In 2002 kwam “The Bourne Identity” uit. Een blockbuster met Matt Damon en Franka Potente. Destijds op een dood moment gekeken in de Bioscoop, nu nog eens herkeken in verband met de opvolger “The Bourne Supremacy”. Destijds knapte ik af op deze film, maar eigenlijk is deze film voor zijn soort niet onaardig, maar met de nodige kanttekeningen.

Met name het verhaaltje van de film schept mogelijkheden: een man wordt uit zee gevist. Hij heeft geen herinnering aan zijn verleden, hij weet zelfs niet wie hij is. De film is dus een zoektocht naar zijn identiteit. Hij merkt echter dat hij allerlei dingen kan die een normaal mens niet zou moeten kunnen: goed vechten bijvoorbeeld.



Voor een actiefilm is de film goed gebalanceerd. Een juiste afwisseling van actie en rust geeft deze film het juiste tempo. De actie is misschien, op een enkele scène na, niet zo bijzonder, maar dat is niet zo storend. Hooguit wordt het verhaal al snel voorspelbaar. Maar zelfs voorspelbaarheid is niet altijd erg. Bij dit soort films moet je gewoon niet al te kritisch zijn.

Wat wel stoort is de ontknoping, alhoewel die mening misschien niet door iedereen gedeeld zal worden. Dat is echter wel de reden om deze actiefilm een zes te geven, in plaats van het zeventje die het had kunnen verdienen.

Het lage cijfer komt met name door het gegeven dat Bourne zijn missie afbrak omdat er een paar kinderen om zijn “doel” krioelden. Ja, laat dat tot je doordringen: een, zo luidt de quote: “wapen van dertig miljoen dollar” laat zich afleiden van zijn missie door een paar kinderen. Hou toch op zeg. Flikker een eind heen. Niet alleen had zo’n “wapen” het doel om het leven gebracht, het had nog een paar kogels extra aan die kinderen besteed. En daar is dan het verhaal op gebaseerd. Leve de moraal.



Het is om dat de rest van de film nog wel te pruimen was, afgezien van foutjes als het gegeven dat “Marie” geen Frans spreekt ondanks dat ze lange tijd in Frankrijk heeft gezeten en ze af en toe zomaar in het Duits begint te schelden.

De scène met dat jachtgeweer kan ik dan echter weer wel waarderen. Oké, de observatie dat je een steracteur opeens een paar Nederlandse woordjes hoort brabbelen is ook grappig. Ach, als je niet al te kritisch bent kun je deze film best een zes geven en jezelf voor de spiegel recht in de ogen kijken.