Op basis van eerder werk van Hitchcock was ik dusdanig geïnteresseerd dat ik een aantal van zijn films bij de bibliotheek bestelde die ik nog niet had gezien. Vertigo behoorde tot deze groep.

De hoofdpersoon is John ‘Scottie’ Ferguson. Een vriend vraagt aan ‘Scottie’ om zijn vrouw te schaduwen. Ze doet de laatste tijd zo raar. Zou er een geest van het verleden in haar zijn gevaren?

Alle Hitchcock ingrediënten zijn aanwezig. Mooie vrouw, een leuk mysterie met een aardige plotwending, mooie beelden en enige diepgang. Een twee uur durend drama met een laag tempo, maar toch zeer interessant.



De muziek in deze film is buitengewoon belangrijk voor de sfeer. Dit in tegenstelling tot een van zijn latere films: The birds, waarin (vrijwel) geen muziek voorkomt.

Vertigo is eigenlijk een sterk psychologisch drama met een flinke schep thriller er doorheen. Maar het is toch het drama dat overheerst. Een prachtige film voor de doorgewinterde romanticus.

Deze film geeft op een subtiele wijze het volgende cliché weer: het gras is altijd groener aan de overkant. Wat je niet hebt en onbereikbaar is, is altijd interessanter dan wat je al bezit.

In deze film zien wij dat Scotty zijn jeugdvriendin Midge eigenlijk negeert en achter Madeleine aan gaat, terwijl dat juist de vrouw van zijn vriend is. Hij kijkt niet naar Midge om, kijkt niet naar wat hij heeft en hoe tevreden hij daarmee kan zijn. Iemand merkte de overeenkomsten met Rear Window al op: daar zien wij dat de fotograaf met het gebroken been zijn werkelijk prachtige vriendin of verloofde op een afstand houdt en zich met het gras aan de overkant bezig houd.

Maar er zijn nog veel meer interessante momenten in de film aan te wijzen. Ik had het zelf niet door maar de eerste achtervolgingsscène, waarbij Scottie Madeleine achtervolgt, duurt zo’n 20 minuten, zonder één regel tekst. Het verhaal wordt volledig door de beelden verteld.



Langzaam raakt Scottie volledig geobsedeerd door Madeleine. Daardoor raakt hij Midge steeds meer uit het oog. Hoe tragisch is de scène waarbij Midge haar schilderij aan Scottie toont. Maar zij blijft van hem houden. Ook als hij ineenstort na de vermeende dood van Madeleine en in een inrichting komt. Over dat instorten gesproken: dat leverde nog een ontzettend leuke ‘droomscène’ op, maar dat even terzijde.

Na de redding van Madeleine uit het water heeft Scottie een excuus om haar uit te horen. In de scenès daarna gaan ze samen ‘rondzwerven’ (Scotttie’s ‘beroep’) en komen zo in een bos terecht. Dat leverde een aantal mooie shots op en de naar mijn idee bekende scène bij de doorsnede van de boomstronk. Vandaar gaat de tocht door naar de missiepost en de scène waarbij wij denken dat ze inderdaad springt.

Vanaf dit punt komt het psychologische drama pas echt goed van de grond, met de vernedering in de ‘rechtzaal’ en het instorten van Scottie. Zo tragisch hoe Midge zoveel moeite voor hem doet, terwijl hij na beterschap als een soort obsessie in iedere vrouw Madeleine ziet.

Dat gaat zelfs zo ver dat hij een vrouw aanspreekt. En daar komt dus die mooie plottwist aan het licht, waarbij ook aan het licht komt dat de gevoelens van Scottie voor haar wederzijds zijn. En dan die zieke obsessie van Scottie om van Judy een Madeleine te maken, echt weergaloos beklemmend hoe hij haar dwingt om zich te kleden en te kappen als Madeleine.

De ontknoping is vakkundig gedaan met een mooi detail, alleen het absolute einde was toch wel wat jammer. Net iets te snel en te plotseling. Natuurlijk moest zij ook vallen, maar toch kon dat wel wat mooier.

Maar mij hoor je niet klagen. Een prachtig mooie film.