Dat de film I, Robot iets met de toekomst en nieuwe technologie te maken heeft mag duidelijk worden uit de titel. Dat een dergelijke massa-film met block buster sterren als Will Smith het onderwerp op een interessante wijze weet aan te snijden is eigenlijk opmerkelijk.

De film speelt zich af ver in de toekomst waar de meeste mensen een robot thuis hebben. Smith speelt een agent en ook tevens de rol van robothater. Hij moet de dood van een grote onderzoeker in de robottechnologie onderzoeken.

Robots hebben nogal een aantal goede eigenschappen. Ze werken hard, klagen niet, kunnen mensen op geen enkele wijze mensen kwaad doen en hebben geen eigen behoeften. De ideale slaaf. Een machine zo perfect dat deze eigenlijk de mens vervangt. Wat al die lager opgeleide mensen moeten in een dergelijke wereld is een onderwerp wat niet wordt behandeld, maar dat terzijde.



Maar de “grote ontwerpen” worden niet geschuwd: kunnen robots emoties ontwikkelen? Kunnen zij de drie regels overtreden zodat ze mensen kwaad kunnen doen? Wat is eigenlijk het verschil tussen een robot en een mens? Helaas wordt dit niet echt uitgediept maar het kan wel stof tot nadenken bieden, mocht het je interesse hebben.

Dat ‘nadenken’ kun je doen tijdens het laatste stuk van de film, want de film gaat eigenlijk uit als een nachtkaars. Van een aardige intrige met niet zeker niet onaardige humor veranderd de film in een wat oppervlakkig special effects spektakel. Maar met die kennis verklap ik niet zoveel en bovendien kan het alleen maar meevallen.

Het betreft gewoon een Hollywood productie met de stereotype ellende die aan zo’n productie kleeft, alleen is het onderwerp wel aardig.

Het aardige van deze film is dus het onderwerp. Kunnen robots zich ontwikkelen tot een vergelijkbaar niveau als mensen? Een echte basis wordt hier niet voor gegeven maar dat wordt wel gesuggereerd.

Detective Del Spooner : You are a clever imitation of life... Can a robot write a symphony? Can a robot take a blank canvas and turn it into a masterpiece?
Sonny : Can you?

In ieder geval produceren de robots zichzelf dus in feite zou je ze als leven kunnen beschouwen.

Het eerste deel draait dus om het raadsel van de vermeende zelfmoord van de doctor Alfred Lanning. We maken kennis met de drie gouden regels waar robots aan moeten gehoorzamen en Del Spooner, die vermoedt dat er een regel is gebroken.



De film gaat verder niet echt de diepte in maar er zijn een aantal aardige punten. Als eerste de achtergrond van Spooner. Hij wordt gered van de verdrinkingsdood omdat hij een grotere overlevingskans had dan een meisje in een andere auto. Zijn leven ten koste van een ander leven. Dat geeft hem een (misplaatst) schuldgevoel en een eveneens misplaatste aversie tegen robots. Hij zou juist blij moeten zijn. Maargoed.
Veel leuker is echter V.I.K.I.’s motivatie om alle mensen op te sluiten. Het is een uiterst cynische maar niet zo’n moeilijk te verdedigen redenatie. De robots moeten voorkomen dat mensen iets ergs overkomt. Omdat het verleden laat zien dat mensen eigenlijk kleine kinderen zijn die in zeven sloten tegelijk lopen worden ze dus opgesloten en bewaakt, zoals een ouder over een kind waakt.

Het is alleen jammer dat de film de pretentie van een aardige en slimme thriller totaal niet weet waar te maken en verzandt in wat schieten en wat racende futuristische auto’s.

Maar deze film krijgt geen onvoldoende, zelfs niet vanwege de gigantisch op de voorgrond tredende advertenties van een aantal bekende merken om deze reden: dit weet je van te voren en je gaat naar een blockbuster voor eenvoudig en oppervlakkig vermaak. Dat biedt I, Robot in redelijke mate. Case closed.