Na vier jaar kunnen wij dan toch werkelijk het vervolg van The Matrix in de bioscoop aanschouwen: The Matrix: Reloaded. Deze film bouwt voort op deel één en moet je ook niet gaan kijken als je deze nog niet hebt gezien.
In het eerste deel leerden wij dat de mensen in een virtuele wereld leven en dat ze in werkelijkheid als levende accu’s worden gebruikt door een geavanceerd robotpark dat de aarde heeft overgenomen. Heel de aarde? Nee, want een kleine nederzetting bleef moedig weerstand bieden en maakten het leven van de machines bepaald niet makkelijk. Die nederzetting heet Zion. Neo wordt ‘wakker gemaakt’ om mee te vechten tegen de robots/programma’s in de Matrix. Hij blijkt ‘The One’ te zijn, de uitverkorene. Hij is niet gebonden aan de regels van de matrix en is opgewassen tegen de ‘agents’.
In deel twee zien we het verhaal zich wat verbreden, we krijgen wat meer inzicht in de werking van de matrix en hoe het functioneert. De verhaallijn vind ik zelf eigenlijk nog het leukste van de film, alhoewel daar wel kanttekeningen bij te plaatsen zijn.
Photo by Melinda Sue Gordon
Ook in deze film kunnen we zoals verwacht weer genieten van bruut geweld in de vorm van oosterse vechtsporten. Alleen moet ik hier wel waarschuwen. Met name de actie scènes duren te lang. Vaak leren wij niet veel nieuws ten opzichte van deel één. Ze zijn wel goed, maar op een gegeven moment ga je toch op je horloge kijken, met het idee: zeg, kunnen we niet door met het verhaal?
Wat de balans tussen actie en rustige momenten betreft vond ik deel één een stuk evenwichtiger. Natuurlijk is de eerste keer de verassing groter, maar de actiescènes waren ook veel korter. Ook kent deel twee in het begin een zeer matige en vervelende saaie scène die eigenlijk helemaal niet bij de film paste.
Deel twee is interessant qua verhaal, de aciescènes zijn nog steeds goed, ik ben nog steeds gek op dat latex pakje van Trinity maar die krap twee en een half uur voelde ik wel zitten. Het is een lange zit.
Photo by Melinda Sue Gordon
Als je deze film wil zien dan raad ik aan: of in de bioscoop, of niet. Of je moet een beetje een fikse thuisbioscoop hebben staan, maar anders denk ik dat de glans helemaal van de film af gaat.
Maar als ik bij mijzelf te rade ga: hoe voelde ik mij bij de aftiteling? Moe, maar toch wel voldaan. De film levert wel genoeg om enigszins tevreden de bios te verlaten. Geen slechte film, je krijgt waar voor je geld, maar zeker niet zoveel als bij deel één.
Update: Deze film kreeg van mij een 7.5. Maar dat vind ik eigenlijk teveel eer voor deze film. Een zeven is denk ik meer dan genoeg.
Een van de grootste irritaties in het begin van de film is de scène waarbij het volk wordt opgejut door Morpheus en dat stompzinnige stukje film met dansende mensen, doorspekt met wat oninteressante beelden van een Trinity en Neo die iets met elkaar uitspoken. Gaap. Bovendien snap ik echt niet wat die scène in de film moet, het past ook niet bij de sfeer van de eerdere film. Het is maar goed dat dit absolute dieptepunt zich vroeg in de film voordeed, dan kan het daarna alleen maar beter worden. Gelukkig deed het dat ook. Dat is de reden waarom ik toch nog enigszins positief ben over de film.
Agent Smit, eigenlijk het leukste karakter uit deel één, zien we ook in deze film terug, maar met weinig tekst en ondanks dat we hem veel in het rond zien schoppen horen we weinig van hem en dat vond ik toch jammer.
Ook Morpheus raakt in deze film naar de zijkant, hij wordt meer een van de spelers en zijn rol is in het verhaal is wel belangrijk, maar de focus is nu definitief naar Neo geschoven.
Neo trakteert ons op een aantal pittige en soms werkelijk leuke vechtènes, maar ze duren zoooooooo lang. Je wilt roepen: stop nu maar, we weten het wel! Maar dat staat zo stom in een bioscoop.
Wat zijn dan de scènes of momenten die blijven hangen? Wat mij betreft eigenlijk heel weinig. Behalve dan het gesprek met het Orakel. Leuk wijf. Zij was ook een van de sympathiekere karakters in deel één die voor wat jeu in de film zorgde, al was de rol maar kort.
