Na Memento ga je er vanuit dat Christopher Nolan wel weet hoe je een goede film in elkaar zet. Dus heb ik een bioscoop bezocht om dat eens te verifiëren. Ditmaal geen nieuwe film maar een remake van een bestaande.

In dit verhaal moet Al Pachino samen met zijn Colega een moord onderzoeken. Maar op een speciale locatie: in het noorden van Alaska, waar in de zomer de zon niet ondergaat en het altijd licht is.

Niet alleen het plot is goed gedaan, ook de prachtige beelden van Alaska mogen er zijn. In het verhaal is op een buitengewoon mooie wijze ook het 'altijd licht' gegeven verwerkt wat een extra laag aan de film geeft.

Een goed plot, erg mooie beelden, een prima Al Pachino en opvallende Robin Wiliams maken deze film tot een mooie traktatie. Kwaliteitsvermaak.

De film begint al goed met de mooie openingsscene waarbij je het mooie en woeste landschap van Alaska krijgt te zien. Vervolgens lijkt het alsof er gewoon twee rechercheurs een moord gaat onderzoeken.

Maar er speelt iets tussen die twee. Dat is buitengewoon aardig gedaan. Hun onderlinge probleem en punt van twist schetst meteen de karakters van de personages. Pachino als de rechercheur met als motto: "het doel heiligt de middelen" en zijn collega die daar eventueel voor moet opdraaien.

De controledienst heeft zijn collega namelijk al te pakken en via die collega zouden ze wel eens bij Pachino, de beroemde super rechercheur, kunnen komen.

Dat Pachino vervolgens, tijdens de achtervolging van de moordenaar, zijn eigen collega doodt, kan dus nimmer worden uitgelegd als een ongeluk, ook al was het nog zo mistig. Wat doe je dan? Tja, als het doel de middelen heiligt.

Het wordt er niet beter op als de moordenaar, Walter Finch (Williams) getuige is van het tafereel. Chantage is het toverwoord.

Natuurlijk krijgt Pachino last van innerlijke onrust en dat wordt uitgebeeld in zijn slapeloosheid. Mooi is de scene waarbij Pachino bij de hostess klaagt dat het zo licht in zijn kamer is. Totdat het licht aangaat. Leuk gevonden

Wat jammer is aan de film is het gegeven dat de moordenaar weer eens wordt neergezet als een berekenende gek. Clicé stereotype ten top. Maar echt storend is het in mijn ogen niet echt.

Vanuit het karakter van Pachino geredeneerd zie je een tweestrijd, aan de ene kant, het doel heiligt de middelen, maar aan de andere kant ook het romantische idee van rechtvaardigheid. Ik vraag me af of hij ook werkelijk terug zou zijn gegaan.

De eindscene met de 'veldslag' is mooi gedaan, met uiteindelijk de wegzinkende Williams. Misschien is het einde iets te romantisch, met de laatste heldendaad van de super-cop, maar dat soort vragen komen eigenlijk achteraf. Gewoon een mooie film.