Doordeweekse dag, RTL5, City of Industry. Twee bekende namen: Harvey Keitel en ‘onze’ Famke Janssen. Met name door Keitel ben ik toch even naar deze film gaan kijken, ook al weet ik dat Keitel rommel heeft gemaakt.

Zelf verwachtte ik er eigenlijk niet zoveel van maar het viel eigenlijk best mee. Als je totaal niets weet van het plot dan is de film nog best te pruimen vanwege een aardige plotwending die de rest van de film in gang zet. Ik kan hoogstens verklappen dat Keitel met nog drie anderen een Juwelier gaan overvallen.

Keitel speelt met die grimmige kop van hem die eigenlijk altijd op onweer staat de rol waar hij voor lijkt te zijn gemaakt: keiharde crimineel, die toch sympathie weet te wekken.

De kwaliteit van de actie is goed, lekker rauw en het verhaaltje is net genoeg om in ieder geval de aandacht er bij te houden (nogmaals, net aan). Janssen doet het ook aardig en zorgt ook voor een extra tintje aan de film. De film pretendeert weliswaar meer te zijn dan het werkelijk is maar het kan door de beugel.

Gewoon een leuk stukje vermaak. Met nog een paar verassend leuke stukjes camerawerk. “Het leven is veel voor wie niet veel verwacht”, schreef een bekend dichter ooit. Dat geldt ook voor deze film. Kijk hem gerust. Keitel doet het goed genoeg.

In plaats van bier krijg je lood. Een leuke plotwending. Keitel die nog net weet te ontsnappen en zijn zoektocht start naar Skip, de gozer die hem dit heeft geflikt.

Keitel is in zijn element als hij hier en daar ‘vriendelijk informeert’ waar mijnheer Skip zou kunnen uithangen.

Famke levert ook een leuke scène af als ze een ton eist van keitel om Skip te vinden. Maar hier komt tevens ook het enige stuk van de film wat misschien ongeloofwaardig is: Als ze wordt ontvoerd: waarom riskeert een crimineel zijn leven voor een vrouw die hij niet kent? Waarom niet gewoon: pakken en wegwezen?

Maar uiteindelijk is het niet zo heel storend en het wordt ook nog leuk uitgewerkt als hij, ondanks zijn toestand, met de auto voor het hospitaal ontsnapt en Famke het geld achterlaat. En natuurlijk een aardige eindscène als ze een brief krijgt met een ketting.

Leuk stukje camerawerk trouwens, wat we ook al aan het begin van de film zagen, als Keitel gewond in de auto door Famke naar een hospitaal wordt gereden.

Eigenlijk is dit een best aardige film.