Gezien het eerdere werk van de gebroeders Coen, waar ik zeer over te spreken ben, voelde ik een sterke aandrang om ook hun nieuwste filmpje "Intolerable Cruelty" eens te gaan aanschouwen. De grote vraag: Zal de film de moeite waard zijn? Zal het geen teleurstelling worden? Zullen de gebroeders de inmiddels hoge verwachtingen waarmaken?

Intolerable Cruelty brengt in deze romantische komedie twee steracteurs ten tonele: George Clooney en Catherine Zeta-Jones. Clooney speelt de rijke top-advocaat Miles Massey en Zeta-Jones speelt Marylin Rexroth, een bloedmooie vrouw die van haar vreemdgaande echtgenote af wil (maar minder afwijzend staat tegenover zijn geld). Dat loopt echter niet geheel zoals ze had gehoopt, maar dat krijg je met iemand als Massey. Massey is verveeld maar ziet in Rexroth echter een uitdaging.
Het resultaat is uiteindelijk een lieve, vriendelijke 'romantische' komedie met een paar venijnige trekjes, wat we natuurlijk niet anders verwachten van de gebroeders. Het is een zeer luchtige vlotte film geworden die eigenlijk makkelijk een gigantische catastrofe had kunnen worden als deze niet door deze gebroeders zou zijn gemaakt. Misschien kunnen andere mensen zelfs de mening verdedigen dat het werkelijk een flop is en dat ik mij door mijn adoratie van de films van de gebroeders Coen mijzelf wijsmaak dat het eigenlijk best wel meevalt.

In tegenstelling tot een film als bijvoorbeeld The Big Lebowski besef je donders goed dat dit toch een soort formule film is die geen moeite doet om het plot te verbergen. Dat is eigenlijk heel jammer. Het is dankzij die touch van de gebroeders dat de film uiteindelijk tot het einde weet te vermaken.


Maar nu klink ik negatiever dan ik feitelijk over deze film ben, het betreft in ieder geval niet een nieuw meesterwerk, waarschijnlijk is dit ook de minste van de gebroeders Coen (wat ik overigens niet voor mijzelf kan bepalen omdat ik niet al hun films heb gezien) maar bedenk wel: een mindere Coen is net als een wat mindere Van Gogh. Evengoed nog (erg) goed.

De Coen brothers hebben voldoende aandacht besteed aan rare scènes en typetjes om toch voldoende vermaak te vinden in deze film. Ondanks wat negatieve gevoelens over de voorspelbaarheid van deze film wil ik deze film toch aanraden. Verwacht gewoon niet teveel dan kan het alleen maar meevallen.

Al heel snel krijgt men bij deze film door dat het weliswaar een komedie betreft met wat zwarte trekjes, maar dat deze absoluut 'bevredigend' moet eindigen, dus dat Massey en Rexroth elkaar uiteindelijk wel 'krijgen'. Het kan ook niet anders dan dat Rexroth Massey in eerste instantie zal 'naaien' omdat er anders niets van de film overblijft: wat zou er anders moeten gebeuren?

Het is dus de uitwerking van de Coen brothers die het buitengewoon voorspelbare verhaaltje toch een 'bite' weten mee te geven en de film zo uit te werken dat er genoeg geks te beleven valt. Neem bijvoorbeeld het karakter Heinz, the Baron Krauss von Espy. Hij zorgt voor een opmerkelijke scène met een quote die tot interessante jurisprudentie zou kunnen leiden:

Freddy Bender: Objection, Your Honor: strangling the witness!
Judge Marva Munson: I'm going to allow it.

We zien hoe de verveelde Massey de meest onmogelijke zaken aanneemt om nog iets van een uitdaging te ervaren, maar hij weet zonder veel moeite ze allemaal te winnen, inclusief dus de zaak tegen haar ex-man.
De meedogenloze doortrapte schoonheid Rexroth weet Massey eindelijk uit zijn sleur te halen:
juist die combinatie van mooi en doortrapt fascineert hem. Zoals te verwachten wordt deze fascinatie hem fataal. Rexroth voert een toneelstukje op met een acteur die de rol van de rijke oliebaron Howard D. Doyle en laat hem in de val lopen. De rol van Doyle wordt overigens grandioos vertolkt door Billy Bob Thornton die de hoofdrol in de vorige film("The Man Who Wasn't There") van de Coen brothers speelde.

De overigens niet slechte maar cliché speech geeft de gelegenheid om alvast een beetje te fantaseren over hoe Rexroth Massey gaat 'naaien'. Op het antwoord van die vraag hoeven we absoluut niet lang te wachten.
Vanaf dit punt loopt de film gemoedelijk naar zijn einde met hooguit een enkele opmerkelijke scène: die met de huurmoordenaar. Wel grappig maar nogal flauw.

Ik ben gelukkig niet teleurgesteld in onze gebroeders maar daarmee is ook wel alles gezegd. Het resultaat is gewoon een wat mager verhaal dat door de twee steracteurs en wat leuke elementjes van de gebroeders toch nog prettig uitpakt.