Left luggage is het regiedebuut van Jeroen Krabbé, die zelf ook in deze film meespeelt. Het betreft een film met voornamelijk Nederlandse acteurs maar de film is Engelstalig.

De film gaat over verschillende mensen van Joodse afkomst die allemaal op hun manier met het (afschuwlijke) verleden worstelen.

De film is eigenlijk heel gemoedelijk, ondanks het zware onderwerp dat op de achtergrond meespeelt, soms zelfs op het lichte af . Maar de film kent ook zijn zwaardere momenten.

Als we het zware onderwerp met eerbied toch even buiten beschouwing laten en puur naar de film kijken dan is Left luggage is een tranentrekker. Af en toe wordt er iets te gemakkelijk op het sentiment gespeeld. Met name kinderen werken goed. Maar dat is misschien een wat cynische kijk.

Left luggage is namelijk helemaal geen slechte film en weet ook te raken. Het laat ook zien wat een oorlog voor mensen betekend. Een film van Nederlandse bodem die er mag wezen. Naar mijn smaak was de film, ondanks zijn mindere momenten, toch zeker de moeite waard.

De film begint heel gemoedelijk en zet een sfeer neer waarin Chaya, een meisje van Joodse afkomst leeft. Zo komt het contrast met de orthodox-joodse familie waarbij ze gaat werken wat beter uit. Laat ik de naar mijn smaak totaal overbodige naaktscènes daar gemakshalve ook maar onder schuiven. Want als iets wel overbodig lijkt dan zijn het wel die naaktscènes, die blijkbaar in iedere Nederlandse film terug moeten komen.

Daar tussendoor speelt ook het verhaal van haar vader die opzoek is naar zijn koffers die hij ergens heeft begraven. Het wordt duidelijk dat die zoektocht naar de koffers redelijk zinloos is, maar dat het meer een zoektocht is naar het gevoel van vrede en geluk van voor de oorlog. Een zoek naar zielenrust. Een zoektocht die ook meteen een doel aan je leven geeft.

Maar terug naar Chaya. Het werk van Chaya bij de joodse familie bestaat uit oppassen en het helpen van Mrs. Kalman. Ze past met name veel op Simcha, een jongetje van vier die nog steeds niet kan praten en in zijn broek plast. Al snel komen we er achter dat de invloed van de vader op Simcha hier de oorzaak van is.

Vervolgens krijgen wij wat zoetsappige scenes met Chaya en Simcha. Uit eindelijk zien we al van ver aankomen dat Chaya Simcha aan het praten zal krijgen. Lekker sentimenteel maar voor het verdere verloop is het wel begrijpelijk. Dan komt de klap van Simcha’s dood natuurlijk ook wat harder aan.

Met die laatste opmerking ben ik wat cynisch maar ik moet toegeven dat deze film mij niet koud liet, ondanks de overduidelijke tearjerkers. Laura Fraser zet een sympatieke en onschuldige Chaya neer en ook Isabella Rossellini als Mrs. Kalman krijgt van mij alle lof. Met name hoe zij haar personage neerzet, heel ingetogen. Zeker op het einde laten Rossellini en Fraser zien dat ze een mooie acteerprestatie kunnen neerzetten.

Omdat de film toch een tikkeltje riekt naar Nederlandse knulligheid geen al te hoge waardering.