Omdat ik sinds Ace Ventura, The Mask, etc. wel een zwak heb voor Jim Carrey, en die zwakte ondanks Bruce Almighty nog niet is overkomen, moest ik toegeven aan mijn behoefte om de film “Me, Myself & Irene” te huren. Zondagmiddag, buiten regen, dus ach. Goed excuus.

Jim Carrey speelt in dit geval Officer Charlie Baileygates. Een vriendelijke gozer die over zich heen laat lopen en altijd zijn problemen uit de weg gaat. Dat gaat niet goed en hij ontwikkeld, doordat hij alle woede opkropt, een alter ego dat luistert naar de naam Hank Evans. Hij wordt in de film voor het gemak natuurlijk schizofreen genoemd, maar uiteraard lijdt hij aan een multiple personality disorder. Maar dat bekt niet zo lekker.


Wat voor vlees hebben wij hier in de kuip? Uiteraard gewoon een Jim Carrey vehicle, maar dat is ook de bedoeling want we willen weer zien hoever hij zijn gezicht dit keer kan op rekken en wat voor mallotige frasen hij nu weer uit zijn mond weet te krijgen.

Of ik het nu zo op Zellweger heb weet ik niet. Zij is Carrey’s tegenspeelster en zoals het Charlie karakter terecht opmerkt; ze kijkt continue alsof ze een citroen heeft uitgeknepen en opgedronken. Ik zit me continue af te vragen of ik haar nu mooi vind of niet. Maargoed, dat is niet zo relevant. Ze doet haar werk verder goed.



Het verhaal is praktisch afwezig en erg slecht, maar Carrey en zijn ‘zoons’ maken een hoop goed. Het is bij tijd en wijlen flauw maar zelf kan ik me wel in dit soort filmpjes vinden.

Aardig voor een regenachtige zondag.

De meest markante momenten van de film zijn meestal ‘practical jokes’ maar misschien dat we wat vuiligheid uit Hank’s mond kunnen laten zien:

Hank Evans: You know, I think you're a very special unit.
Irene P. Waters: That's sweet.
Hank Evans: I hope we get to know each other better.
Irene P. Waters: Yeah, me too.
Hank Evans: Do you swallow?




Of neem de subtiele quote van een van Charlie’s zoons:

Lee Harvey: Is your old lady happy?
Lieutenant Gerke: Is my old lady happy?
Lee Harvey: Yeah, because if your fuckin' is anything like your police work then you couldn't hit the G-spot on a twelve pound pussy.

Ja, het is een lieve nette boel. De film zit boordevol aardige grappen maar die zijn alleen binnen de context van de film de moeite waard. Over ‘de moeite waard’ gesproken: vanwege het ontbreken van wat in de volksmond ook wel als ‘verhaal’ wordt aangeduid, kan de score gewoon niet hoger.