Wat bij mij bleef hangen is de verhaallijn, die ik een leuke verdere uitwerking vind van het idee van de matrix en de relatie tussen de machines en de mensen.
Met name door de ‘Architect’ wordt het een en ander uit de doeken gedaan over de matrix en zijn uitleg geeft uiteindelijk het verhaal van de matrix ook een leuke twist.
Het basisidee is dus dat de Architect (God), natuurlijk ook een perfecte wereld schiep, maar mensen gedijden daar niet. Mensen hebben behoefte aan een gevoel van vrijheid. Keuzevrijheid om precies te zijn. Is vrijheid eigenlijk niets anders dan keuzevrijheid? The matrix is daarom veranderd om aan die behoefte van keuzevrijheid te voldoen. Mensen hebben keuze in de matrix. Al is die keuze uiteindelijk natuurlijk een illusie. Daarbij wordt dus het vrije wil vs. het determinisme aangesneden.
De machines gebruiken de Matrix om te leren van menselijk gedrag met als doel om uiteindelijk zichzelf er mee te verbeteren. De matrix als een grote virtual machine of Flight Simulator.
99 procent van de mensen merkt geen rare dingen en accepteert de leefwereld van de matrix, maar een klein deel niet en die worden opgevangen in de wereld van Zion. Om de mensen gemotiveerd te houden geven ze een bepaalde ‘chosen one’ superkrachten zodat deze als groot voorbeeld en inspiratie kan dienen voor de rest van de mensen. Dat the One zich uiteindelijk in de kern kan begeven en de architect ontmoet was niets anders dan een vooropgezet plan, met het orakel als motivator en katalysator. De machines leren zich aanpasssen aan het gedrag van de mensen.
Er zijn al vijf ‘One’s’ voor Neo geweest en allemaal kozen ze om Zion te redden. Neo is echter, zo zegt de Architect zelf ook, door de itteraties van het evolutionaire proces verbeterd. Hij ziet in dat de keuze voor Zion geen oplossing biedt voor het probleem. Daarom kiest hij voor Trinity met als doel om heel koppig niet alleen haar maar alsnog ook Zion proberen te redden. Niet uit rationele overwegingen maar uit emotie: liefde. Aaaahhh. Wat romantisch. (Niet echt, maar ach. ik kan er mee leven)
Het idee dat de machines, in hun weg naar steeds maar verbeteren, de mensen nodig hebben is een aardig gegeven. De machines met hun mathematische perfectie en aan de andere kant de mensen die chaos brengen door hun imperfectie, welke noodzakelijk is voor de verbeteringscyclus.
Zo werkt evolutie in de natuur ook. Daarom is er de geslachtelijke voortplanting ontstaan. Je zelf in twee delen levert geen variatie op, je moet een beetje chaos creëren om juist betere producten te krijgen. Meer variatie is meer kans op overleven. Meer kans op een geschikt product.
Omdat we deel drie nog niet kennen weten we nog niet wat de ‘echte’ wereld, de wereld van Zion en de hovercrafts vs. de sentinels eigenlijk ook niet gewoon een matrix in een matrix is of niet. We zien Neo ten slotte een zelfde truc uithalen in de ‘echte’ wereld als in de matrix. Dat zou het verhaal echter wel compliceren. Als dit het geval is, dan ben ik nieuwsgierig hoe ze er toch nog een geloofwaardig plot van maken. Laten we dus toch maar even aannemen dat de Zion wereld weldegelijk ‘echt’ is en geen matrix.
Mijn positie ten opzichte van deze film is wat ambigu. De vechtscènes, wel goed maar te lang, de film, wel goed maar te lang. Misschien waardeer ik deze film wat hoog, maar ik schroom niet om toe te geven dat ik ondanks de soms zeer zwakke momenten mij toch heb kunnen vermaken met deze film.
Ik heb de reactie van Voeder Beatle even hier opgenomen om te laten zien hoe ik reacties eigenlijk liever niet zou zien.
Ik ben het opzich eens met Voeder dat de film te veel actie momenten bevat en dat dit saai is.
Waar ik mij meer aan stoor is het schrijven over "verdorven personen die dit zieke verhaal hebben bedacht". Een nogal boude uitspraak waarbij niet wordt gefundeerd waarom het verhaal ziek is en de personen zo verdorven.
Als je een reactie plaats, maak er dan geen emotionele 'rant' van maar probeer er even iets van te maken en zorg astublieft voor een duidelijke onderbouwing / motivatie.
De webmaster.