Wie voor Jim Carrey naar Eternal Sunshine of the Spotless Mind gaat en verwacht te worden vermaakt met zijn grappen & grollen zal bedrogen uitkomen. We zien hem niet meer rondrennen zoals in Bruce Almighty maar als een gewone gozer in een merkwaardige film.

Carrey speelt de rol van Joel Barish, een slome duikelaar die er achter komt dat zijn vriendin hem niet meer herkent omdat zij haar herinneringen aan hem heeft laten wissen. Hij besluit om dan maar ook zijn herinneringen aan haar te laten wissen.

Misschien is dit gegeven niet zo interessant en zet het niet aan om naar de bioscoop toe te rennen. Maar het scenario, geschreven door Charlie Kaufman – die wij kennen van “Being John Malkovich” en “Adaptation” – weet dit op zich niet zo spannende gegeven te verwerken tot een interessante film. De handtekening van Kaufman is duidelijk aanwezig: bizarre situaties en de vreemde niet-chronologische wijze van vertellen maken de film bij vlagen behoorlijk surrealistisch. De soms razendsnelle en duizelingwekkende montage draagt hier aan bij.



Eternal Sunshine weet de kijker flink op het verkeerde been te zetten, zeker als je niets weet over de film en dat is altijd prettig: het maakt een film interessant en weet de aandacht vast te houden. Maar als de verwarring dan eindelijk plaats maakt voor begrip blijft een mooi en romantisch verhaal over dat onderhoudend genoeg is om na de ontrafeling van het raadsel de film ook uit te willen zitten.

Niet zo’n extreem goede film als soms wordt gesuggereerd, maar weldegelijk een aanrader.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind is onmiskenbaar een film met een boodschap. Dat kan heel verkeerd uitpakken. Het resultaat is dan een film die preekt en met het vingertje schudt. Eternal Sunshine zit echter boordevol malligheden en absurditeiten waardoor de film niet tenonder gaat aan gemoraliseer. De boodschap mag overigens duidelijk zijn: kijk ook naar de positieve dingen en besef dat je vaak iets pas waardeert als je het kwijt dreigt te raken. Ook wordt gesuggereerd dat mensen voor elkaar bestemd zijn.

Op IMDB.com krijgt deze film een exorbitant hoge waardering die mijns inziens overdreven is. Dat komt omdat Carrey’s introverte karakter Joel ontzettend oninteressant is. Het is daarom buitengewoon vreemd dat Clementine voor hem kiest.

Daarnaast is het probleem dat de film na enig gegoochel en wat verwarring in het begin, redelijk voorspelbaar wordt. De film moet het dan puur hebben van de herinneringen en de enkele zijlijn. Onderhouden doet het zeker, maar je echt verliezen in de film lukt nooit. Althans, mij niet.



Om dan nog maar even door te gaan met zeuren: die huilebalk Elijah Wood hoort helemaal niet in deze film thuis. Al helemaal niet als vriend van Clementine. Het is alsof een jochie van 14 een vrouw van 35 probeert te versieren. Lachwekkend.

Toch heeft de film een prettige melancholieke sfeer die vergelijkbaar is met Magnolia en Lost in Translation. Het is die warme sfeer die de film redt. De sfeer die tot uiting komt in de “verloren herinneringen”.

Een opmerkelijke film.