Voor het leven kies je niet. Het leven wordt je toegeworpen. Soms na bezinning en met liefde en in de vorm van een gouden ring. Maar meestal met de achteloze vanzelfsprekendheid waarmee een leeg pakje sigaretten wordt weggeworpen.

De één een gouden ring, de ander een leeg verfomfaaid pakje sigaretten. Dat noemen sommige mensen onrechtvaardig. Maar het leven etiketteren met termen als ‘onrechtvaardig’ is irrationeel en onzinnig. Million Dollar Baby gaat niet om etiketteren. Deze film gaat over iemand die niet meer dan het filter van een opgerookte sigaret krijgt toegeworpen maar zich daar niets van aantrekt. Zij doet niet aan etiketten, zij accepteert het leven als een gegeven, als een feit, zonder waardeoordeel en kiest haar weg.



Maggie is bereid om te vechten. Zij is bereid om te bereiken wat zij wil: de beste worden in boksen. Hetgeen wat ze wil bereiken is eigenlijk irrelevant. Wij mensen zullen ons er ongetwijfeld mee kunnen identificeren. Maar laten we niet uit het oog verliezen dat wij ons vermaken met illusies. Opdat wij onszelf niet te serieus nemen. Boksen of literatuur, het is allemaal escapisme.

Deze film is interessant omdat zij u vraagt: ben jij bereid om de prijs te betalen die staat op hetgeen jij wilt bereiken? En ook: is hetgeen je wilt bereiken het waard? Wil jij zoveel betalen?

Dat is waar deze film over gaat. De oscars zijn terecht. Deze film slaagt als geen ander om de tragiek en de schoonheid van het bestaan en onze ondergang vast te leggen. En daarom mag u deze film niet missen. Al is het maar om die oude knarren Eastwood en Freeman aan het werk te zien. En de mooie shots van die verweerde koppen.

Voor de Nederlander is zelfmoord, in de vorm van euthanasie, geen issue meer. Maar dat is niet helemaal waar. De drempel om geholpen te worden is, zo lijkt de teneur, best hoog. Levensmoeheid is bijvoorbeeld geen excuus. Maar hé, we hebben al geen beslissingsrecht wat ons ontstaan betreft, mogen we dan asjeblieft zelf bepalen wat wij met ons eigen leven doen?

Er mee stoppen is nog altijd een heikel punt in religieuze kringen. Waarschijnlijk zijn er ook wat liberalere stromingen binnen het christendom of andere geloven. Maar in de film speelt de katholieke kerk de rol die zij tot de dag van vandaag speelt. Zelfmoord is de vernietiging van Gods schepping. Een grotere zonde is er niet. Dat dit standpunt tot weerzinwekkend leed kan leiden hoeft eigenlijk niet verder te worden toegelicht. Zie hoe de vastigheid en zekerheid die het geloof biedt tevens ook haar zwakte is. Ook de recensent is een mens en ziet dingen die er misschien niet zijn. Maar een betere illustratie dat religie in de meeste gevallen tot inhumaanheid leidt is niet mogelijk. Het kind wordt met het badwater weggegooid.

Maar we dwalen af.



Maggie heeft niets, kan niets, is niets, betekent niets. Waar zij naar verlangt is betekenis. Betekenis is an sich niets. Betekenis is iets wat door mensen is uitgevonden. Het is het toedichten van waarde aan de dingen om ons heen. Dat wat waarde heeft voor ons is betekenisvol. Mensen hebben de merkwaardige neiging om betekenisvol te willen zijn. Daarvoor hebben wij andere mensen nodig: omdat die andere mensen jou betekenis geven. Dat is wat mensen voortdrijft. Betekenis is een illusie, is fictie, maar mensen kunnen niet zonder. Voor een mens is betekenis een illusie die het waard is om nagejaagd te worden. Maggie beseft dat. Zij heeft alleen maar te winnen. Zij is bereid om te betalen met datgene wat ze heeft. Het verontrustende zit hem misschien in het feit dat het de moeite waard is om die prijs te betalen. Dat zien wij terug in Eddie (Freeman), wiens leven een gemiste kans is geweest. Dat zien we ook terug in Franky (Eastwood), die uit angst risico’s vermeed en zich juist daardoor buitenspel plaatst.

Leuk is anders. Maar waarom treuren voor iemand die uiteindelijk heeft bereikt wat zij wilde bereiken? Zij gaat dood met de herinnering aan honderden mensen die haar naam roepen in enthousiasme. Zij gaat dood zonder spijt.

Het Maggie-personage treft een beter lot dan de meeste mensen.