Recensie: Memento
Regisseur: Christoffer Nolan
Datum: 7 februari 2003
Memento staat volledig op zichzelf en is eigenlijk uniek. Het is een film waarbij je niet vanuit je luie stoel vermaakt worden. Wil je vermaak, dan zul je goed bij de les moeten blijven.
De hoofpersoon lijdt aan korte-termijn geheugenverlies en vergeet alles na een minuutje of 5-15. Buitengewoon lastig als je opzoek bent naar de moordenaars van je vrouw... Maar daarmee is eigenlijk nog niets over de film verklapt.
Het gegeven van het geheugenverlies is zo goed uitgewerkt dat je jezelf totaal gaat vereenzelvigen met de hoofdpersoon. Naar mate je meer komt te weten wordt alles steeds complexer en verwarrender. Om het met een cliché te duiden: meer kennis roept alleem maar meer vragen op. Ondanks dat het einde voor mijn gevoel niets aan duidelijkheid overlaat, blijven er toch vragen hangen.
De film is echt een uitdaging. Het is smullen geblazen. Heeft u deze film nog niet gezien? (die kans acht ik heel klein) Huur hem van het weekend nog. Subiet!
Motivatie (SPOILERS)
Als eerste vind ik het idee van een man die aan kortetermijn geheugenverlies lijdt erg leuk verwerkt in deze film. Er zijn op IMDB.com hele discussies gaande over hoe geloofwaardig het is dat een dergelijk iemand auto rijdt en meer van dat soort zaken.
Zelf heb ik mij daar niet zo aan gestoord, ik zou zelf niet weten wat je in die conditie nog wel en niet kunt. Veel interessanter aan de film is de combinatie van de 'conditie' met de niet-cronologische volgorde van de film. Iedere scene eindigt aan het begin van de vorige. Het verhaal wordt achterste voren verteld. Daarbij weet je precies evenveel als Leonard, wat voor mij in ieder geval werkte: ik leefde daardoor sterk met de hoofdpersoon mee.
Je moet continue detective spelen. Okee. Hij doodt in het begin van de film meteen al iemand. (Prachtig gedaan met de foto die terug-ontwikkelt). Maar waarom? Hoe komt hij tot zijn besluit. Het kost de hele film om daarachter te komen.
Zoals ik het heb begrepen spreekt Ted de waarheid als hij beweert dat Sammy gewoon een bedrieger was. Leonards versie klopt gewoon niet. Maar in het verhaal zit een punt: Sammy was een bedrieger omdat hij geen instinctief leergedrag vertoonde. Dat zou nog wel mogelijk moeten zijn. Met dat laatste gegeven, leren door conditioneren zou Leonard toch een heel eind moeten kunnen komen?
Maar dan de perikelen rond het toedienen van diabetes. Had hij deze conditie al eerder? Heeft hij zijn vrouw gedood ( al dan niet door haar eigen toedoen ) met insuline? Let op de hele korte flashback waarbij hij mischien toch iets anders doet dan in haar billen knijpen.
Maar als we Ted's verhaal geloven en aannemen dat Leonard al veel eerder twee junks heeft vermoord, dan is zijn zoektocht eigenlijk al lang al af. En dan komt natuurlijk die tweede kamer aan bod, die hij had gehuurd. Met die papierstapel waar in gestreept was.
Teddy: You don't want the truth. You make up your own truth.
Ik denk dat we daar het punt hebben. Leonard's doel is allang al bereikt. Om zijn leven toch nog zin te geven vernietigd hij informatie zodat hij eeuwig bezig zal blijven om het 'mysterie' op te lossen.
Leonard Shelby: I have to believe in a world outside my own mind. I have to believe that my actions still have meaning... even if I can't remember them. I have to believe that when my eyes are closed, the world's still there.
En hier zegt hij het notabene zelf: Ik wil dat wat ik doe zin heeft. Blijkbaar gaan sommige mensen heel ver om hun leven zin te geven.
Buiten gewoon interessante film.
Moevie score: 9,0
.:| Reacties van bezoekers |:.