Je hoort links en rechts stemmetjes fluisteren dat de film Punch-Drunk Love wel de moeite waard zou kunnen zijn, dus op negen juni, het was een mooie en voor mij veel te zonnige dag, togen wij (pluralis majestatis) richting "De uitkijk" in Amsterdam. Op zich een, excuseert u mij voor het woord, "knus" bioscoopje, maar niet echt geschikt voor de mensen met wat langere benen.

Overigens had, bij de keuze om deze film te gaan kijken, ook het feit mee kunnen spelen dat de regisseur eerder al een meesterwerkje (van zo'n slordige drie uur) af had geleverd wat wij misschien kennen als "Magnolia", ware het niet dat de schrijver daar net pas achter kwam, lang en breed na het ondergaan van Punch-Drunk Love.

De held van deze film is Barry Egan, een soort sulletje van in de dertig die in een soort groot uitgevallen garage wat sanitaire producten verkoopt. Hij heeft zo'n stuk of zes quadriljoen zussen die hem, laten we eens een understatement gebruiken, niet geheel met rust laten. Opgroeien in een dergelijke omgeving heeft gevolgen. Hij heeft ook nog steeds geen vriendin maar de titel verklapt natuurlijk al het een en ander.


Om eerlijk te zijn is het plot eigenlijk heel recht-toe recht-aan. Als je deze film in telegramstijl zou navertellen dan lijkt deze film misschien op een heel groot deel van de films die al gemaakt zijn omtrend het bekende onderwerp. Dus niet meer zo interessant?

In tegendeel. In Punch-Drunk Love zien we hoe een, op zich eenvoudig verhaaltje, toch zodanig wordt aangekleed door de acteurs, de beelden en de details dat het juist een interessant verhaal wordt. De film is eigenlijk een romantische komedie, maar wel met een zwart tintje. Wees niet bang, het betreft hier niet het standaard pulp met de diepgang van een platbodem, wat wij gewend zijn van Hollywood. Met name de relatie tussen Barry en zijn zussen wordt zeer sterk neergezet maar ook de groei in Barry's karakter is interessant genoeg. Bovendien zien we hoe de realiteit van anno 2002 op een heel aardige wijze in het verhaaltje wordt verweven. Het is een soort romance uit lang vervlogen tijden, getransplanteerd naar het rauwe nu van de 21e eeuw, wat en passant wat leuke situaties geeft.


Er wordt natuurlijk wel genoeg tussen de regels door verteld, maar een studie Film en Theater wetenschappen is allerminst noodzakelijk. De film is prettig en niet al te zwaar vermaak en ook al heb ik het meestal niet zo op komedies, deze film kon mij zeer zeker wel bekoren.

Punch-Drunk Love is een film voor de beroepsromanticus. Een film waarbij je gewoon met de stroom meedrijft, maar dat je onderweg genoeg om je heen ziet gebeuren om niet in slaap te vallen. Een prettige en mooie film.

Iets wat ik misschien niet heb genoemd in het eerste deel van de recensie is de muziek. Inmiddels bleek een ietwat minder legale versie van deze film zich ook op mijn computer genesteld te hebben en na het herbekijken van een aantal kleine stukjes herinnerde ik mij opeens weer hoe ontzettend belangrijk de muziek in de film is geweest, terwijl ik mij daar eigenlijk niet eens zo bewust van was tijdens de film. Ik onderging de film meer als geheel zonder daar echt op te letten.


Neem de scène waarbij Barry's zus op niet al te subtiele wijze Lena Leonard aan hem probeert te koppelen. Hij is beklemmend maar met name door de muziek. Barry probeert heel erg druk over te komen zodat hij een excuus heeft om uit de situatie te ontsnappen, deels uit angst voor het onbekende deels uit de frustratie dat zijn zus zich met zaken bemoeid waar ze niets mee nodig heeft. Maar het is de muziek die de sfeer uiteindelijk vast zet en de sfeer bepaalt.

Een van de sterkste punten van de film is het uitbeelden van de relatie tussen Barry en zijn vele zussen en hoe dat zijn karakter heeft gevormd. Het moment vlak voordat hij binnenkomt en hij het onderwerp van grote hilariteit is, is al tenenkrommend tragisch, maar de scène waarbij hij daadwerkelijk naar binnen gaat tot aan het moment dat hij de ramen in puin trapt zegt eigenlijk in een klap alles. Hoe beklemmend, verstikkend en frustrerend het moet zijn geweest om met zoveel betuttelende en bemoeizieke vrouwen opgescheept te zitten die je nimmer als een volwassene behandelen en je kleineren. De frustratie en woede die dat oproept is buitengewoon begrijpelijk. Later zien we dat nog terug als de zussen hem confronteren met zijn ontboezemingen tegen de tandarts en de scène waarbij hij Lena's nummer wil hebben en zijn zus verrot schreeuwt.

Je hebt dus aan de ene kant de timide, zachte en bescheiden Barry, de Barry waar Lena eigenlijk ook voor valt, maar dus ook zijn harde, woedende en agressieve kant, het gevoel van onmacht.

We zien na het fragment van de 'telefoonsex' dat hij wordt afgeperst door de exploitant van de lijn. Onze beste Philip Seymour Hoffman vertolkt deze fijne rol. Het contrast met zijn rol in 25th Hour is leuk om te zien. Hij heeft er een "fan" bij, wat mij betreft.

Het is mooi om te observeren dat we zien dat Barry de afpersing en het geweld eerst over zich heen laat komen als een hulpeloos vogeltje. Een soort Calimero (Zij zijn groot en ik ben klein, da's niet eerlijk!). Door zijn zelfhaat is er ook geen reden om op te staan en terug te vechten. Terwijl je dat toch van hem zou verwachten omdat hij soms van die extreme woede-uitbarstingen heeft, zoals die leuke in het restaurant.


Pas als hij zich verliest in de liefde voor Lena en echt iets heeft om voor te strijden zien we dat hij in actie komt. In een dronken bui, al is het van de liefde, doe je opeens gekke dingen. Ja, dat zagen we natuurlijk van kilometers aankomen maar het misstaat de film absoluut niet. Het geeft wel voldoening als je hem er opeens op los ziet slaan. Zouden wij dat soms allemaal wel niet eens willen?

Voordat hij de emotie van "echte liefde" (voor zover dat bestaat) heeft leren kennen was de sterkste emotie die hij kende "Woede". De enige andere emotie die met Liefde is te vergelijken qua intensiteit is voor hem "woede". Vandaar dat de volgende quote niet eens zo uit de lucht gegrepen is:

Barry Egan: You are so beautiful. I love you so much I want to smash your face in with a sledgehammer.
Lena Leonard: I love you so much I want to scoop your eyeballs out of their sockets and chew and suck on them.

Wat ik wel jammer vind is dat de film af en toe zich iets te gemakkelijk van practical jokes bediende, iets wat zelden de mondhoeken bij mij omhoog krijgt. Maar ook hier waardeer ik de film weer op basis van het gevoel bij de aftiteling en dan kom ik tot de conclusie dat deze film erg leuk was, maar geen acht waard. Lastig. een zeven en een half doet de film ook weer geen recht, dus middelen we dat tot de score van 7.8 en da's niet slecht.