Eenmaal in de videotheek wordt het moeilijk: ik heb de meeste redelijke films al gezien, maar ik wil nog wel eens een oudje herkijken als de vriend, bij wie ik op bezoek ben, deze nog niet heeft gezien. Hij pikt er echter een film uit die ik zelf instinctief nimmer zou hebben gekozen. De vorige keer viel zijn keuze gelukkig mee, al hield ik ook toen mijn hart vast. Maar dit keer…

Gangster number one gaat over een jonge vent die zich wil opwerken tot de positie van de gangsterbaas waarvoor hij werkt. Hij bewondert zijn prachtige Italiaanse maatpakken, zijn huis, zijn geld, zijn status. Het verhaal zou op zich best tot een goede film kunnen leiden, maar helaas, helaas. Het betreft hier wat gebroddel in de marge. Quote van een kijker van IMDB.com: What a bunch of crap!. Ik denk dat ik de strekking van die woorden ondersteun.

Ten eerste vind ik de karakters, behalve de hoofdpersoon, slecht gecast. Onze rijke gangsterbaas is gewoon een lange sukkel en geen haar op mijn hoofd die met een ‘straight face’ durft te beweren dat hij als een geloofwaardige gangster overkomt.

Ik heb grote bewondering voor zowel de acteurs, de regisseur en de scriptschrijver wat betreft de wijze waarop ze met ontzettend veel talent hun kunnen omtrent het produceren van een goede film weten te verbergen.

Veel gebeurtenissen slaan nergens op en lijken volstrekte waanzin, totale gekte. De film heeft pretentie, het wannabe gehalte is hoog, maar het wordt allemaal zo knullig gedaan dat enig medelijden met de regisseur en acteurs niet ongepast zou zijn. Met name het laatste deel van de film is een briljant schoolvoorbeeld van slecht acteerwerk in combinatie met een heel slecht script.

Zelden heb ik zo’n ontzettend belabberde film gezien. Deze film is onbedoeld een comedy geworden maar wel een hele slechte. Voor de duidelijkheid: hou deze film op zeer grote afstand.

Mocht je deze film te dicht naderen, gil dan hard en maak afwerende gebaren en huur prompt een Engelse misdaadfilm die wel de moeite waard is: iets als Lock, Stock and two smoking barrels of iets in die geest.

Bettany, die de jonge en meedogenloze jonge gangster neerzet komt op zich redelijk geloofwaardig over. Je gelooft onmiddellijk dat hij een intrieste klootzak is die alleen maar om geld geeft. Met name de ‘verhoorscène’ blijft hangen. Overigens de enige scène die mij aan deze film beviel.

Het lijkt alsof de film uit allemaal losse scènes bestaat die bijna niets met elkaar te maken lijken te hebben. Karakters handelen niet volgens hun karakter en gebeurtenissen gebeuren totaal vanuit het niets zonder dat er enige aanleiding toe is.

Bovendien kun je op geen enkele manier jezelf inleven in de karakters omdat hun gedrag vaak totaal onrealistisch overkomt. Zo snap ik absoluut niet waar die tomeloze haat van de hoofdpersoon jegens onze rijke gangsterbaas vandaan komt. Of zijn haat jegens vrouwen. Maar oké, laat dit een gegeven zijn.

We zien de hoofdpersoon dertig jaar later opeens met lieve puppyoogjes lief kijken naar de vrouw van onze gangsterbaas. Ook na die dertig jaar wordt er geen enkele reden in de film gegeven waarom hij zich zo zou moeten gedragen. Bovendien levert deze situatie overigens weer een buitengewoon slechte clichéscène op dat alleen diepe droefenis als bijpassende emotie kan worden getolereerd.

Het grote falen van deze film is te wijten aan het gebrek aan ontwikkeling van de karakters. Daarom is het gedrag van de oude gangster jegens Karen ook absurd. Maar de eindscène stuwt de wereld van de stompzinnige waanzin naar nieuwe dimensies. Zoveel kitsch met pretentie, het is gewoon teveel.

We moeten geloven in een gangster die zich teveel heeft verloren in de materiele zaken des levens en zich niet heeft bekommerd om liefde, een vrouw, respect van andere mensen, etc. We moeten in de oude gangster een verbitterde zielepoot zien, maar ik zie alleen maar slecht acteerwerk en een slecht script. Het einde van de film liet mijn mond openvallen van verbazing: dat zo’n slechte film überhaupt geproduceerd heeft kunnen worden is gewoon niet te bevatten.

Bij een goede film laat je gewoon zien wat er gezien moet worden en laat je de kijker uit de gebeurtenissen zelf de conclusie trekken. Het domste wat je kunt doen is alles wat normaal tussen de regels door duidelijk zou moeten worden gewoon letterlijk door de karakters laten zeggen. Tragisch.

Overigens is er een (onbedoeld) buitengewoon grappige scène in de film aan te wijzen: als de jonge gangster uit zijn auto stapt en naar het appartement van Lennie Taylor loopt om hem te vermoorden. Zo slecht zie je ze zelden.

Maar het moet ook positief gezien worden: zo leer je het goede werk weer te waarderen.