Ik heb een zwak voor films uit de jaren 50 en 60. Neem bijvoorbeeld The Manchurian Candidate of Dr. Strangelove. Al deze films worden gekenmerkt door de tijdsgeest: de uitermate beschaafde en stijlvolle manier van omgang, de vaak wat donkere sfeer en toch weer die lichtvoetigheid. De wereld van glamour en stijl. Die typische sfeer komt ook terug in Sunset Boulevard.

Het verhaal gaat over een scenarioschrijver die aan lager wal is geraakt en achtervolgd wordt door zijn schuldeisers. Dat mag je heel letterlijk opvatten en daarom verstopt hij zijn auto in een oude en slecht onderhouden garage die bij een even groezelig huis hoort. Dat huis blijkt niet zo verlaten als het van buitenaf leek. Zo leert de scenarioschrijver Nora Desmond kennen, een vergeten filmster uit een ver verleden die haar eigen script graag verfilmd zou willen zien en de schrijver inhuurt om het script te verbeteren. Maar dat is niet de enige reden waarom ze hem betaalt

Deze film wordt gekenmerkt door uitstekend spel van de sterrencast, waarbij Gloria Swanson absoluut schittert in haar rol als vergeten filmdiva. Ze zet haar karakter lekker theatraal neer en dat geeft naar mijn idee altijd wel een beetje sjeu aan zo´n film.



Maar ook het spel van de buitengewoon mooie Nancy Olson (zo mooi worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt) die een ontzettend leuk tegenspel biedt voor William Holden, onze scenarioschrijver en "held" van dit sprookje. Juist dat romantische spel tussen Olson en Holden geeft dat tintje extra aan de film.

Naast de acteurs mogen ook het camerawerk en het plot worden geprezen. Juist dat plot geeft deze film nog een donker, film noir-achtig, tintje.

Deze film is een prachtige relikwie van een lang verloren periode en moet gekoesterd worden. Kijken.

Helaas weten wij al van begin af aan dat het slecht zal aflopen. Maar
de ontwikkeling in de relaties tussen de personages maakt het feit dat je het einde al weet veel minder erg. Juist de weg er naartoe is zo interessant. In zekere zin weet je ook bij de film American Beauty dat de hoofdpersoon zal overlijden, zoals hij zelf al vertelt, maar dat maakt de weg er naartoe eigenlijk des te interessanter.

Al in het begin van de film ontmoeten Joe en Betty elkaar en je ziet al meteen die chemie tussen die twee. Het leuke is juist dat ze het altijd over iets anders hebben dan over elkaar, maar ondertussen zie je die blikken, die houdingen, wat een uitstraling! Daarmee doel ik met name op Nancy Olson.

Maar laten wij natuurlijk Gloria Swanson niet vergeten, in de rol van Norma Desmond. Volgens mij had de rol niet beter gecast kunnen worden. Zoals zij laat zien dat ze in een droomwereld leeft, met allemaal van die theatrale en narcistische taal. Totaal afgesloten van de werkelijkheid en gesteund in haar illusie door Max Von Mayerling, de butler en haar eerste man. Denk bijvoorbeeld aan het tragische gegeven dat de fan-mail die ze nog dagelijks krijgt allemaal wordt geschreven door de butler zelf. Of de prive-bioscoop waar natuurlijk alleen haar eigen films draaien.

Maar eigenlijk speelt iedereen het spel mee, ook al zal de waarheid een keer uitkomen. Het is zo´n tragisch beeld, een vrouw van in de vijftig die een man van twintig jaar jonger denkt te kunnen behagen omdat ze nog steeds leeft in de tijd waarin ze een filmster was en zich nog 25 waant. Ze gelooft dat ze met haar geld hem weet te binden. Maar het is duidelijk dat het geld niet werkt en dat ondanks haar 1 miljoen dollar ze heel ongelukkig is. Ze mist het menselijk contact en de glorie van weleer.

Ze doet er dan ook alles aan om Joe voor zichzelf te houden (c.q. de mythe in stand te houden). Dat levert een leuke scene op wanneer Nora Betty opbelt om wat vuil over Joe te spuien zodat ze hem weer exclusief voor zichzelf kan hebben. Joe ziet het geheel en grijpt in. Met name dat gebaar als hij de hoorn op de haak gooit is grappig. Een detail, maar wel aardig.

Juist dat megalomane en theatrale einde is iets wat mij althans onzettend aanspreekt, juist omdat het ook zo’n donker kantje heeft. Die afdaling van de trap en dan de close-up. Vergeet dan ook niet het wat ironische commentaar van de schrijver op de gebeurtenissen na zijn dood.

Joe Gillis: Well, this is where you came in, back at that pool again, the one I always wanted. It's dawn now and they must have photographed me a thousand times. Then they got a couple of pruning hooks from the garden and fished me out... ever so gently. Funny, how gentle people get with you once you're dead.

Maar laten wij ook eens onze gedachten gaan over de "films van tegenwoordig" en dan deze quote eens er naast houden:

Norma Desmond: We didn't need dialogue. We had faces!

Best actueel, vind u niet?