*kloenk* (het geluid van de onderkaak die de grond raakt). Een film als deze heb ik nog nooit gezien. Volgens mij is deze film de enige in zijn soort, maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen.

Het verhaal is tweeledig. Het begint met een jonge vrouw (Rita) die haar geheugen kwijt is en de jonge veel belovende actrice (Betty Elms) die hollywood gaat veroveren en Rita helpt. Maar er zijn nog vele andere subplots en twists in het verhaal. 145 minuten lang zit je ademloos te kijken naar een soms niet meer te begrijpen verhaal waar de scheidslijn tussen fantasie en werkelijkheid totaal vervaagd is. Wat is echt?

Deze film bleef de gehele nacht door mijn hoofd heen spoken. De volgende dag heb ik een paar uur lang andermans verklaringen gelezen over hoe het plot in elkaar steekt. alhoewel geen enkele verklaring de hele lading dekt.

Lost van het complexe verhaal staan de zeer goede prestaties van de actrices en de mooie scenes.

Het verhaal is zo speciaal, verwarrend en intrigreren en bevat zoveel mooie scenes dat ik deze film met groots enthousiasme aanraad.

Een aantal scenes hebben eigenlijk niets met het hoofdverhaal te maken maar zijn op zichzelf vaak erg grappig. Zoals de man die met een pistool met demper fout na fout maakt en zodoende steeds meer mensen moet doden.

Maar laten wij ons even beperken tot de verhaallijn. Dit is wat ik er van begrepen heb.

LEES NIET VERDER ALS JE VAN DEZE FILM WILT GENIETEN

Betty en Rita zijn in werkelijkheid Diane en Camilla. Ze hebben een lesbische verhouding en Diane is verliefd op Camilla. Maar Camilla niet op haar en gaat met Justin Theroux de filmmaker. Diana is jaloers en huurt Mark Pellegrino in om Camilla te doden. Dat laatste wordt besproken in het cafe. Als Camilla dood is zal er een blauwe sleutel op haar tafel liggen. Ze krijgt spijt maar het is te laat. Uit wroeging maakt ze zichzelf van kant.

Dat is naar mijn idee de rode draad. Maar ik kan het fout hebben. In mijn herinnering switcht het verhaal van droom naar werkelijkheid als Rita de blauwe sleutel in het doosje stopt, maar dat weet ik niet heel zeker meer. De symboliek is voor mij niet altijd geheel duidelijk. Het enge monster bijvoorbeeld. Volgens mij moet je het monster zien als een symbolische vorm van 'wie een kuil graaft voor een ander'. Zowel de moordenaar als de opdrachtgeefste komen uiteindelijk om.

De liefdescene

De film omvat een werkelijk heel warm een mooi vormgegeven liefdescene tussen de twee vrouwen. Echt heel mooi.

Het theater (silentio)
In het theater wordt alles pas echt duidelijk: dat alles een droom is. Het hartverscheurende gezang van de vrouw die dan plots ter aarde stort, terwijl de band gewoon doorloopt. Schrijnend. Wat een pracht.

De vonst van het lijk
De scene in het huis, waar Betty werkelijk woont, als ze het lijk ontdekken is ook ijzingwekkend griezelig gedaan.

Ik heb een hoop andere (komische) situaties hier nog buiten beschouwing gelaten, zoals hetgeen de filmmaker allemaal meemaakt, waaronder die 'Godfather-scene'. Of de misterieuze cowboy, die ik niet precies kan duiden.

Een film die je in verwarde toestand achter kan laten. Maar hemel, zo mooi, wat een prachtfilm.