Lola rennt was zoiets als een wat vage Duitsche films, maar je hoort links en rechts wat positieve geluiden en dan waag je een poging. Jaren geleden al eens gezien, maar omdat hij op televisie langs kwam toch weer even herkeken. Conclusie: het razende tempo houdt je ook een tweede keer nog steeds wakker.

Manni heeft een ontmoeting met zijn (gangster)baas om hem 100.000 Duitse Marken te overhandigen. Maar oeps, die heeft hij verloren. In paniek belt hij zijn vriendin Lola en geeft haar 20 minuten de tijd om hem te helpen, anders moet hij 'drastische maatregelen treffen' om aan dat bedrag te komen.

De titel is zo helder als het maar kan, lola rent wat af om haar vriend te hulp te schieten. Maar als we zelf even gas terugnemen en de film overzien dan is het opvallend dat met zo'n simpel gegeven zo'n leuke film is ontstaan.

Daarvoor zijn echter vele oorzaken aan te wijzen. Te beginnen bij de opmerkelijke Franka Potente als Lola, die met haar rode haar, blauw/grijze hemdje en groene broek nogal een opvallende verschijning is. Mijn persoonlijke mening: dat rode haar staat haar echt goed. Het houdt tevens ook de aandacht vast.

Lola mag dan een opvallende verschijning zijn, de film zelf weet ook te roeren. Vele snelle shots, Lola die door de straten rent, gekke perspectieven, bizarre scènes, stukjes tekenfilm en dergelijke maken deze film tot een enerverende belevenis. Val niet van het puntje van uw stoel.

Uiteraard wordt de film prima voorzien van Duitse techno muziek om die sfeer van snelheid er in te houden. Maar ren nu als liefhebber van Bach en Vivaldi nu niet meteen weg, het past bij de film en het stoort niet, vertrouw mij maar ;)


Een ander aspect is de bijna existentialistische vragen die soms aan bod komen. De film is wat dat betreft niet te vergelijken met een doorsnee Hollywood kaskraker (al zijn die soms ook best vermakelijk, moet ik hier bij melden).

Dat Duitsers best weten hoe ze films moeten maken hebben ze wel vaker bewezen en daarmee bedoel ik niet op wat wijlen Riefenstahl ons heeft gebracht, nee ironie kent zijn grenzen; ik doel op de film Nogo

Hoor ik iemand 'style over substance' roepen? Mja, ach, valt best mee. Gewoon kijken.

Lola rennt is zeker niet alleen maar wat geren maar biedt ons een extra laag: een stukje heuze 'filosofie'. De film start daarmee, met de man die wij later terugzien als bewaker, die de bal de lucht in schopt en daarmee de aftrap geeft voor een bijzonder rappe en intense film.

Iets wat je pas gaande weg de film ontdekt is het spelen met de tijd: er ontstaat een drieluik met drie keer een gelijk startpunt maar een iets gewijzigde loop van de gebeurtenissen. Zie hoe een kleine wijziging tot een hoop veranderingen kunnen leiden.


Dat zien we ook leuk uitgewerkt met die razendsnelle en vaak erg komische 'fotoreportages' van bepaalde personages die door Lola worden beïnvloed. In de verschillende versies van het verhaal loopt het verschillend af.

Lola rent veel, maar dat hoge tempo wordt twee keer, aan het einde van de eerste en tweede 'sequence' even helemaal tot vrijwel nul gereduceerd. Heel slim want het geeft de kijker even een moment om op adem te komen en tevens te genieten van een leuke dialoog die ik zelf overigens nimmer hoop te voeren met mijn vriendin. Misschien zet de dialoog aan tot nadenken. Met name Lola stelt een paar zeer leuke vragen aan Manni.


Iemand door de straten zien rennen, dat kan maar weinig mensen lang vermaken, daarom moet de regisseur grote lof toegezwaaid worden. Timing is erg belangrijk en op de juiste momenten worden shots snel door elkaar afgewisseld, vaak met verschillende perspectieven, zodat we niet uitgekeken raken.

Het is een film die je ervaart en over je heen moet laten komen. Niet te kritisch zijn, de film is niet zo serieus bedoeld, het gaat zoals bij veel films, om het idee. Lola rennt is gewoon een hedendaags existentialistisch liefdessprookje zoals ik ze graag zie.