Almost Famous is een film die al wat langer in de videotheek lag, maar op de een of andere manier had ik het idee dat het niet mijn smaak zou zijn. Maar gelukkig bleek al snel het tegendeel.

Almost Famous gaat over een jongen die de kans krijgt om een artikel te schrijven over een opkomende rockband voor het blad Rolling Stone.

Voor mijn gevoel geeft deze film de essentie weer van de periode waarin deze film speelt: begin jaren zeventig. Drank, drugs, seks met als bindmiddel: muziek. Een poging om van de alledaagse realiteit te ontsnappen en weg te blijven, met alle mogelijke middelen.

Misschien geeft deze film die periode wel weer zoals iedereen hem zou willen herinneren. Maar dat oordeel laat ik aan de ervaringsdeskundigen over.



Dit is niet zozeer een film over muziek an sich. Maar over relaties tussen de mensen. Okee, zul je zeggen, noem één film waar dit niet zo is, maar ik durf te stellen dat dit hier ontzettend goed is uitgewerkt.

Ook het bericht uit die tijd is goed over gekomen: koester de muziek, geniet er van, maar verlies je zelf er niet in. Dan ben je weerloos en een gemakkelijke prooi voor de mensen die meer zien in geld dan in muziek.

Een film met veel pijnlijk hilarische scenes, leuke muziek en met de onheil in het achterhoofd toch een prettige en warme sfeer. Laat je meeslepen! Zeker de moeite van het huren waard.

Natuurlijk geef deze film wel een geromantiseerd beeld van die periode. Maar het gaat ook meer om de mensen en de onderlinge relaties. Gaat het nu om de Muziek en mensen of toch om de roem, het geld, de meisjes, de drugs?

Penny Lane: I always tell the girls never take it seriously. If you never take it seriously then you never get hurt. If you never get hurt then you always have fun, and if you ever get lonely you can just go to the record store and visit your friends.




Sapphire: They don't even know what it is to be a fan. Y'know? To truly love some silly little piece of music, or some band, so much that it hurts.

De film geeft met een aantal treffende scenes weer dat dit per persoon verschilt. Denk aan de scenes waarbij de bandleden van Stillwaters ruzie hebben, bijvoorbeeld over het T-shirt. Maar de meest treffende scene is denk ik die in het vliegtuig.

Door de ogen van William Miller volgen wij groupie Penny Lane die zich laat meeslepen door de muziek en de sfeer van die periode, om dan er uit eindelijk achter te komen dat het allemaal fake was, dat haar zogenaamde vrienden en vriendinnen allemaal weer verdwenen zijn. Om het beeld compleet te maken een quote:

William Miller: Don't you have any regular friends?
Penny Lane: Famous people are just more interesting.

Zet deze quote dan eens tegen een conversatie veel eerder in de film:

Penny Lane: We are not groupies. Groupies sleep with rock stars because they want to be near someone famous. WE are band-aides. We're here for the music.

Denk hierbij ook aan de scene waarbij Russel Hammond met William Miller naar een feest gaat, op uitnodiging van een gozer in een busje. In het huis aangekomen treffen wij een gigantische groep mensen aan.

Russell Hammond: You, Aaron, are what it's all about. You're real. Your room is real. Your friends are real. Real, man, real. You know? Real. You're more important than all the silly machinery. Silly machinery. And you know it! In eleven years its going to be 1984, man. Think about that!
Aaron: Wanna see me feed a mouse to my snake?
Russell Hammond: Yes.

Onverwacht een leuke film.