Het is een oudje maar omdat deze film hoog in de Top 250 films allertijden staat (www.imdb.com) had een goede vriend deze meegenomen. In het begin weet je niet wat er allemaal gebeurt en denk je: "Wat is dit in vredesnaam?". Maar als het verhaal zich langzaam uitspint wordt veel duidelijk. In het kort gaat het om een paar Amerikaanse soldaten die zijn ontvoerd maar later weer ontsnapt. Ze blijken te zijn gehersenspoeld om taken voor de communisten uit te voeren. Absurd gegeven, maar buitengewoon vermakelijk.

De karakters in de film zijn zo heerlijk stereotype en zo sterk neergezet, met sterke dialogen dat je soms uit je stoel valt van het lachen. En het zijn vaak kleine dingetjes. Soms onbedoeld, maar dat komt omdat de film zo gedateerd is. Maar dat laatste zegt niets negatiefs over de film.


Ik wil niets over het verhaal verklappen, dit is een film die u zeker eens moet opnemen als deze op TV langs komt. De enige andere plek waar je dit prachtig stukje vakwerk nog zou kunnen vinden is in een bibliotheek of misschien nog in een gespecialiseerde videotheek. Maar het is de moeite van het zoeken waard.

Het begin met de in elkaar overvloeiende scenes is wat verwarrend, maar met onze kennis van tegenwoordig herkennen wij na een tijdje dat het hier om hypnose gaat. Maar wat het verder allemaal te betekenen heeft is dan nog niet duidelijk.

Het idee dat een soldaat door een bepaalde zin "Why don't you pass the time with a game of solitaire?" gevolgd door het zien van de ruiten Koningin iemand vervolgens voor ieder bevel ontvankelijk maakt is erg leuk. Dat gaat dan ook een keer mis. Als de barkeeper tegen Raymond Shaw zegt: ...take a cab and trow yourself into the lake...

Een ander sterk moment is de scene in de trein met de mooie vrouw Janet Leigh (psycho) en Frank Sinatra. Het onbenullige gesprek is uiterst vermakelijk.

De film zit vol met (onbedoeld) grappige situaties en vermakelijke quotes. Hoeveel (flauwe) humor een film uit 1962 wel niet kan bevatten.

Chairlady: You will notice that I have told them they may smoke. I've allowed my people to have a little fun in the selection of bizarre tobacco substitutes... Are you enjoying your cigarette, Ed?
Ed Movole: Yes ma'am.
Dr. Yen Lo: Yak dung! ...hope tastes good - like a cigarette should!

Nog een aardig feitje. Herinnerd u zich de vecht-scene nog waarbij Sinatra met zijn hand dwars door een tafel slaat? Het schijnt dat hij daarbij zijn pink onherstelbaar mee heeft beschadigd (IMDB.com).

Wat trouwens interessant is: bedenk dat de film in 1962 uit kwam, nog voordat Kenedy werd vermoord. Angstaanjagend hoe deze film als een soort voorspelling kan worden gezien. Iets wat de film alleen maar boeiender maakt.

Kortom, The Manchurian candidate is the kindest, bravest, warmest, most wonderful movie I've ever known in my life. Met een korreltje zout natuurlijk.