Op Radio 1 hoorde ik de filmrecensent die wekelijks wat films bespreekt de film Phone Booth noemen. Het concept stond mij wel aan, maar hij waarschuwde voor de afloop van de film.

Regisseur Joel Schumacher kennen wij van aardige films als The Client, Falling Down (met Michael Douglas) en wat Batman films. Maar ook een hele slechte: ‘Bad Company’ die ik nimmer heb afgekeken...

Het verhaal gaat over een snelle gekwiekste jongen: Stuard ‘Stu’ Shepard. Terwijl hij heel stoer en behendig allerlei mensen belt en zaken ‘regelt’ loopt hij even een telefooncel in, om zijn (toekomstig) minnares te bellen. Als hij ophangt gaat de telefoon weer en krijgt hij een vreemd personage aan te telefoon. Hij wordt onder schot gehouden door een scherpschutter en mag te cel niet verlaten, hij moet aan de telefoon blijven. In het gesprek met de onbekende beller komen wij wat meer over Stu te weten...


Ik wil de film eigenlijk in twee delen opsplitsen. Het eerste deel voelt erg goed aan, snelle strakke dialogen, hoog tempo, goede cameravoering, mooie shots van New York. Een goede start.

Omdat de scherpschutter op afstand zit, horen wij alleen zijn stem. Maar die stem is briljant gecast, vind ik zelf. Sarcastisch, ironisch, hard, intelligent.

Die eerste helft van de film zit de spanning en het tempo er goed in. Maar dan komt de film op een dood punt. Er beginnen zich dingen wat te herhalen. Op een gegeven moment lijkt het alsof ze niet meer weten hoe het verder moet.

Technisch gezien is er niet zo veel aan te merken op deze film. Maar het grote probleem is de moraal. Deze film is zo moralistisch als de pest. Daar heb ik een hele, hele grote hekel aan. Bovendien wordt de film daardoor ook zo voorspelbaar.

Daarnaast komen wij wel wat meer te weten over Stu, maar alleen maar zijn daden, onder bedreiging komt er niet veel oprechts uit, maar alleen wat de dreiger wil. Zijn karakter veranderd totaal niet. Hij blijft tot het einde kronkelen met slappe excuses en smoesjes en hij blijft de schutter proberen te naaien, waardoor je eigenlijk hoopt dat de schutter per ongeluk schiet.

De film is niet echt slecht, ik wil hem niet afraden, maar aanraden wil ik hem ook niet. De film kent hier en daar wel wat aardige momenten, dus misschien is het verstandig om te wachten op de DVD en dan op een avondje eens te gaan kijken om zelf een mening te vormen. Maar gebruik daar een regenachtig avondje voor.

Eigenlijk is het gewoon jammer want het begin van de film was zo veel belovend. Snelle dialogen, technisch goed geschoten. Humor in de vorm van die hoertjes om die telefooncel heen.

Maar nee, het gaat mis. Ook al is de media aanwezig, iemand met een ‘gun’ in zijn handen, zonder gijzelaar zou in het Amerika dat ik voor ogen heb reeds lang onder de grond hebben gelegen. Maar oké, de echte filmliefhebber moet enige ‘willingness to suspend disbelief’ hebben. Maar bij deze film loopt men het risico om dan het gehele verstand uit te schakelen.

Wat Stu betreft, overigens niet eens zo heel onacceptabel neergezet door Colin Farrell, is het gebrek aan ontwikkeling. Onder bedreiging doet iedereen alles wat je wilt. Maar waarom een ‘niemand’ zoals Stu?

Eerlijk duurt het langste is het motto van de film, maar dat is de grootste leugen die ooit het daglicht heeft weten te bereiken.


Eigenlijk had ik willen zien dat Stu’s vrouw en de minnares beiden Stu dumpen en een relatie met elkaar aangaan, dat zou nog eens voor wat afwisseling hebben gezorgd. Maar tja, dat past eigenlijk weer niet zo.

De schutter was eigenlijk nog het leukste karakter van de film, vanwege zijn opmerkingen en wij horen vrijwel de hele film alleen zijn stem!. Toch krijgt deze film ondanks al mijn kritiek geen onvoldoende omdat ik niet geheel ontevreden de bioscoop verliet.