Om eens een keer iets anders te proberen ben ik naar 8 Femmes gegaan in Tuschinski in Amsterdam. Het zaaltje zat rechts helemaal achterin ergens verstopt. Ik was de enige kijker. Niets is prettiger dan in je eentje in een bioscoop zitten. De film begon. Allemaal (voor mij on-) bekende Franse ster-actrices. De film rommelt een beetje gemoedelijk aan totdat tot mijn grote schrik een actrice begon te zingen. Mijn God! Opstaan? Weglopen? Nee, ik bleef toch zitten. De stereotypetjes die worden neergezet zijn eigenlijk toch best leuk en al die (vervelende) liedjes neem je wel op de koop toe. Het is een apparte who-dun-it. Eenmaal van de schrik bekomen vond ik de film eigenlijk toch wel meevallen en soms zelfs grappig.

De film zat vol met stereotypes maar name de tante en de vrouw die pas later binnen kwam vond ik grappige typetjes. Ik kon me toch wel enigszins inleven in de film en probeerde ook mee te raden wie het gedaan zou kunnen hebben. Dat niemand en uiteindelijk toch weer iedereen het gedaan heeft vond ik leuk gedaan. Ik denk dat deze film niet iederen kan bekoren. Zeker met die 8 liedjes er in, die ik zelf bijna allemaal slecht vond. Maar toch heeft deze film wel iets.