|Na het aardige Bowling for Columbine heeft Michael Moore weer een nieuwe documentaire uitgebracht. Het onderwerp is ditmaal niemand minder dan George W. Bush. Moore heeft duidelijk te kennen gegeven maar één doel te hebben: er voor te zorgen dat Bush niet wordt herkozen. Daarbij lijken alle middelen geoorloofd.

Daarbij gaat Moore heel ver. Heel erg ver. Te ver volgens sommigen en die mening deel ik. Bush moet om allerlei redenen weg, maar vooral omdat hij ons voor de gek houdt, dat hij ons bedot. Bush en zijn clique bespelen de mensen op slinkse wijze. En dat is precies wat Moore zelf ook doet met deze documentaire. Daarmee maak je jezelf totaal ongeloofwaardig en onmogelijk.

Hij speelt in op emoties zonder redenen, hij suggereert verbanden waarvan niet te bepalen is of ze er zijn. Moore wordt al vergeleken met Leni Riefenstahl, zoals op slate.msn.com en dat lijkt niet eens zo onterecht, zo niet de spijker op zijn kop. Het artikel dat hier te vinden is geeft een zeer intrigerende kijk op deze film.



In de Vrij Nederland van 24 Juli 2004 staat ook een interessante beschouwing van deze documentaire, die volgens het artikel eigenlijk geen documentaire mag heten.

Dat is een terechte conclusie. Fahrenheit 9/11 is geen documentaire. Het is propagandistische rommel dat stinkt. Een belediging voor de echte documentaire, die wordt gemaakt met een fatsoenlijke journalistieke insteek, niet met een politieke agenda.

Ik heb twee boeken van hem gekocht: Stupid White Men en “Dude, Where's My Country. Ik overweeg een rituele boekverbranding. Want nu duidelijk is geworden dat Moore de “waarheid” van ondergeschikt belang acht betreffende zijn politieke doelstellingen, vertrouw ik niets meer van wat er in die boeken staat.
Hoe weet ik wat nu klopt?

Dit zet je te denken over een documentaire als “Bowling for Columbine”. Wat zou daar mis mee zijn? Ben ik er daar ook ingeluisd?

Toch is het goed om deze propaganda eens te gaan kijken. Zie het met eigen ogen.

In de Vrij Nederland werd een hele rake observatie gemaakt: Moore doet alsof er niets aan de hand was in Bagdad voordat de Amerikanen kwamen. Met wat vrolijk filmmateriaal wordt een beeld geschetst van een vredig en vrolijk Bagdad. Alsof er geen mensen gemarteld worden. Alsof mensen daar rechten hebben. Alsof er geen massagraven zijn. Alsof Saddam de liefste man op aarde is. Tenenkrommend inderdaad.

Al net zo tenenkrommend is het gejank van die vrouw die haar zoon is verloren. Alleen maar gejank. Alleen maar emotie. Maar wat is Moore's punt in vredesnaam? Oorlog is slecht? Hij maakt zeker een geintje. Wat hij er niet bij vertelt is dat er misschien inmiddels 1000 doden in Irak zijn gevallen aan Amerikaanse zijde, maar dat in Irak honderdduizenden mensen zijn gemarteld en vermoord. Het is maar hoe je het bekijkt. Of beter: het is maar net welke kant je laat zien om het publiek te bespelen. Daarbij is de discussie of de argumenten die zijn aangedragen voor deze oorlog (Weapons of Mass Destruction) wel valide waren niet relevant.



Aan het eind valt Moore pas echt goed door de mand. Hij suggereert dat de oorlog er is om de kapitalistische maatschappij, met de rijke heersers bovenaan en de armen onderaan, in stand te houden. De conclusie van de Vrij Nederland en Christopher Hitchens dat je Moore gewoon niet serieus kunt nemen is terecht.

Daarbij is er nog het punt dat Disney nooit politiek getinte films publiceert. Dat wist Moore van te voren al. Maar op handige wijze weet hij dit te misbruiken om de suggestie te wekken dat mensen zijn film proberen tegen te houden, wat natuurlijk extra publiciteit genereert. Exact de zelfde truc haalde hij al uit met zijn boek “Stupid White Men” dus ik vraag mij af of dat ook niet gewoon een marketing stunt was.

Weer een illusie armer.

Maar nog veel gekker: ik ontwaar zowaar sympathie voor Bush. Een klein beetje maar. Maar het is er wel... Een onbedoelde bijwerking?

Toevoeging: toch moet ik toegeven dat er een aantal zaken zijn waarvan het wel goed is dat het wordt aangekaart: de lijken, de doden, de soldaat die zich bekocht voelt: dit alles wordt niet uitgezonden door de grote nieuwszenders. Tot zover vrije en onafhankelijke pers, lijkt dit te zeggen. Ook is het verhaal met de Saoudi's niet oninteressant, moet worden toegegeven.

Dat de Saoudi's zoveel geld in Amerika hebben zitten is overigens niet zo schokkend als wordt gesuggereerd. Ameria heeft een enorme staatsschuld en leeft momenteel van buitenlands geld. China, nog zo'n fijn land betreffende mensenrechten, heeft ook enorme bedragen in Amerika zitten. Het punt hier zou niet de Saoudi's moeten zijn, maar het feit dat Amerika zoveel schulden heeft. (Zie ook tegenlicht.vpron.nl). Door die schulden knijpt Amerika een oogje toe voor de binnenlandse situatie.

Ik heb inmiddels een paar fragmenten van Fahrenheit 9/11 gezien, en het stond mij niet aan. Ik ben persoonlijk geen Bush liefhebber, maar dat Moore Bush afschilderd als een imbiciel zegt volgens mij meer over de 'objectiviteit' van Moore dan over Bush. Volgens mij kun je als randdebiel nooit president van de VS worden, dat hij niet de slimste president is kan ik echter wel inkomen.
Na het kijken van Bowling for Columbine had ik al genoeg van Moore. Het boek Stupid white men heb ik trouwens ook, ik vond het slecht geschreven, omdat het, net als de film Bowling for Columbine, erg drammerig en zogenaamd moralistisch overkomt. Ik vond het bij vlagen afzakken tot Willibrord niveau. Dit kwam in mijn ogen erg naar voren toen hij probeerde Charlton Heston te bekeren. Dit lukte natuurlijk niet, dus werd Heston neergezet als een van de meest amorele mensen van het land. Iets wat volgens mij nergens op slaat. Dit is natuurlijk slechts een voorbeeld, er zijn ongetwijfeld nog wel meer te noemen.
Daarom vind ik ook dat Moore het predikaat documentairemaker absoluut niet verdiend. Hij is uiteindelijk gewoon een extreem linkse propagandafilmer. Zonde dat er oscars voor propaganda worden uitgereikt.
Bij deze mijn verkorte mening over Moore en het kortzichtige en kritiekloze publiek wat hem aanbid.

bedankt voor uw aandacht.