Een aantal jaren geleden zond Nederland 3 een vage Franse film uit met Vanessa Paradis. Aangezien die naam me iets zei in verband met een liedje van haar dat ooit hoog in de Top 40 stond, meende ik er goed aan te doen toch maar eens te gaan kijken. Ook het feit dat deze film werd uitgelicht in de VPRO-gids droeg natuurlijk bij aan die keuze.

Ditmaal zonden de Belgen de film uit. Vanessa Paradis speelt Adele, een jonge vrouw die alleen maar tegenslag heeft gekend in haar leven. Niets lukt, niets gaat goed. Laten we er dan maar meer stoppen, is haar gedachte… Maar ze ontmoet per toeval de messenwerper Gabor. Hij, al over de veertig en zijn beste tijd als werper gehad, zocht net een nieuw ‘doelwit’, liefst een vrouw die toch al niets meer te verliezen heeft. Als je dan toch gaat, waarom dan niet spectaculair onder publieke belangstelling?


Samen blijken ze een onverslaanbaar koppel. De lol van de film zit hem met name in de relatie tussen Adele en Gabor. Langzaam wordt duidelijk dat ze niet zonder elkaar kunnen.

De film is te betitelen als een romantisch sprookje dat thema’s als kans, geluk, toeval, het lot niet schuwt. Zwaar op de hand is deze film zeker niet. Daar zorgt in ieder geval de verschijning van Paradis wel voor. Prachtige vrouw (Geen woord over haar gebit, dat is juist ontwapenend).



Je moet dit soort films wel kunnen waarderen, een tikje zweverig, soms wat al te dromerig, maar regisseur Patrice Leconte heeft er wel een erg mooi stukje zwartwit van weten te maken. U zult in ieder geval worden getrakteerd op een hoop mooie beelden met wat merkwaardige muziek.

De kans is klein dat deze film bij een videotheek of bibliotheek gevonden zal worden maar dat hoeft ook niet. De film is wel goed, maar niet zodanig dat ik u direct op pad wil sturen. Het is wel duidelijk weer eens wat anders. Wacht gewoon tot deze film weer eens op een zender voorbij komt en kijk hem dan.

Het beste aan deze film is, afgezien van de prachtige beelden, met name het spel tussen Paradis en Auteuil. Het messenwerpen is ronduit zinderend, een soort, zeg gerust erotische, spanning tussen Adele en Gabor wordt iedere keer zichtbaar als hij zijn messen op haar mag werpen.


Met name nadat Gabor wat geluk had bij een ontmoeting met de trein krijgen wij een van de mooiere scènes te zien als hij zijn messen naar haar werpt terwijl zij met haar rug tegen wat planken staat.

Samen zijn ze onverslaanbaar een gaat alles geweldig, zonder elkaar loopt alles in de soep. Dat ze niet zonder elkaar kunnen en dat ze voor elkaar zijn bestemd wordt ook op een originele wijze uitgewerkt door Adele en Gabor met elkaar te laten praten terwijl ze beiden op hele andere plaatsten zijn. Alsof ze elkaar toch kunnen horen.

Adele’s zwakte is dat ze geen nee kan zeggen tegen de mannen zie ze tegenkomt. Zoals ze het zelf ongeveer verwoordt: ze moet ze gewoon allemaal even uitproberen, even kijken hoe het bevalt… Onmiddellijk wordt duidelijk dat al haar ellende natuurlijk allemaal aan haarzelf te wijten valt en dat ze eigenlijk stiekem gewoon een keiharde schop onder haar kont nodig heeft, maar ach, een beetje meegaandheid kan geen kwaad.



Om eerlijk te zijn had ik niet zo heel veel op met de ‘echte inhoud’ van de film, het gedoe met kans, geluk, lot, niet echt aan mij besteed. Het zijn juist die aardige stukjes als Adele met de Griek in die boot zit en zij tegen Gabor praat, totaal ergens anders, terwijl hij opmerkt dat die Griek toch echt niets is en haar zoveelste fout. Prompt slaat ook de motor af.

Maar dat is maar een enkel fragment. Ik vergeet trouwens helemaal de start van de film, als Adele over zichzelf verteld. Dat is een hele leuke binnenkomer, waar Paradis toch wel laat zien hoe acteren moet en hoe zwartwit tot zijn recht kan komen.

Ja, wat deze film betreft gaat style wel een beetje over substance, maar desalniettemin een mooie film. Koester deze.