Na het genieten van een groot aantal films van Hitchcock, vond ik het nodig om nog een aantal films van hem te huren die ik nog niet gezien had.

Het eerste wat mij opviel in North by Northwest was het feit dat de hoofdpersoon ook weer zo’n (relatief) lange acteur is, net als in bijvoorbeeld The Man who Knew Too Much.

Deze film gaat over een man, Roger O. Thornhill, die in de reclame werkt. Hij wordt door een paar mannen “overtuigd” (met pistool) om met hun mee te gaan. Dat is nogal een magere beschrijving, die niet meteen aan zal zetten tot een bestorming van de video- of bibliotheek om deze film te huren, maar er moet zo min mogelijk verkapt worden.



We beleven de film vanuit het standpunt van Thornhill, dus we weten net zoveel als hemzelf. Omdat Thornhill in vreemde situaties terecht komt ben je net zo nieuwsgierig als Thornhill zelf.

Qua grote lijnen kun je deze film best met een James Bond vergelijken. Alleen een James Bond zonder special effects en brute actiescènes. Maar daar krijgen wij meer dan genoeg voor terug. In deze film vind ik alles terug wat ik zo waardeer aan Hitchcock. Stijl, sterke dialogen met veel humor, verrukkelijk spel van de acteurs een paar werkelijk prachtige beelden en af en toe absurde situaties. Overigens maak ik hier wel een fout, want de eerste James Bond kwam pas in 1962 in de bioscoop. Dus misschien dat Terence Young eens goed naar deze film heeft gekeken.

Wat North by Northwest betreft: het loont de moeite om deze film eens bij de juiste videotheek of bieb te huren. Ruim twee uur vermaak.

De film gaat niet zo diep als bijvoorbeeld Rebecca, maar is daarom niet minder vermakelijk.

Voor mij was het meteen al genieten als Thornhill, gevangen genomen, in de auto met zijn bijdehante opmerkingen komt, dat doorgaat als hij Mr. Vandamm leert kennen. De wisecracks uit Thornhills mond zijn talrijk en sterk.

Neem deze dialoog eens, tussen Thornhill en zijn kidnapper, Vandamm:

Roger Thornhill: And what the devil is all this about? Why was I brought here?
Phillip Vandamm: Games, must we?
Roger Thornhill: Not that I mind a slight case of abduction now and then, but I have tickets for the theater this evening, to a show I was looking forward to and I get, well, kind of *unreasonable* about things like that.
Phillip Vandamm: With such expert playacting, you make this very room a theater.

Altijd beleefd blijven, ook tegen de persoon die je ontvoerd. Een andere memorabele scène is het moment dat Thornhill mevrouw Kendall ontmoet, met name als hij bij haar aanschuift aan tafel.

Of neem deze kleine sneer naar de kaarverkoper als hij een zonnebril draagt.

Ticket Seller: Something wrong with your eyes?
Roger Thornhill: Yes, they're sensitive to questions.

Een lange tijd weten wij totaal niet waar Thornhill mee geconfronteerd wordt. Wat voeren zijn kidnappers in hun schild? Waarom werd Mr. Townsed vermoord? Wat is de rol van Kendall in dit verhaal?



Tijdens de ontdekkingstocht komen wij bij de busstopscène. Als ik aan deze film terugdenk dan denk ik aan deze shots. Prachtige, zeg gerust foto’s, van niets dan gele leegte. Magistraal camerawerk. Genieten. Met als hoogtepunt het shot van de twee mannen die tegenover elkaar staan, met die lange weg er achter.Prachtig, je voelt de spanning.

Maar we mogen natuurlijk ook de erg leuke vliegtuig achtervolging niet vergeten. We zien een dergelijke scene ook terug in een van de Bondfilms, naar ik meen, maar dan met een helikopter plus iemand die granaten laat vallen.

Een van de eerstvolgende sterke scènes die ik mij herinner is de scène tijdens de veiling. Die leverde nog een aardige dialoog op.

Phillip Vandamm: What possessed you to come blundering in here like this? Could it be an overpowering interest in art?
Roger Thornhill: Yes, the art of survival.
Eve Kendall: He followed me here from the hotel.
Leonard: He was in your room?
Roger Thornhill: Sure. Isn't everybody?

Vervolgens schopt Thornhill een prachtige scene in de veiling. De climax van de film zien wij van verre aankomen maar de scènes tussen de presidentiele hoofden (Mount Rushmore naar ik meen) is leuk en met een beetje wil kun je er nog wat symboliek in zien.

Met name door de busstopscène een van mijn favoriete films uit deze periode. Wat een film.