De titel van de film, The Prophecy, doet al vermoeden dat het in de film om religie draait en dat is juist. Nu heb ik niets met religie, maar enige kennis over religie is mij niet onthouden en dit soort megalomane onderwerpen spreken mij wel aan.

De film gaat over de aartsengel Gabriel, gespeeld door Christopher Walken, die met zijn groep afvallige engelen vecht tegen de engelen die achter God staan. Een oorlog in de hemel dus. Een priester die van zijn geloof is gevallen en daarom agent is geworden moet hem proberen tegen te houden.

Het verhaal is merkwaardig maar geeft een hele nieuwe wending aan de verhalen in de bijbel en is best origineel te noemen. De sfeer van de film is ook redelijk sterk: te omschrijven als apocalyptisch, met name door het desolate landschap met weinig mensen. Wat betreft het thema geheel op zijn plaats.

Christopher Walken is subliem gecast voor de rol van de slechte engel Gabriel. Hij zet een nors meedogenloos karakter neer maar wel een met dosis cynisme en ironie waardoor het karakter iets sympathieks heeft. Het extra melige toontje geeft zijn meeloper of helper: Jerry.



Naast Walken weet ook Viggo Mortensen te overtuigen in de wat meer bescheiden rol van Lucifer. Bescheiden ja, maar daarom niet minder leuk.

Jammer dat hier ook weer kinderen in een film worden geëxploiteerd om op goedkope wijze wat emotie op te roepen. Maar uiteindelijk valt daar mee te leven. De film is lekker theatraal, maar walken en Mortensen zorgen voor een dikke knipoog en daarom ben ik, ondanks dat hij niet perfect is, best tevreden over deze film. Ook geschikt voor de ongelovigen onder ons.

Christopher Walken heeft van nature een beetje een koele kikker uitstraling, met kille ogen en een uitdrukkingsloos gezicht. Daarom ook een van zijn bekendere opmerkingen:

I don't need to be made to look evil. I can do that on my own.

Evil, maar met stijl, met een flinke dosis spot, in fijne dialoogjes zoals:

Catherine: Go to Hell!
Gabriel: Heaven. Only Heaven. At least get the zip code right.
Catherine: It's all the same to you, isn't it?
Gabriel: No. In Heaven, we believe in love.
Catherine: What do you love, Gabriel?
Gabriel: Cracking your skull.

De film heeft een buitengewoon groots onderwerp als thema, een oorlog tussen hemel en afvalligen. Waarbij Lucifer, de duivel, de derde partij is. Dus niet zomaar een gevecht tussen God en de Duivel, maar tussen God en zijn voormalig oogappeltje Gabriel, die het niet kan verkroppen dat God de mensen hoger plaatst dan engelen. De duivel is een soort derde partij. Dat is erg origineel gevonden. Door dit verhaal wordt duidelijk dat geen van de hoofdkarakters goed of kwaad is, zelfs de duivel en God niet, ook al wordt deze laatste niet als personage opgevoerd. Dat weerspiegelt wat mij betreft de werkelijkheid veel beter dan het klassieke zwart/wit denken in goed en kwaad.



Ik mag dit soort grootsheidwaanzin wel in een script. Lekker dik aangezet. Maar deze film heeft iets omdat alle personages eigenlijk overal de spot mee drijven. Neem bijvoorbeeld de korte maar magnifieke rol van Mortensen als de Duivel. Hij zet de duivel eigenlijk neer als een sympathiek iemand, met charisma. Een lief zinnetje:

Lucifer: Little Tommy Daggett. How I loved listening to your sweet prayers. Then you would hop into bed, afraid that I was hiding under it. And I was!

Lucifer: I'm always open, even on Christmas.

Misschien niet zo heel schokkend, maar dit soort kleine zinnetjes geven wel de sfeer weer van de film. Het zit hem in veel kleine dingetjes. Denk ook aan de wijze waarop Gabriel mensen 'neutraliseert. Hij duwt ze weg terwijl hij zijn vinger naar zijn lippen brengt en 'Shhhhh' roept. Leuk.

De reden waarom ik deze film een redelijke score geef ligt in de observatie dat de film een origineel plot heeft, een paar sterke karakters, een morbide donkere sfeer (daar hou ik wel van) en wat expliciete scènes de dode engel zonder ogen en het visioen in de grot. Eigenlijk best wel aardige film.