De benedenzaal van filmtheater Kriterion is erg mooi, maar jammer dat het zo ontzettend koud was in de zaal dat zelfs een jas niet meer hielp. Mag de verwarming in het vervolg aan? Okee, genoeg gezeurd, laten wij het eens gaan hebben over de film: Hable Con Ella van Pedro Almodóvar.

Benigno houdt van Alicia en Marco houdt van Lydia. Dat maakt dat Benigno en Marco in het zelfde schuitje zitten, om er maar eens een lelijk cliché tegenaan te gooien. De objecten van hun liefde liggen namelijk allebei in coma. Doornroosje in de remake?



Deze film stond al een hele tijd op mijn lijst vanwege de hoge waardering die de film overal krijgt. Toch ben ik bang dat daarom mijn verwachting te hoog gespannen was.

Deze film is absoluut een lust voor het oog om naar te kijken. Werkelijk uitstekende cinematografie, werkelijk ontzettend goed acteerwerk en mooie muziek. Puur op basis van deze punten zou ik u toch willen aanraden om deze film te gaan kijken. Ondanks dat de film voor mij niet het succes bleek te zijn waar ik op had gehoopt.

Op de een of andere manier wil het prachtige spel van de acteurs en het verhaal mij niet raken. De metaforen zijn mooi, het verhaal is aardig, maar ik kan mij er niet in vinden. Misschien omdat het allemaal net even te mooi, te dramatisch en eigenlijk ook te lief is om voor mij realistisch over te komen.

Ondanks de fouten van de beide hoofdpersonen komen ze bijna over als engelen en worden zaken als liefde en vriendschap naar mijn idee veel te geromantiseerd neergezet. Misschien dat u er zich in kan verliezen en zich er door laten meeslepen, ik heb het geprobeerd, maar nee, dat lukte niet echt.

Bij de aftiteling van een film vraag ik mij altijd af: hoe voel ik mij? Tevreden? Gelukzalig? Bij deze film hield ik toch een gevoel over dat je hebt bij films waarbij “het moment” waar je op wacht nooit komt.

Toch vind ik deze film te speciaal om hem daarom af te raden. Nogmaals, alleen al om het prachtige film- en acteerwerk. Maar als u deze film gaat kijken, verwacht niet te veel. Dan kan het alleen maar meevallen.

Doornroosje prikt zich aan het spinnewiel en valt in slaap. Dan komt er een prins en die kust haar wakker. Nu wordt deze ‘kus’ in de film wat symbolisch opgevat, om het maar subtiel uit te drukken, maar de overeenkomst is treffend.

Van de balletvoorstelling werd ik niet zo wild, maar het begin van de film liet wel een buitengewoon mooie scene zien: van Alicia die wordt ‘verschoond’, van bovenaf gefilmd. Zoals dat laken over haar lichaam werd gedrapeerd, als een lijkwade, waarbij langzaam de vorm van het lichaam te voorschijn komt. En de behandeling van de verplegers: alsof ze het lichaam wassen en balsemen voor de laatste tocht naar het graf. Dood en toch niet dood.

Een erg mooie scene, maar toch kan ik de film niet zo heel hoog inschalen. Ik denk dat dit toch komt door het plot. Wel mooi maar niet echt aangrijpend. Natuurlijk is het een aardige wending dat Alicia door de “kus” (knipoog) van Benigno zwanger raakt en, zo suggereerd de film althans, daardoor ontwaakt.

Leuke rol trouwens van Geraldine Chaplin, ondanks haar leeftijd heeft ze een opvallende uitstraling en ja, ze is familie van… Dan wil ik hier dan ook meteen even de scene roemen waarin werkelijk prachtige muziek en zang ten tonele wordt gevoerd door een orkest en zanger, waar een hoop mensen om heen staan waaronder Marco. Applaus.




Wat Benigno betreft: mijn idee is dat hij zich heeft verloren in het verplegen van zijn moeder als een manier om zijn bestaan betekenis te geven. Vandaar dat hij ook continue Alicia verzorgt en er zelfs overuren voor die taak maakt. De zingevingsvraag is hier aan de orde. Die gedachte wordt bevestigd door verschillende feiten: zijn huis is meer een Alicia-tempel, hij vertelt aan Marco dat hij met haar wil trouwen en hij zoekt zelf ‘de slaap op’ als hij eenmaal in de gevangenis zijn geliefde niet meer kan verplegen en bij haar kan zijn.

Wat dat betreft treft Marco het beter. Hij verliest zich ook in zijn verdriet en liefde om het verlies van Lydia, van wie we zeker weten dat ze praktisch hersendood is. In die zin zien wij de overeenkomst met Benigno, maar hij weet toch afstand te bewaren.

Het idee dat de twee mannen door hun vrouwen worden verzwolgen wordt trouwens in een buiten gewoon grappige scene uitgebeeld in een “stomme film” waarbij een minnaar, door het drinken van een drankje heel klein is geworden, zich uiteindelijk “in haar werpt” en nooit meer tevoorschijn komt (zich in haar verliest).

In feite kun je met een beetje cynische blik de comateuse Alicia zien als de ideale vrouw. Ze accepteerd zonder morren en commentaar de liefde en zorgzaamheid van de man en spreekt hem nooit tegen. Maar misschien sla ik hier de plank mis.

In de laatste scene zien wij dat Marco voor de afwisseling eens niet mooi huilt maar zijn emotie eindelijk kan delen met iemand anders: Alicia. Een aardig einde.

Maar ik blijf bij mijn mening: deze film is technisch echt uitmuntend, maar qua verhaal grijpt het mij niet aan. Maar misschien zie ik iets totaal over het hoofd.