Een vriend gaf mij laats een Vrij Nederland te lezen, waarin een interview stond met Katja Schuurman. U weet wel, de actrice die in Goede Tijden Slechte Tijden heeft gespeeld, op een blauwe maandag nog wat gezongen heeft en in Costa speelde. Kortom, geen zaken waar ik mij voor interesseer. Recent stond ze ook in de Play-Boy. Enfin. Ook las ik dat in een film had gemaakt onder regie van Theo van Gogh, gebaseerd op een script van Theodor Holman. Nu ben ik bewonderaar van beiden en daarom dacht ik: die film moet ik dan toch maar eens gaan bekijken.

Oké! Oké! Stop met lachen, ik geef het al toe: natuurlijk ging ik heen alleen maar heen voor Katja. Mea culpa. Ik zal eerlijk blijven. Net zoals de karakters in de film.


Pierre, een journalist van een gerenommeerd en “intellectueel” dagblad mag de soapster Katja interviewen. Hij kent haar niet, heeft niets met haar werk en heeft bovendien ook helemaal geen zin om dat stuk ´siliconen´ te interviewen. Het dédain druipt er van af en het is duidelijk dat hij op haar neer kijkt. Er ontstaat dan ook een grote ruzie als blijkt dat hij niets heeft voorbereid en haar buitengewoon suggestieve vragen stelt. Maar er ontstaat meer dan alleen maar ruzie…

Zelf ging ik naar deze film zonder enige voorkennis van de film. Ik wist alleen dat het ging over Katja die zou worden geïnterviewd door Pierre, gespeeld door Pierre Bokma. Maar vanaf het eerste moment dat Bokma zijn mond opent ontstaat er iets in de film waardoor je nog eens wat verschuift op je stoel en wat beter op gaat letten. Alhoewel ik eigenlijk niet eens meer weet wat hij nu zei.

Het leuke van de film is eigenlijk de ironie, Katja drijft in feite de spot met zichzelf, althans, ze neemt zelf het imago wat zij heeft op basis van de berichtgeving van de media over en vervolgens op de hak. Daarnaast is ook het idee om haar niet door de standaard journalist te laten interviewen maar door iemand die zich liever met politiek of andere ´hogere´zaken bezig houdt. Zo ontstaat er een clash tussen ´hoge´en ´lage´ cultuur. Het spel tussen Katja en Pierre valt nog het beste te omschrijven als een schaakspel tussen twee grootmeesters. Soms frontaal in de aanval, dan stukken offeren als aas om dan meedogenloos toe te slaan. Ze willen elkaar kwetsen, emotioneel breken.

Na nog geen tien minuten zat ik echt helemaal in de film en werd echt mee gesleurd. Zelden heb ik zo intens kunnen genieten van een Nederlandse film. Nooit is geheel duidelijk of een personage zich daadwerkelijk bloot geeft op niet. In feite zitten wij bij deze film naar een sterke aflevering van een soap te kijken. Maar mocht je niets hebben met GTST, zoals ikzelf, deze film is absoluut een onverwachte verassing. Niet geheel onvoorspelbaar, maar de chemie tussen Pierre en Katja is sterk.

Niettemin heerst er tevredenheid over deze film. Misschien ben ik er in gestonken en betreft het hier "objectief gezien" een wat opgedirkte soap-aflevering, het maakt mij niet uit. Ik vond hem echt leuk.

Ja, die beltoon was leuk. Enfin. Er spelen in deze film een aantal thema’s mee. Als eerste natuurlijk het ‘hoge’ cultuur versus ‘lage’ cultuur verhaal. De hautaine journalist die het beneden zijn stand acht om een soapster te interviewen en veel liever in Den Haag had willen zitten om daar verslag te doen van de politieke gebeurtenissen.

Maar het Thema “waarheid” iets wat veel interessanter is: wat is echt? Wat is echt waar? Wat is acteren, veinzen en wat is authentiek, als er al enige authenticiteit te bespeuren is?

Katja huilt een keer met opzet om te laten zien dat ze volledig de baas is over haar emoties en dat ze prima kan veinzen. Ze is een van de beste soapactrices dus wat kunnen wij dan nog van haar vertrouwen? Alles wat ze zegt kan gelogen zijn. Ze kan best iets zeggen wat ze meent, en wat oprecht is, maar het zal niet meer te onderscheiden zijn van haar acteerwerk.

Maar ook Pierre, alhoewel hij af en toe naïef lijkt, is verdacht. Gebruikt hij zijn oorlogsverhaal en zijn dode dochtertje om zo medeleven te genereren en zo interessante informatie uit Katja te krijgen? We zien gaande weg dat zijn mening omtrent haar eigenlijk niet wijzigt, dus de vraag of hij werkelijk ook zo oprecht is ten opzichte van Katja is maar de vraag.



Katja maakt lustig gebruik van haar lichaam om Pierre uit te lokken. Toch is tijdens het verhaal niet echt duidelijk of Pierre danwel naief, danwel berekenend meespeelt. Een mix denk ik zelf. Zijn doel is natuurlijk een primeur op te pikken, waarvan hij vermoed deze in het dagboek te kunnen vinden. Daarvoor gaat hij heel ver. In de roes van de overwinning zelfs te ver. Hij overspeeld zijn hand.

De grote grap is natuurlijk het dagboek. Van begin af aan is duidelijk dat het dagboek de sleutel zal zijn voor de ontrafeling van wat er gaande is. Dat kan wat mij betreft maar op een manier: dit dagboek is niet van haar. Nadat Katja het verhaal over kanker voorlas, legde ik zelf op de associatie met Silvia Millecam, omdat zij ook kanker had en eigenlijk ook een van haar borsten er af had gemoeten. Maar dat was toch iets te ver gezocht.

Met het dagboek heeft ze hem in de tang, maar als hij nadat ze haar geheim heeft verteld, meteen weg zou zijn gegaan, zou hij hooguit zichzelf en zijn krant belachelijk hebben gemaakt. Maar nee, zijn trots, zijn overmoed en onderschatting van Katja laten hem de fatale fout begaan om door te gaan met het spel.

Het leuke van de ontknoping is dat ineens duidelijk wordt hoe je de voorgaande gebeurtenissen en dialogen moet bekijken. Zo wordt duidelijk dat Katja inderdaad een grote act neerzette en dat we dus eigenlijk niets over haar te weten zijn gekomen behalve dan dat ze misschien toch wel flink wat doortrapter en intelligenter is dan wij dachten, terwijl Pierre zich wel bloot heeft gegeven en dus wordt afgemaakt. Niet alleen rekent ze af met Pierre, maar ook met dat imago van oppervlakkigheid dat door de (‘intellectuele’) media op haar geplakt wordt op basis van eerder werk.

Moraal van dit verhaal: dat je werk tot dan toe misschien als oppervlakkig kan worden beschouwd wil niet zeggen dat de actrice dat zelf ook is. Dat dus betreffende het personage 'Katja'.

Een leuke film waarvan ik duchtig genoten heb.