In dit geval betreft het een twee-in-één recensie. De films Escape from New York en Escape from L.A. zijn van de zelfde regisseur en met de zelfde acteur in de hoofdrol. “L.A.” is in feite een soort remake van “New York”, waarbij eigenlijk het verhaal tot in de details gelijk is qua opbouw en onderwerpen.

In “NY” (Escape from New York) leven we ergens in de toekomst waarbij een groot deel van New York omheind is met een grote muur en als een soort supergevangenis fungeert. “Once you’re in, you’ll never get out: levenslang dus. Echter, de president stort er neer met zijn vliegtuig en onze held Snake Plissken mag dus dit zeer gevaarlijke gebied betreden om hem te redden. Hij is overigens geen held maar een opgepakte misdadiger die een deal wordt aangeboden. Redt de president en je wordt een vrij man. Klinkt niet onredelijk, alhoewel ik in het geval van George W. Bush toch richting gevangenis zou neigen.


In “L.A.” (Escape from L.A.) speelt er een soort gelijk verhaal. L.A. is door een natuurramp van het vaste land gescheiden en tot een soort supergevangenis gebombardeerd. Omdat ook hier weer verkeerde middelen in handen komen van verkeerde mensen kan ook in deze film, die overigens vijftien jaar later is geschoten, Snake Plisskens (weer gepakt) aan de slag om het gestolen goed terug te krijgen.

Omdat ze in de VPRO-gids werden uitgelicht heb ik ze voor de volledigheid maar even gekeken, maar dat ging wel met enige moeite. Beide films hebben wel een sympathieke kant omdat ze een cynische toon hebben, maar het grote probleem zit hem in het vasthouden van de aandacht. De films zijn beiden te gedateerd. Wat in de tijd van die films vast heel speciaal moet zijn geweest ziet er nu buitengewoon knullig en onbeholpen uit. Met name “N.Y” dat in 1981 is geschoten heeft daar last van. Maar die cynische grauwe sfeer komt desondanks toch het beste naarboven in deze film.

L.A. kent natuurlijk veel betere special effects en dit keer gaat ons lieve Slangetje in een stoere leren jas op pad, maar de sfeer haalt het niet. Ondanks het niet onaardige optreden van Steve Buscemi.

Snake zelf, gespeeld door “Kurt Russell” is eigenlijk een typisch jaren 80 karakter. Koele kikker, geeft nergens om, maar is geen echte klootzak. Het charisma van het personage is op zich heel aardig, maar het verhaal, en de kwaliteit van de regie levert soms zulke slechte en knullige scènes op dat je af en toe onbedoeld grappige momenten krijgt.

Dat L.A. niet hoger dan (momenteel) een 4.8 komt op imdb.com is zeer begrijpelijk, maar dat N.Y. een 6.8 weet te behalen verbaast mij in eerste instantie ten zeerste. Toch zijn er genoeg verklaringen voor aan te dragen. In de context van de jaren tachtig zal deze film ongetwijfeld hebben aangesproken en is het misschien wat oneerlijk om er met de bril van anno 2003 naar te kijken. Maar ik kan niet anders. Puur als film zijn beide verhaaltjes voorspelbare ‘en-toen-en-toen’ sequenties en dat spreekt mij gewoon niet aan.

Als je een van beiden zonodig toch eens wil kijken, steek je energie dan N.Y. omdat deze nog iets van die typische jaren tachtig sfeer laat proeven. Let ook op Lee van Cleef als slechterik Bob Hauk die in mijn ogen stiekem sympathieker was dan het Plissken karakter.
Maar eigenlijk raad ik je aan om toch eens te kijken of er niet wat beters op tv of video te vinden is dan deze films. Lamlendig is het toverwoord in het kader van deze twee films. Niet kijken dus, tenzij je vroeg wilt slapen natuurlijk.

Wat beide films betreft: er is weinig gedenkwaardigs om echt expliciet nog eens op te rakelen. Misschien wat quotes van Snake. Er zitten namelijk nog wel een paar aardige, wat baldadige quotes tussen.

Girl in "Chock Full O'Nuts": You're a cop!
S.D. "Snake" Plissken: I'm an asshole...

Of bijvoorbeeld:

Bob Hauk: I'm not a fool, Plissken!
S.D. "Snake" Plissken: Call me Snake.

En even later draait hij het om:

Bob Hauk: We'd make one hell of a team, Snake!
S.D. "Snake" Plissken: The name's Plissken!

Baldadig, nee lamlendig is het juiste woord. Deze quote illustreert dit het beste:

Hauk: You going to kill me, Snake?
Plissken: Not now, I'm too tired.
[pause]
Plissken: Maybe later.

Snake wordt niet gegroet met “Hallo” maar ieder personage zegt iets in de trant van “I tought you were dead”. Dit is iets wat je in beide films terug ziet komen. Gezellige boel dus.

Tuurlijk zit er nog wel iets van een aardig dun onderlaagje in: met name in L.A. zie je een godsdienstwaanzinnige president die even een heerlijke beschrijving geeft van het Amerika in de film:

Snake Plissken: Got a smoke?
Malloy: The United States is a non-smoking nation! No smoking, no drugs, no alcohol, no women - unless you're married - no foul language, no red meat!
Snake Plissken: Land of the free.

Lief. Eigenlijk best actueel op een iets andere wijze. Beide films geven ook op een bepaalde wijze enig kritiek op de samenleving. Wat wel voor beide films pleit. Maar afgezien van een paar aandoenlijke quotes valt er verder niet veel opmerkelijks te beleven aan beide films. N.Y. een vijf en L.A. een vier levert als gemiddelde een 4.5 op. Terecht naar mijn smaak.