De start van de film is eigenlijk typisch Hitchcock. Mooie vrouw die in zo’n dubbelzinnig gesprek verwikkeld raakt met een man, onder andere over ‘lovebirds’. Overigens triest dat wij het met de term ‘parkieten’ moeten doen. Het woord Lovebirds is zoveel mooier.

Melanie Daniels is de dochter van een krantenmagnaat en hoeft niet te werken voor haar geld. Ze kan doen wat ze wil en dankzij haar schoonheid krijgt ze ook wat ze wil. Behalve deze man. Dus gaat ze hem achterna met twee parkietjes. Een plausibelere verklaring voor zo’n actie weet ik niet.

Verder is het verhaal allemaal erg ‘straightforward’. De vogels beginnen mensen aan te vallen en er vallen doden. De aanvallen worden massaler en heviger, met als hoogtepunt de aanval op het dichtgetimmerde huis.

De trucage is wel erg opvallend gedateerd, je ziet duidelijk dat de vogels over de acteurs worden geprojecteerd, maar in die tijd hadden ze nog geen George Lucas en ach, het heeft ook wel zijn charme.

Een van de beste momenten uit de film is het moment dat al de vogels op het klim hek zitten naast de school en Melanie terwijl ze een sigaret rookt.

Het einde van de film kwam onverwacht, ik moet zeggen dat ik er goed ben ingestonken. Ik zat op een vorm van uitleg te wachten (waarom vallen de vogels aan?), zoals we tot dan toe eigenlijk altijd wel hebben gekregen bij Hitchcock. Dat er geen uitleg kwam is overigens wel terecht, iedere vorm van uitleg aan het gedrag van de vogels zou ongeloofwaardig zijn geweest. En toch had ik meer van deze film verwacht.