De Coen brothers hadden weer een film op tv. De Belgen zonden "Blood Simple" uit. Hun debuut. Ik had hem al eens eerder gezien maar op de een of andere manier was de film helemaal uit mijn geheugen verdwenen. Pas toen de film startte herkende ik de karakters weer, maar de film bleef spannend omdat ik zelfs het einde kwijt was tot de herinnering zich in de laatste scènes zich aan mij opdrong.

Wat hebben de twee broers in elkaar gezet? Nou, de basis is erg eenvoudig. Vrouw gaat vreemd en haar man bevalt dit niet. Laten wij zeggen dat dit laatste nogal een understatement is.


Dit klinkt als de ingrediënten van zomaar een doorsnee B-film maar daarom is het juist zo knap dat de broers een dergelijke onderhoudende film hebben weten te maken.

Hoe komt het dat deze film er dan zo uitspringt? Omdat de film op vele punten zeer goed is geslaagd. Er zijn vele opmerkelijke punten, maar het meest opvallende is eigenlijk het 'gewone' en 'absurdisme' (zwarte humor) dat in de film is verwerkt, wat we ook later terug zien in bijvoorbeeld Fargo.


Maar de cinematografie is niet te versmaden. Sfeervolle shots, mooie en creatieve camerastandpunten en aaneenschakelingen van scènes. Gecompleteerd door een buitengewoon goed gekozen stemmige melodie die de sfeer op een zeer goede wijze weet over te brengen.

Mocht deze beschrijving u nog niet echt warm hebben gemaakt voor deze film dan kan ik deze film alsnog aanraden op basis van het verhaal. Dat een paar simpele ingrediënten toch tot zo'n inventief verhaal kan leiden mag best tot enige bewondering van deze broers leiden.

Hij hoort gewoon in het repertoire van de filmliefhebber. Klein stukje trivia: Frances McDormand zien we nog al verdacht vaak terugkomen in films van deze broers, maar dat kan kloppen, ze is getrouwd met Joel Coen.

[On how she got the part in Fargo (1996)] "The fact that I'm sleeping with the director may have something to do with it."

Dat McDormand nogal vaak terug komt in Coen films is geen probleem, ze is een opmerkelijke en prettige verschijning, zo is de mening. Mag de film dan het debuut van de gebroeders Coen zijn, het is tevens ook haar debuut, als ik imdb.com mag geloven.


Toch zijn het wat mij betreft Marty (Dan Hedaya) en Loren Visser (M. Emmet Walsh) de meest opvallende karakters van de film. Hedaya met zijn zeer uitgesproken kop is zeer aardig gekozen. Maar Emmet Walsh is het meest markant van alle karakters. Hij is eigenlijk een heel irritante klootzak, zeker tegenover Marty, maar juist daarom zo sympathiek. Dat lachje werkt erg aanstekelijk. Toch weet je dat er ook leed onder schuil gaat, als je naar de man kijkt. Het lachje als een soort zelfbescherming.


Toch is de man eigenlijk werkelijk de kwaadste niet, totdat hij echt gelokt wordt met veel geld.

Bloedsimpel is deze film trouwens zeker niet. Voor het handelen van de personen is niet alleen van belang wat ze weten, maar vaak is juist het geen ze menen te weten, maar verkeerd hebben de basis van handelen. Het uitwissen van de moord op Marty door Ray in de veronderstelling dat Abby de dader is, Visser die uiteindelijk toch achter de twee geliefden aangaat in de veronderstelling dat ze hem kunnen linken aan de moord op Marty. Abby die tot het laatste moment denkt dat Marty haar probeert te vermoorden.

Een van de beste momenten van de film is misschien wel de scène waar Ray de nog levende Marty begraaft. Opeens zien we dan die arm omhoog komen met dat pistool. Klik. Klik. Klik. Eigenlijk een hele zware situatie en dan toch zo absurd dat je wel moet lachen.


We weten dat er drie kogels (minus één die in Marty zit) in het magazijn zitten. Op dat moment is Abby's revolver geladen en schiet Abby Visser dus in de laatste scène dood. Bedenk ook dat als Marty's lichaam zou zijn gevonden met de revolver, de politie binnen een paar tellen bij Abby zou zijn aanbeland. Maar uiteindelijk maakt het allemaal niet meer uit.

De hele slotscène mag als gedenkwaardig worden opgetekend, maar het mooiste is het shot waarbij Visser, vastgenageld met het mes in zijn hand, zijn pistool leeg schiet op de muur waarbij we van die fraaie lichtbundels te zien krijgen.

In veel Coen films kun je altijd wel enige moraal vinden, zo ook in deze eerste film, maar wat alle films kenmerkt is dat de 'boodschap' op een dermate originele wijze wordt gebracht dat dit niet stoort. In deze film is het ook meer een soort ongelukkige loop van omstandigheden.