Karakter werd door het tweede Belgische kanaal uitgezonden. Films worden op dat net vaak aangekondigd door een presentator die op een sympathieke wijze jou al een beetje warm probeert te maken voor de film zonder het plot weg te geven. Dat lukt best aardig moet ik zeggen.

Eigenlijk heb ik lange tijd het vooroordeel gehad dat, een enkele uitzondering daar gelaten, Nederlandse films gewoon niet de moeite waard zijn. Te knullig, te amateuristisch. Maar de laatste jaren blijkt toch maar weer dat er absoluut talend rondloopt in Nederland. Wilde Mossels (ook in deze film speelt Fedja van Huêt de hoofdrol) , Nynke, Left Luggage. Ze hebben mijn sympathie.

Die trend lijkt te zijn ingezet door Karakter. De film is vet aangezet en dat geeft een goede basissfeer voor het buitengewoon interessante verhaal dat zich afspeelt aan het begin van de 20e eeuw, in Rotterdam.

Het gaat hier om een uitzonderlijk mooi neergezet portret van drie mensen, vader, moeder en zoon en hun bijzondere onderlinge relatie. Met name de relatie tussen vader en zoon is van belang en tevens de rode draad van de film. Maar deze kan niet los gezien worden van de relatie van de twee met de moeder.

De film is bijna on-Nederlands van kwaliteit. Of misschien heeft Karakter die Nederlandse kwaliteit juist naar een nieuw plan getrokken. De Oscar voor de beste buitenlandse film is naar mijn idee absoluut verdiend. Heel klein minpuntje is dat de achterliggende laag ergens tussen neus en lippen door, door een personage wordt weggegeven, maar dat mag het genot niet drukken.

Het lijk mij overigens stug dat u, als filmliefhebber, deze film nog niet heeft gezien. Maar mocht dat het geval zijn, schroom dan niet om hem te huren. Een prima keuze.

Het eerste wat mij opviel was de sfeervole donkere scenes in het pand van Drevenhaven die meteen ook de toon zette voor de film. Leuk shot waarbij Jacob als het ware over de camera heen vliegt. Je bent al meteen benieuwd waarom hij de man aanvalt.

Eigenlijk vind ik dat alle acteurs het bijzonder goed doen, maar Fedja van Huêt zet met name een prima performance neer als een wat schuchtere maar zeer ambitieuze jonge man. Precies zijn vader, voortreffelijk neergezet door Jan Decleir.

Het wordt redelijk snel duidelijk dat Dreverhaven wel een botte en meedogenloze man lijkt maar dat hij eigenlijk buitengewoon betreurenswaardig is. Zijn buitengewoon moeilijke omgang met mensen, het onvermogen om liefde te tonen. Een rijk man, ambitieus, maar wat hij het liefste wil zal hij nimmer krijgen.

Maar terug naar Jacob. De haat jegens zijn vader biedt zoveel brandstof dat de druk nimmer van de ketel gaat. De drang om vrij te zijn, het gevecht met zijn vader zorgt er voor dat hij snel carrière maakt. In die zin heeft zijn vader gelijk als hij beweerd hem geholpen te hebben, in plaats van tegengewerkt. Maar de vader weet zelf ook dat er meer is in het leven. In die zin is hij er mede voor verantwoordelijk dat Jacob zich teveel heeft gefocust op zijn drijfveer en niet om zich heen heeft gekeken, wat buitengewoon mooi en tragisch wordt weergegeven in de relatie tussen Jacob en Lorna te George.

Maar laten wij ook niet de relatie tussen vader en moeder vergeten. Met Jacob als onderwerp. Leverde nog een leuke (niet één-op-één) quote op:

Drevenhaven: “Ik zal die jongen voor negentig procent de strot afknijpen en die tien procent die ik hem laat zal hem hard maken."

Mooie en sympathieke rol trouwens van Victor Löw in de rol van De Gankelaar. We mogen de quote niet vergeten: “Mensen die geen gift kunnen accepteren hebben zelf niets te geven”.

Maar gelukkig, ondanks dat hij zich teveel heeft verloren in de haat jegens zijn vader, staat hij nog aan het begin van zijn leven en heeft hij, ondanks het verlies van zijn ‘ware liefde’ nog de mogelijkheid om meer van zijn leven te maken en niet de fout van zijn ouders te herhalen.

Een mooi stukje cinema.