Robin Williams kennen wij van films als Good Morning Vietnam, Mrs. Doubtfire, Patch adams en ‘Awakenings’. Grofweg zijn dit altijd de zelfde soort karakters, allemaal ‘goodguys’ met een wat te lief tintje.

Gelukkig zagen we hem eindelijk eens in een wat meer vileine rol als moordenaar in Insomnia en ook in One Hour Photo, de film die nu aan bod komt, speelt hij niet zijn gebruikelijke soort karakters.

In One Hour Photo speelt hij Seymour (Sy) Parrish, een al wat oudere man die werkt in een 1 uurs fotoservice, onderdeel van een grote superwinkel zoals we die in Amerika kennen. Hij stort zich op zijn vak met nogal wat toewijding.
Een van zijn vaste klanten is een jong gezin dat bijna iedere dag foto’s maakt en zo al reeds vele rolletjes bij hem heeft laten ontwikkelen. Als je hun foto’s bekijkt dan zien wij het ideale gelukkige gezinnetje voor ons. Zo ziet Sy het ook en hij ontwikkelt een wat, laten we zeggen, ongezonde belangstelling voor het gezin.


Dat blonde haar staat Williams wat vreemd maar de rol past hem beter dan Assepoester haar glazen muiltje. Laten we eerlijk wezen, Williams heeft een vriendelijk gelaat. Het is niet moeilijk om in hem het personage van de vriendelijke correcte en behulpzame bediende te zien. Iemand die onze sympathie kan krijgen en vertrouwen wekt.

De film is een tocht naar het ontrafelen van Sy’s leidmotiv. Waarom gedraagt hij zich obsessief? Waarom vind hij troost in de idylle van het ideale gezinnetje? Om antwoord op die vragen te krijgen moeten wij heel wat pijnlijke en tenenkrommende scènes meemaken, niet dat ze slecht zijn, maar het gedrag van Sy wekt veel plaatsvervangende schaamte op.

Wat echter jammer is aan de film: Sy’s leidmotiv wordt helaas ons uiteindelijk voor de voeten geworpen, terwijl dit veel subtieler had gekund. De film zat al het een en ander aan symboliek en als ze dat nu eens wat meer genuanceerd hadden aangepakt dan had deze film wat mij betreft wat hoger kunnen scoren.


Toch mogen wij best tevreden zijn over deze film. De sfeer is goed, er komen hier en daar een paar zeer fraaie shots voorbij en het verhaal weet je aandacht toch wel vast te houden. Met name door de goede acteerprestatie van Williams.

Geen opmerkelijke film, maar het huren wel waard.

Wat ik zelf knap vind gedaan is, ondanks het einde, de subtiliteit van de film. Het einde had niet zo expliciet gehoeven, want we weten gaande weg steeds meer over hem, al zou het wel meer moeite kosten.

We leren dat hij alleen is, geen vrienden of familie heeft en over vroeger weten wij al helemaal niets. We zien dat hij, waar normaal foto’s staan van vader, moeder en de rest van de familie, foto’s staan van andere mensen. Van een ander gezin. Het ‘perfecte’ gezin. We begrijpen ook dat hij niet verliefd is op de vrouw en dat hij haar man nietwil vervangen, hij wil onderdeel uitmaken van het gezin. Hij wil eigenlijk een broer zijn van Jake Yorkin. Met andere woorden: zijn eigen jeugd en zijn eigen gezinssituatie was niet zo’n pretje.

De fotomuur is natuurlijk voor ons het definitieve bewijs dat deze man niet in orde is en dat er wel wat mis moet gaan. De uitwerking daarvan, met de ontmaskering van het ideale gezin, vond ik erg leuk, waarbij er weldegelijk enige spanning ontstaat.

Maar echt aangrijpen doet het niet echt. Het wordt nooit écht spannend. Waarschijnlijk omdat de andere karakters eigenlijk zo dood als een pier blijven. Er is niets wat ze met je doet binden. Kinderen werken bij mij niet en zowel moeder en met name de vader blijven platte karakters. Alleen de supermarkt keten manager die Sy ontslaat vond ik nog wel leuk, maar zijn rol is maar marginaal en niet echt van belang.


Nogmaals, de symboliek die hier en daar om de hoek komt kijken is aardig. Zo zien we de foto’s die Jake heeft gemaakt met zijn gratis camera. Allemaal foto’s van niets. Typisch foto’s die jonge kinderen maken. Dat zien we weer terug op het einde, als Sy zelf dergelijke foto’s heeft gemaakt en ze voor zichzelf op de tafel in de verhoorruimte rangschikt. Ook is het wel wat wrang dat Sy in bepaalde opzichten zich juist gedraagt als een kinderlokker, terwijl hij zelf slachtoffer is geweest van seksueel misbruik.

Er zijn een aantal fragmenten die qua cinema mij zeker konden bekoren. Denk bijvoorbeeld aan de scène waarbij we, met commentaar van Sy, het ontwikkelproces volgen. Daarnaast is er ook een shot waarbij we steeds dichter op Sy’s camera af komen, tot op het punt dat wij in de camera verdwijnen. Als laatste vond ik de roltrapscène ook nog wel iets hebben. Voor al die scènes geldt: niet wereldschokkend, maar wel leuk. Dat is ook mijn mening op Sy's naam: Seymour Parrish klinkt als 'See more Perish' wat iets betekend als: zie nog meer vergaan . Maar dit kan ook nergens op slaan en puur toevallig zijn.

Maargoed. Eindoordeel: Williams krijgt van mij applaus, maar de film als geheel laat toch nog te wensen over.