Met Leaving Las Vegas bewijst Mike Figgis dat je met een laag budget toch een ontzettend goede film neer kan zetten. Sterker nog, dat je hoofdrolspeler zelfs een Oscar in de wacht kan slepen.

Het verhaal gaat over Ben Sanderson (Nicolas Cage) die naar Las Vegas gaat om zich daar dood te drinken. Daar ontmoet hij ook Sera (Elisabeth Shue), een prostituee. Er ontstaat een buitengewoon merkwaardige relatie tussen de prostituee en de alcoholist.

De relatie tussen de alcholist en de prostituee is een vorm van symbiose. Zij is wanhopig zoekende om haar gevoel van eenzaamheid te verdrijven. Voor hem betekent zij dat zijn miserabele conditie toch nog enigszins dragelijk is. Terwijl ze toch elkaars liefde bedriegen. Zij verkoopt wat hij liefheeft, hij vernietigt waar zij van houdt.

De tragiek van beide personages, eigenlijk erg op elkaar lijken, wordt ontzettend mooi neergezet door Cage en Shue. Hoewel geen Oscar voor Shue, blijft ze fascineren zoals zij met haar opvallend goede mimiek de film tot een aangename verassing weet te maken.

Niet echt bevorderlijk voor de gemoedsrust maar u wordt geadviseerd deze film eens te kijken. Maar probeer niet mee te drinken.

Er gaan geruchten dat Nicolas Cage zelf een tijdje alcoholist is geweest door deze film. Misschien niet geheel onbegrijpelijk. Wat een tragiek.

Nu heb ik niet alle films van Cage gezien, maar dit is naar mijn idee wel zijn beste. De wijze waarop hij de alcholist neerzet, zo vastberaden, de berusting in zijn lot, zo sereen.

De eerste opvallende scene was toch wel in de striptent, nog voordat hij ontslagen wordt en in één keer een fles drank leeg drinkt. Hoofd omhoog, Fles in de lucht. Tot de laatste druppel. Je weet al dat hij eigenlijk over de grens is, maar daar wordt het bevestigd.

En toch is Sera het meest tragische personage van de film. Ze gaat weliswaar niet dood, maar wat haar overkomt is buitengewoon gruwelijk. Het leven wat ze heeft met Yuri, die haar slaat, snijdt, verkracht. Dan is ze van hem af, leeft ze samen met een alcoholist en wordt ze op een buitengewoon beestachtige wijze verkracht. Je kijkt graag even de andere kant op. Met name bij de scène dat ze alleen in de douche zit. Wat een droefheid. Ze gaat eigenlijk op een andere wijze net zogoed ten onder als Ben.

Haar tragiek komt met name naar voren in die ‘psychiatergesprekken’. Waarbij je alleen haar ziet, geen gesprekspartner, zij praat alleen. Aan een gevoel van medelijden valt niet te ontkomen.

Een van de mooiste symbolische acties vind ik toch wel het cadeau van Sera voor Ben. Een drinkflacon. Ironisch. Of denk ook aan de ‘whisky’ douche die ze neemt en wat dat voor hem betekent.

Als je trouwens een beetje op de muziek let dan valt op dat veel liedjes vaak aansluiten op de scènes die zich afspelen, wat de sfeer aanvult.

Al met al een film waar je behoorlijk dorstig van wordt moet ik zeggen.

Dat Ben aankomt in Vegas en zijn koffer opendoet: alleen drank. Dat hij ´Nurse´ roept aan dat tafeltje in de mall en vervolgens schrikt als de serveerster aan zijn tafeltje komt.

Heb deze film ontelbare keren gezien (waarvan eens drie keer in 1 nacht onder het genot van een vodka) en blijf me verbazen dat hij op een gegeven moment in de supermarkt duidelijk doelbewust de smirinoff voorbij loopt.