkenbare flair heeft.

Dan rest er nog om te vermelden dat tijdens het maken van deze film Kelly nogal geïnteresseerd raakte in de omgeving (Monaco) en zodoende kwam ze in contact met de prins van Monaco en werd later princes van Monaco. Met de racerij in deze film van Kelly in het achterhoofd is het daarom nogal macaber om te beseffen dat ze achtentwintig jaar later in het zelfde gebied door een auto-ongeluk om het leven kwam. Volgens IMDB.com was de locatie van dit ongeluk gelijk aan de locatie van de picknick in “To Catch a Thief”...