Thuisgekomen bleek dat zusters met een vriendin de film S1M0NE had gehuurd. Die wilde ik ook nog wel eens zien. Ik had wat negatieve recensies gehoord dus ik had mijn verwachtingsniveau al flink naar beneden bijgesteld (ook is meteen duidelijk dat ik dus al bevooroordeeld was, let daar op) maar ik was toch nieuwsgierig..

Het verhaal gaat over een regisseur (Pacino) die aan de grond zit als de hoofdrolspeelster van zijn nieuwe film (Ryder) wegloopt. Hij krijgt echter alsnog de kans om de film af te maken met een volledig computer gegenereerde actrice: S1M0NE.



Dat is naar mijn smaak een ontzettend leuk gegeven. Stel nu dat je een façade weet te creëren, zodanig dat iedereen denkt dat de actrice echt bestaat, wat zal er dan gebeuren als je ooit zal onthullen dat ze niet bestaat? Of anders: zal computertechniek zo worden verfijnd dat werkelijkheid en waan niet meer te onderscheiden zijn? Zullen filmbeelden ooit nog te vertrouwen zijn? Is de werkelijkheid nog wel te vertrouwen?

Je zou zo lekker in de diepte kunnen gaan met zo’n onderwerp, maar nee, helaas. Het werd een poging om eens lekker Hollywood af te zeiken. Niets mis mee, kan er op zich van genieten, maar het deed me niets, ondanks goed acteerwerk van Pacino.

Mij moet wel van het hart dat ik na een kwartier eigenlijk de film op ongeveer 2x de afspeelsnelheid heb bekeken en het viel mij op dat de film dan prima is te volgen. Dat is niet positief. Blij dat ik de huur van deze film niet heb betaald.

We komen in deze film een aantal vervelende cliché’s tegen. Daarmee vormt deze film op zich een prachtige aanklacht tegen de pulp die wij wel vaker uit Hollywood krijgen voorgeschoteld.

Het gaat naar mijn ziens niet zozeer om Simoontje en de mensen die haar op absurde wijze adoreren en alles maar voor zoete koek slikken, zelfs als ze door Pacino als een rokende hoer wordt neergezet en ze in een film door de modder kruipt tussen de varkens. Het gaat ook niet om Simoontje die voor een gigantische en waanzinnige mensenmassa een liedje zingt en zo de sterstatus in het absurde doortrekt.

Het gaat volgens mij om al die die pulpscene’s, zoals in het begin als Pacino en zijn Ex (Keener) staan te praten en wij van kilometers afstand kunnen zien aankomen dat hij haar terug krijgt. Of denk aan het continue als een waanzinnige rondrennen van Pacino, het onzinnige gegoochel met techniek. Of neem dan de deus ex machina ofwel: het dochtertje dat Simoontje weer tot leven wekt. Ik hoop dat dit intentioneel was! Indien het geval maakt het Simone echter niet tot een leuke film. Je zit juist naar het soort pulp te kijken dat wordt aangeklaagd. Blijkbaar werkt dat niet.

De hele film roept geen enkele motie op. Nee, ook niet de beginscène waar Ryder haar rol als verwent nest speelt en we van die ‘grappige feitjes’ over horen die zogenaamd de spot zou moeten drijven met de absurde eisen die de filmsterren van tegenwoordig stellen.

Het zou allemaal zwaardere punten aan moeten snijden als ‘roem’ is lucht’ en inhoudsloos. Film is een leugen. Uiterlijk is schijn. Dat zit er allemaal wel in, maar het is saai. Dat kan veel harder. Een aanklacht tegen Hollywood etc. regisseren door zo’n Hollywood film na te maken werkt wat mij betreft niet goed.

Als ze van deze film nou eens geen stok hadden gemaakt om Hollywood mee te slaan maar juist wat meer met het onderwerp zelf hadden gedaan, dan had het misschien wat meer kunnen worden. Nog even voor de duidelijkheid: Simone is een levend persoon.